Waar het allemaal om te doen was!

33 jaar lang hebben altijd ándere mensen het mogelijk gemaakt als ik in een auto ergens naar toe ging. En de 1e 18 daarvan kon ik daar verder weinig aan doen. Maar de 15 erna was mijn eigen egoïstische schuld. Maar nu is dat voorbij!

Het rijbewijs was gehaald, de zon was terug, de weersvoorspelling was mooi; tijd om met vrienden een berg op te gaan!

De sneeuw was oud, en zou ijzig zijn, en Sanja wou een vrij serieus exemplaar op. Dus ik koos voor sneeuwschoenen.

En zo reed ik voor het eerst in mijn eentje weg. Sanja hoefde niet moeilijk te doen met fietsen of bussen om het blik te komen halen! Heerlijk dat. En iedereen had me gewaarschuwd dat het eng is; voor het eerst alleen rijden. Maar dat was het niet.

De Subaru en zijn raison d'être!

In Dagtun deden we eerst koffie, en gingen vervolgens op weg naar het beginpunt. Al snel was de route een heel geklauter, ook op sneeuwschoenen! De rest was natuurlijk op ski's. Maar ik was blij dat ik die berg niet ook op ski's hoefde te doen.

Drie van de vier overigen: Sanja, Kim en Maret

Terwijl wij omhoog klommen bewoog de zon langs de horizon, die helaas ook omhoog liep. Dus als een wortel aan een hengel ploeterden we achter het roze licht aan...


Maar we haalden het! Ik had de zon al gezien vanuit POMI, maar vanaf een berg is heel anders. Mooi hoor.


Vanaf een koffiepauzepunt besloten we te splitsen. Ik wist dat ik op sneeuwschoenen op de weg omhoog weliswaar ongeveer even snel was, maar dat dat omlaag heel anders zou zijn. En Sanja, waarvan ik helemaal niet wist dat die last had van wat dan ook wat op angst leek, vond het ook een enge berg en koos ervoor om met mij mee te gaan. Dus we skipten de top, en begonnen die ijzingwekkende steilte af te dalen. Maar het ging goed! Niet altijd even snel, en er was een punt waar we zowel de ski's als de sneeuwschoenen maar uittrokken om over een lastig punt te komen, maar we kwamen er.


En de rest kwam dwars door de geluidsbarriëre heen achter ons aan geski'd. En zonder al te veel moeite kwamen we ongeveer tegelijk weer bij de auto uit!

Ulli doet stoer. En komt ermee weg! Hij kon ook koprollen op ski's... (expres, dan)

Zo hadden we wel een koffie verdiend. Helaas doet Noorwegen niet aan horeca buiten stadscentra, dus we moesten ons behelpen met ene kop koffie uit een kartonnen bekertje in een hoekje van de supermarkt, maar een kniesoor die daarop let.

En dan nog even voor het eerst in mijn eentje tanken, en zo was mijn 1e dag als actief zelfstandig chauffeur ingewijd! Op een mooie manier. En al die lui die me 15 jaar hebben rondgereden hebben er niets aan... die zitten 2000 km verderop. Lieve Roelof en Monique en al die anderen: misschien komt het er nog eens van dat ik jullie een lift kan aanbieden!