Zaterdagwandeling

Na lange tijd stilte had Celia ineens weer ge-SMS't met een voorstel tot een stuk sjokken. Goed idee! En de Finnen hadden ook zin in wat activiteit. Zo zaten we zaterdagochtend gevieren over de kaart gebogen, op zoek naar een mooie route.We besloten een vallei in te rijden (Celia had een auto tot haar beschikking!) waar ik al heel vaak doorheen gekomen was, meestal met Audun op weg naar een klimgebied, en die ook heel mooi was, maar waar ik nog nooit te voet was geweest.

We sjokten vrij lukraak een kant op. Er was wel ergens een pad, maar dat negeerden we. En kwamen uit bij twee hele mooie bergmeertjes. Daarvandaan besloten we de kam over te gaan,naar het volgende meertje. Maar halverwege lokte een woeste rotspiek. Celia was niet onder de indruk, maar de overige drie struinden met jeugdig enthousiasme omhoog. Tot het allemaal nog wel mogelijk, maar niet per se helemaal veilig meer was. En keerden terug.

Vanaf het andere meertje hadden we ook schijt aan paden. En gingen waar de bessen ons leidden. Of waar Johanna dat deed... die kan over de meest waazinnige en onbegaanbare soorten terrein onwaarschijnlijk snel vooruit komen. Zonder zich te bezeren...

Inmiddels beginnen de bomen overigens hun bladeren te verliezen. Niet veel tijd meer voor deze herfst!




Celia met kop thee

Johanna met vrolijk stemmende muts, en Sanja

De meertjes

Celia als zonnegodin

Lunch bij de meertjes

We werden goed in de gaten gehouden door een nieuwsgierig sneeuwhoen

De Finnen op het niet meer helemala verantwoorde stuk


Bosbessen!

Blijft mooi, riviertjes.