Paradijs in de achtertuin

Buiten ruikt het naar herfst! En binnen lopen stuiterence Canadezen rond, die wegens het schrijven van een scritie en het breken van een knie zo'n beetje de hele zomer aan zich voorbij hebben moeten laten gaan. En nu weer min of meer recht van lijf en leden zijn, en de boel hebben ingestuurd! Hoog tijd om er op uit te trekken. En ik snakte daar ook naar.

Het plan was: vrijdag ne het werk de bus pakken naar het noordelijkste punt op het vasteland waar hij komt (en dan bedoel ik niet Noordkaap, maar gewoon het noordelijkste punt waar de noordwaartse streekbus hier komt), en dan gedurende het weekend teruglopen. En overnachten in de hutten die hier verspreid staan.

Het begon niet helemaal goed. De bus kwam niet! Pet-OV hier. We hebben maar een taxi gepakt. We laten ons niet zomaar van een geweldig weekend afhouden. En in de regen stapten we uit. En liepen de zomp in. Het was nat boven en onder, maar wel ontzettend mooi. En we schoten lekker op.



Voor het donker kwamen we bij de geplande hut uit. Waar we welkom geheten werden door twee bevriende kerels en hun nog veel bevriendere zevenjarige zoontjes. En de zoontjes waren welgemanierd, dus het feit dat hun vaders de kachel al aan hadden gestoken, en al water hadden opgezet woog wel tegen het kindergehalte op. En de avond ging op aan lekker binnen zitten, terwijl de regen tegen de ramen sloeg en de kachel loeide, en whisky drinkend ouwehoeren met de mannen. Dat was ook goed voor ons Noors.

Het bleek dat ze die zaterdag met de jochies gingen vissen in het nabijgelegen meertje. Ik hoop dat ze meer forel gevangen hebben dan ze op kunnen! En we bleken een van de heren, die een Finse plastisch chirurg bleek, net die woensdag nog gegroet te hebben bij het boothuis... hij herkende mijn haar.


De volgende ochtend begon met bosbessen plukken. En ontbijten met bosbessenpannekoeken. Wat een dag! Pas om elf uur stekkerden we de hut nog es uit.


Wat je ziet als je 's ochtends het gordijn openschuift.

Perfekt ontbijt!

Langs het pad vonden we niet alleen nóg meer bosbessen, maar ook de nog veel harder begeerde kruipbramen. In een herfstzonnetje plukten we een ziplock vol terwijl een kudde rendieren kwam lansdenderen.


De kruipbramen waren al een feest, maar rendieren met gevoel voor dramatiek maken het af...


We namen het niet zo nauw met het pad: tijd zat. Maar zo'n pad ligt daar niet voor niets. Als je er vanaf wijkt haal je je vanalles op de hals... in dit geval: heel veel moeras, onhandige berkenbosjes, en vervelende hellingen.


Herfstkleuren, dreigende wolken, verse sneeuw, en nieuwsgierige rendieren. Is het raar dat de herfst mijn favoriete seizoen is?


Zo was het al best laat voor we bij de volgende hut aankwamen. En dat urenlange cross-countryen had het een en ander van Tana's knie gevergd. Zo besloten we in die hut te blijven. Hier hadden we de tijd... tijd voor boek lezen, baden in de rivier, nogmeer bosbessen plukken... lekker. Avondwandelingetje door de verpletterend mooie omgeving.

Als je heel goed kijkt kan je op deze foto (de grote versie, dan) het hutje zien liggen. In het totale niets.

De dag erna wilden we op tijd op. Geen diee hoe goed Tana's knie zou zijn na een dag als die, en als het niet zo best gaat wil je ruim de tijd hebben om weer terug te lopen naar de beschaving. Deze hut had geen goeie koekenpan, dus de kruipbramenpannekoeken moesten opgegeven worden, en het werd kruipbramenhavermout. Ook goed! En om negen uur waren we onderweg. Door nog steeds waanzinnig landschap. En volkomen verlaten. Na onze twee vaders hadden we geen mens meer gezien.


Rond elven waren we bij de volgende hut, maar het was te vroeg voor lunch, dus veel deden we er niet. Wel kwamen we weer menselijke zielen tegen. Twee jongens die het ook een mooi hikeweekend vonden. Maar wij trokken verder. En tot zover was de geologie gunstig geweest voor begroeiïng, maar nu kwamen we in het regime van de blokkenvelden. Uitdagend, als je bedenkt dat het een blokkenveld was dat Tana initieel haar knie gekost had. Maar het ging goed!

Onoverwinnelijke vrouw

Zo kwamen we weer in de beschaving aan. Zodra we een weg tegenkwamen was daar ook meteen een bushalte. En ook meteen een bus. En zo kwamen we zonder enig gedoe weer in de stad aan. Bij NP, want daar stonden onze fietsen. En mijn computer. Waar ik dit kon schrijven en mijn moeder kon bellen.

Een eind aan een heerlijk weekend. Misschien snel weer!