Dooi redt Junior

Van het weekend zouden we Rubber Duck Hockey gaan spelen: een versie van ijshockey waarbij de puck vervangen is door een badeendje. Dit egaliseert het spelersveld, aangezien zo’n eend allerlei onverwachte kanten op schiet, en goeie ijshockyers ineens niet meer zo goed zijn, en de kneuzen ook nog een kans maken. Voor dat doel zouden we spelen op de baan van de Tromsøse ijshockeyvereniging. Helaas was Tana opgebeld door iemand van die vereniging dat het niet door kon gaan. Het dooit, en blijkbaar lag er te veel natte sneeuw op het ijs. Of zoiets. Het badeendje, Junior, kwam er genadig van af. Deze keer nog wel.

Toen Tana me doorbelde dat het niet doorging zei ze dat ze in plaats daarvan zou gaan klimmen, en of ik meeging. En de Goden weten waarom, maar ik zei ja. Ik heb ergens in de 1e helft van de jaren ´90 een keer geklommen met Lourens, en nog een keer in 2003, met Thijs, in een watertoren (mooie ambiance!) en dat is wel zo’n beetje mijn precedent. Maar wat geeft het. Ik hees me in het klimtuig van onze geblesseerde IJslandse fotograaf, bietste de schoenen van de 1e de beste dame met bij benadering de goeie schoenmaat (nét iets kleiner – auw) en hop daar ging ik. Even een snelkursus materiaalgebruik en daar ga je zo’n wand op. Het ging nog best aardig ook!

In de tas van een van de dames zat ook nog een gezichtsmaskertje, in verband met de middernachtszon (een verre herinnering). Waardoor meteen het idee van blind klimmen geboren werd. Het goeie is dat je dan natuurlijk alle kleuren grepen mag gebruiken. Maar het is nog steeds vrij lastig. Maar wel leuk! Ik ben de 3e keer ook geblinddoekt gegaan. Vreemde gewaarwording.

Wie weet ga ik wel vaker mee. Stiekem is het wel leuk. Ondanks die schoenen...




(Let op dat op deze foto Celia blind klimt, en Tana het zonder grepen weet te stellen...)