Klimmen -een verslaving?

Dit weekend namen de klimmers me weer mee. Deze keer klom ik met Audun, een van onze cartografen. Dat was weer heel wat anders. Enerzijds omdat het een reus is, en ik nogal onervaren ben, en je dan de 1e keer wel even staat te kijken naar dat niet geringe gewicht waarvan je dan geacht wordt tegenwicht te zijn. Maar die haken hebben zoveel wrijving dat het er weinig toe doet. (Ik eet best veel kaas, maar bij zo'n vent kom ik gewichtstechnisch niet in de buurt.) Audun liet zich nog, om me te laten oefenen, uit een overhang pleuren. Ging goed! Vanzelfsprekend maakte ik de fout mijn vel tussen touw en zeker-gadget te stoppen, maar das een detail. Audun bleef keurig hangen. En daar gaat het om. Verder maakt het uit omdat het een enorme optimist is (tenminste, dat lijkt zo, ik ken hem niet goed genoeg om daar echt iets over te zeggen) die me de meest woeste routes op stuurt. Met niksige grepen, en met overhang, en eventueel met allebei. Ik heb twee routes gewoon op moeten geven. Maar wel weer leuk! Na afloop had ik pindakaas in mijn onderarmen. Ik denk dat ik het vaker ga doen.