Verjaardag Wim

In februari was Wim, mijn vader, 70 geworden. Das heel wat voor een Saher. Hij had dan ook besloten deze verjaardag es flink te vieren. En dat deed hij op koninklijke wijze: niet op de dag zelf, of een dag in de buurt, maar in April, want dan is de kans op goed weer aanzienlijk groter. Hij had me al es gebeld om te polsen of dat voor mij haalbaar was. En toevallig moest ik in April in Wenen zijn, dus ik was toch in de buurt. Zo werd de datum op 19 April gezet.

Vanuit het congres deed ik nog even een biertje met Stefan en stapte daarna op de trein. In Salzburg kwam ik er achter dat een van de mannen van het NIOZ hetzelfde idee had gehad, dus tot Muenchen hebben we lekker zitten ouwehoeren. In Muenchen stapten we over in de slaaptrein, en scheidden onze wegen. Ik hou wel van slapen in de trein, dus ik had een prima nacht. En de Oostenrijkse spoorwegen zijn zo stipt dat de chaos die me in Amersfoort begroette niet kon verhinderen dat ik de 1e was die in Harderwijk op de plaats des aankomsts verscheen.

Ik was blij dat ik al een week in een germanofoon land had gezeten, want meer dan de helft van de aanwezigen was Duits. En zo zonder oefening spreek ik dat nauwelijks. Het bleken wel gezellige lui! De meesten had ik voor het laatst op mijn vaders bruiloft in '93 gezien...

Het duizelde me wel een beetje, want van de Nederlanders was een aanzienlijk deel uiterst minderjarig. Het voordeel daarvan was wel dat ik mijn vader en zijn twee broers voor het eerst alledrie de trotse opa heb zien uithangen. Een mooi gezicht is dat. Van Wim kende ik dat al, maar die andere twee had ik in die configuratie nog niet of nauwelijks gezien.

Wim met zijn enige kleindochter: Nora

En afgezien van meer Sahers dan menselijkerwijs voorstelbaar is zagen we ook Harderwijk van haar (zijn?) mooiste kant, zowel vanaf de lokale molen, het water, als de straat. Het is toch wel een mooi plaatsje.


Wim kreeg als kado nog een flinke donatie voor de restauratie van een stoomlokomotief, dank zij een briljante ingeving van mijn zus.


Het was bij elkaar een bijzondere dag: meestal halen Sahers de 70 niet, en alle tijd die ze nog wel levend doorkomen negeren ze elkaar goeddeels. Dus dit was een flinke trendbreuk. Ik hoop dat mijn vader er met veel plezier op terugkijkt.



ps Wim mailde nog even een aanvulling: het is waar dat alle inmiddels overleden Nederlandse Sahers de 70 niet gehaald hebben, maar het is er pas één. En op zich is N=1 mijn favoriete steekproefgrootte, maar misschien zijn er mensen die het in deze niet met me eens zijn. En de Duitse tak bewijst, waar Wim me al op attendeerde, dat Sahers in het algemeen best oud kunnen worden. Kijk over 10 jaar dus op dit blog uit naar een verslag van Wims 80e verjaardag!