Dinsdagochtend had ik parasoundwacht van 8 tot 10. Een box core werd geroutineerd weggewerkt, waarna het uur der waarheid toch wel was aangebroken: het naar boven halen van een nieuwe kastencore. Om een uur of 12 was hij boven. Inmiddels wist zowel bemanning als wetenschappersschare wel wat er moest gebeuren en hoe dat het beste gaat, dus als een geoliede oorlogsmachine togen we aan de slag. Kern open, snijden, beschrijven, meten, fotograferen, liners erin, liners er weer uit, liners schoon, dicht en beschreven, en na 5 sets liners de losse monsters. En dan de rest in een trog en overboord. Modder zover het oog reikt! Voor het avondeten onderbraken we even, maar verder hebben we met vereende krachten doorgezet tot het af was. Tegen die tijd was het een uur of één ’s nachts, en waren we allemaal afgedraaid. Gelukkig waren er twee Duitsers in staat gebleken het scheepswinkeltje tijdens de zeer schimmige openingstijden te bezoeken, dus het laatste uur werk ging samen op met bier drinken. En tussen één en twee beperkten we ons met onze laatste krachten tot het laatste. En sliepen daarna als blokken.
Woensdag
Woensdag was een veel rustigere dag. Iedereen was nog gaar van de dinsdag, zo ook Katrine, en mijn slapie Kate, en ik. We hebben even aangetoond dat je redelijk goed wakker wordt van de kastencore en de troggen schoonspuiten met ijskoud zeewater. Daarna waren we klaar voor de wat gebruikelijker bezigheden, zoals daar waren wat parasoundwerk, een aantal box cores, en een aantal gravity cores. Allemaal prima behapbaar. En onderbroken door een rondleiding langs de machine, en de lieren, en de rest van het ruige spul in de regionen van het schip waar je anders als wetenschapper niet komt. Niets meer over van de waarschijnlijk ingebeelde romantiek ten tijde van dat mijn opa machinekamers onveilig maakte! Nergens nog imposante bewegingen, ontsnappend stoom of dikke lagen smeerolie. Alles weggewerkt en schoon. Voor arbo- en milieuoverwegingen. Wel goed, daar niet van, maar niet al te imposant meer. Maar terug naar de werkzaamheden. Ik maakte ergens de fout om, bij het in stukken de pvc liner uit de stalen buis te halen, de taak op me te nemen de pvc buis schoon te maken. Das nodig anders houdt tape noch edding erop. En op te merken dat ik het wel een mooie verdeling vond dat de mannen het ragwerk deden en ik het schoonmaakwerk. Doe dat niet met Duitsers! Ik vond het oprecht wel amusant, maar zo werd het niet opgevat. Onmiddellijk werd ik aan het werk gezet met de liner eruit sleuren en in stukken snijden. Eigenlijk leuker, maar zo bedoelde ik het niet. Gelukkig was er één taak die ze me niet hebben laten doen. Aan de onderkant van de stalen buis zit de core catcher. Die moet er af voor je de pvc liner eruit kan halen. Maar de bedoeling is dat je die eraf weet te halen zonder het sediment dat erin zit mee te nemen. De pragmatische oplossing daarvoor: twee sterke mannen raggen de core catcher van de kern af, terwijl een derde sterke man een lege drankfles door de core catcher heen duwt. Als dat lukt heb je je sedimentkolom intact gelaten. Helaas is het volkomen ondoenlijk. Steffen heeft nog steeds de afdruk van de fles in zijn handen staan.
Maar ergens ’s avonds waren we klaar met de laatste kern van de tocht, en konden we opruimen. En iedereen neigde ertoe om te vieren dat het de laatste was. Een ware debaucherij (lexicologen huivert!) van tafeltennis, tafelvoetbal, darts, bier en chocomel-met-wodka (?) volgde. Er is aangetoond dat ik met meer drank op sneller mijn dartsgaven verlies dan mijn vaargenoten, maar dat het juist langzamer gaat met tafelvoetbal. Eindelijk waren er ook genoeg enthousiastelingen voor 2 tegen 2! Ik heb zelfs nog gespeeld met kaas als inzet, en gewonnen. Maar tegen die tijd was het 5 uur en was iedereen dronken en was het toch wel tijd om te gaan slapen.
No comments:
Post a Comment