Nogeenkeer!

Zondag zou het nóg mooier weer zijn! Weer een hort op. Met Helgard, Carsten, Tana en Johanna, was het plan. Drie kwartier later dan gepland kwam ik mijn nest uit, en haastte me om op tijd Tana op te pikken. Omdat ik wegens verzekering, versnellingsbak, Canada als niet-EU staat en nog zo wat niet in haar auto heb kunnen, willen en mogen rijden, en zij ook geen ledsager kon zijn, had ze de auto al wel es gezien, maar niet met mij achter het stuur, en ook niet mij achter een ander stuur. Dus dit was nieuw en bijzonder!

Het hoofddal. Het idee was een zijdalletje in te skiën.

Onderweg naar Tana kreeg ik helaas een berichtje van Johanna: die had zich nog veel harder verslapen dan ik, en liet verstek gaan. Zo laadde ik Tana in en kachelde naar Tromsdalen. Met de volle bak reden we naar de helling die we uitgekozen hadden: zo ver weg dat het met de fiets niet te doen is, en op een zuidhelling, zodat we de zon zouden kunnen zien. En niet te steil...

Bruggetje dat duidelijk populair was bij de locale fauna

De geplande helling deden we niet; we misten hem, en Tana die de navigatie deed zei dat de volgende ook mooi was. Helaas konden we daar het pad niet vinden. En ploeterden maar wat over de helling. Die toch wel zo steil was dat het zonder vellen niks ging worden. Eigenlijk al niet eens met korte vellen.
Als je toch stilstaat voor de vellen kan je net zo makkelijk even wat foto's maken

Als we horizontaal langs de helling zouden blijven gaan zouden we uiteindelijk bij een skispoor een eindje verderop tegenkomen. Helaas was de helling zo bebost dat we daar maar vanaf zagen. Naar beneden maar, voor we ons echt klem ski'den tussen alle bomen. Op die manier gaven we het ook op nog in de zon te komen...

Niet echt een goeie skihelling

Op de terugweg kwamen we wel door een stuk waar alle bomen vol betoverende ijskristallen zaten. Sprookjeslandschap!

En eenmaal bij de weg was dat de enige plausibele manier om terug bij de auto te komen. Geen hele skiïge dag, maar wel leuk buiten gespeeld.

En zoals men een paar postjes terug kan zien verheugt Helgard zich op de felicitatieposter die ze voor me gemaakt had op kunnen drinken als ik rij, omdat ik eindelijk niet alleen feitelijk, maar ook legaal de bestuurder van de auto ben. Dus ik had bier in de achterklep! En zo reed ik weer terug naar Tromsø met vanuit de achterbank het geluid van een bierblikje dat opengetrokken wordt.


En terug in huize Helgard & Carsten kregen we nog een bonus: bezoek van de poes van de onderburen...