Bedreiging, chantage, identiteitscrisis

Gisteren was er een etentje bij Tana, ter ere van twee verjaardagen die plaatshadden of zullen hebben als ze er niet is, en een afscheid, van een dame die ontslag genomen heeft. De verzamelde dames bleken allemaal ernstig ontzet over het feit dat ik zonder helm fiets. Allemaal verklaarden ze minstens eenmaal door een fietshelm gered te zijn. En ze vonden me dom en koppig en roekeloos en watniet dat ik het vooralsnog verdom. En al snel kreeg ik te horen dat als ik niet es een helm ga dragen ik mijn fiets met geperforeerde banden terug ga vinden.

Op zich zijn dat oneigenlijke methoden om iemand aan de helm te krijgen, maar het deed me denken aan een situatie die een flink aantal jaar geleden plaatshad. Iemand vertelde me een teek gehad te hebben, en geprobeerd te hebben die te verwijderen. Daarbij had hij de romp van de kop afgerukt. Ik vind zo’n losse tekenkop in je lijf doodeng. Ik heb een keer al mijn overtuigingskracht ingezet om Marijn zo gek te krijgen er een uit mijn rug te poeren. Met messen in zijn vrienden roeren is niet zijn hobby. Maar ik vond het gevaar groot genoeg om daaraan voorbij te willen gaan. En deze andere kerel zag het probleem niet, en dus ook niet de noodzaak er wat aan te doen. Ik heb hem toen gevraagd het voor míj te doen. En wat deze dames nu deden was ongeveer hetzelfde. Ik zie het gevaar niet, maar zij wel, en het is het al waard voor hun gemoedsrust om die helm maar gewoon op te zetten. Heeft weinig nadelen. En wie weet wend ik er ook nog allerlei onheil mee af dat ik niet zie aankomen.

Men begrijpe, ik kwam vanochtend met helm op naar mijn werk. Wel raar. Ik ben nu wel ontzettend Noors op de fiets. Ik geef overal licht, ik reflecteer me scheel, en nou ook nog een helm. Maar het moet maar. ’s Lands wijs, ’s lands eer, en ’s lands hersenschadestatistieken. What’s next?


(geen ter zake doende foto, maar wel mooi)