565 m en nog steeds in leven!

Het weer was al de hele week prachtig, en ik had er niets anders mee gedaan dan de zonwering naar beneden doen terwijl ik zat te werken, of me opsluiten in een hok zonder ramen voor het taxonomisch gebeuren. Zonde! En de voorbereidingen gingen goochem. Dus ik vond dat ik nog wel een keertje kon gaan skiën voor ik naar Wenen zou tijgen. Audun en Tana vonden dat ook een goed idee.
Audun suggereerde Kjølen als locatie. Voor wie hier geweest is: dat is die blobvormige heuvel ten westen van Tromsøya, met de golfbal op de top. Zie ook de blogpost van juni 2007, toen ik er in de zomer op ging. Dat was een uiterst beangstigend idee, maar dat is skiën überhaupt. Dus ik ging ermee akkoord.



Omhoog ging natuurlijk wel goed, dat is niet zo moeilijk. Ik had al wel door dat het steil was, en eng, en dat de sneeuw hard was met ineens verraderlijke zachte stukken. O jee. En we gingen helemaal naar de top... die is 765m hoog, maar we hadden gesmokkeld door te vertrekken vanaf een parkeerplaats op zo'n 200 m boven zeeniveau.



Boven was er nog even lunch, en daarna begon het zenuwslopende gedeelte. Omlaag! Audun probeerde nog een route te vinden die te doen was voor beginners, maar daar leent die berg zich niet overal voor. Waar het kon gingen we wel zigzaggend naar beneden in plaats van maniakaal recht omlaag. Toch was het niet niks. Inclusief ook een stuk waar het zo steil was, met zulke harde sneeuw, dat ik niet stil kwam te liggen toen ik omviel. En ergens een stuk waar ik rotsen zag opdoemen terwijl ik te weinig controle had om dat een goed idee te vinden. Toen liet ik me maar vallen. Een nabije ouwe Noor zei nog heel bemoedigend "geeft niks, zelfs Noren klagen vandaag over de slechte sneeuwcondities". Dat was wel lief.



Toen ik op een gegeven moment met de moed der wanhoop aan het proberen was overeind te blijven op een stuk met harde, door de wind aan richels geblazen sneeuw hoorde ik gejoel. Het waren Tana en Elvar, die net de berg op aan het klimmen waren! Ze waren onder de indruk. Tana had haar bed niet uit kunnen komen, dus was maar een tweede lichting skiërs begonnen. Woestere. Zij waren op alpiene/randonnee zut, dus die zouden duidelijk wél als maniakken naar beneden gaan.



Uiteindelijk is het na veel adrenaline en gestrekt gaan gelukt om zonder knieproblemen (of eventueel zelfs schouderproblemen) bij de auto terug te komen. Das 565 m naar boven en weer naar beneden. Op ski's. Niet te geloven.