Tromsø lijkt leeg te lopen. Ik begeef mij tussen wetenschappers, dus in een internationale omgeving, en de meeste buitenlanders gaan met de kerst naar hun geboorteland. Veel Noren smeren hem ook; naar elders in Noorwegen, of naar de zon. Morgen gaan Dorthe, Patrycja en Arto weg, en dan is het hier echt leeg en stil.
Zij die weggaan hebben meestal wel ergens planten, en soms ook huisdieren. Of zelfs geliefden. Die hebben toch aandacht nodig. Zo heb ik hier op mijn bureau de planten staan van twee van onze Duitse postdocs die nu ofwel op Antarctica rondbanjeren, ofwel in Duitsland bij familie zijn. Morgen komen daar Patrycja’s planten bij. En misschien die van Arto en Dorthe ook wel. Verder fiets ik af en toe langs Tana’s huis om het oerwoud water te geven.
Het ingrijpendst is nog wel dat Patrycja een cavia heeft, “Leming”. Die logeert nu bij mij. Trip down memory lane; als kleine kinderen hadden we ook cavia’s. In mijn herinnering behoorlijk saaie beesten. Maar ook saaie beesten hebben een thuis nodig. Dus dat is nu bij mij! Nu laat ik het beestje nog met rust, maar zodra ze een beetje gewend is maak ik nog wel een glamourfoto voor de blog. (Aldus!)
En ondanks dat ik nu de zorg voor talloze levende wezens op me heb loop ik natuurlijk het risico zelf ook allener te zijn dan wenselijk is tijdens kerstmis. Maar zo gaat het niet gaan! Ook voor mij wordt gezorgd. Ik heb meer uitnodigingen voor kerstvieringen op zak dan er kerstdagen zijn (factor 2, ongeveer). Zowel bij Noren als bij buitenlanders van velerlei slag. Het is hartverwarmend. En ik heb zelf op mijn beurt Carsten (Helgards vent, dus) weer bij het een en ander betrokken. Er zullen weinig mensen op aarde zijn die zo ver van hun geliefde af zitten met kerst als hij. In ieder geval niet als die afstand noord-zuid gericht is...
Maar hier zo in het diep-duistere noorden hoeft niemand eenzamer te zijn dan strikt noodzakelijk. Heb ik de indruk! Terwijl de regen (!) tegen de ramen klettert voel ik me meer op mijn gemak dan ik menigmaal in Nederland heb gedaan rond deze tijd...
(bonus eng beest, in kerstversie!)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Hé Margot! Wat is het donker bij jou zeg! En dan de hele dag naar enge beestjes kijken..ik wil je een kerstkaartje sturen maar kwam erachter dat ik helemaal geen adres van je heb! Ook een mailadres kan ik niet vinden zo gauw. Waar ben je?! :-) Hoop je gauw te spreken /schrijven.
liefs Franke
Post a Comment