Voorbereidingen voor Lapland

Op zich valt er niks voor te bereiden; ik wóón in Lapland. Maar hier bedoel ik: voorbereidingen voor de skitocht zo ten NO van Kilpisjärvi. Het zou mijn meest serieuze skitocht worden tot zover! Een week, met bagagesleeën, en zo mogelijk van hut naar hut maar indien nodig in een tent.
Omdat de tocht pal na het bezoek van Marieke en Antero zou vallen was ik ruim van tevoren begonnen met voorbereidingen treffen. De laatste duurzame consumptiegoederen kopen (een skibroek, bijvoorbeeld, en lange vellen voor mijn ski’s), en wat minder duurzame (was voor de ski’s) en een plan maken voor de maaltijden die ik moest meenemen. Het meeste lag klaar.
Toen op de laatste dag van hun verblijf hier M&A wederom niet uit hun nest konden komen begon ik vast met al mijn reut bijeen rapen. Nog best een hoop! Voor een week heb je vrij veel eten nodig, en daar verder landinwaarts kan het makkelijk -30°C worden, dus er moeten ook heelveel kleren mee.
Toen ze weg waren merkte ik hoe moe ik was. Gek eigenlijk; we hadden niet heel veel gedaan. Maar ik was uit plichtsbesef toch elke dag vrij vroeg op, en zo’n dag met naar Kilpisjärvi rijden en terug (kostte ons zo’n 8,5 uur) en daarna tot iets te laat bier hijsen met de bovenburen, dat vraagt toch meer om uitslapen. Maar ik moest niet op mijn reet gaan zitten; ik moest inpakken!
Ik had begrepen dat we met twee slees en één rugzak zouden gaan. Mijn rugzak. En dan wel zien hoe we dat verdelen. Dus ik pakte, met moeite, alles in mijn rugzak.
Sanja had me ook verteld dat met een slee het handig is alles in een grote tas te hebben. Kom je dan bij een hut aan, trek je gewoon die tas uit de slee en neemt hem naar binnen. Net zo makkelijk.. Ik heb er geen, maar had bedacht dat ik maandagochtend misschien nog even naar de winkel kon. En toen dacht ik nog een keer. Audun heeft die dingen! En is altijd meer dan bereid zijn hele uitrusting aan Jan en Alleman uit te lenen. Dus die gebeld, en een paar uur later stond hij voor de deur met twee grote, waterdichte tassen. Hij kon niet blijven voor een bak koffie; hij moest op tijd thuis zijn om zijn aan de vorige set skitrekkers uitgeleende GPS in ontvangst te nemen...
Later dook ook Sanja op; die had nog dingen te doen gehad op het eiland, en nou ze er toch was was het wel zo praktisch als ze de auto terug naar huis pakte. Kon ze ’s ochtends zonder al te veel ceremonie gewoon naar mij toe rijden.
En toen kon ik naar bed. Dacht ik. Maar mijn telefoon zei ineens “biertje in VT”. Laura’s afscheid! Die zou 3 maanden naar de VS gaan, de dag erna. En ik viel volkomen om, maar ik besloot toch mezelf bijeen te rapen en naar VT te fietsen. Waar ik gelukkig kans zag me aan mijn intenties te houden, en niet te veel te drinken en niet te laat naar huis te gaan. De volgende dag ging nog spannend worden...