Rijles - nu echt!

Nerveus!
Men stelle iets niet 16 jaar uit om er vervolgens koelbloedig aan te beginnen. Gelukkig had de rij-instructeur geruststellend geklonken toen we over de telefoon een les afspraken. Hij zag er ook geruststellend uit. De auto niet! Een dikke vette BMW...

Ik had geen idee waar we zouden beginnen. Ik hoopte op een verlaten vlakte. Maar nee. Hij reed gewoon een weg op waar ik elke dag overheen kom. En liet ons van plaats wisselen. En droeg me op weg te rijden! Niets met "koppeling is links, rem is midden, gas rechts" of iets met waar de knipperlichten zitten of wat ook... niks met wanneer je eigenlijk de koppeling in moet drukken. Niets van al dat fraais. Stoel en spiegels stellen, en gaan! Op de openbare weg!

Zwetend reed ik weg. En merkte meteen dat men niet ongestraft als maagdelijk chauffeur een dikke vette BMW rijdt met kisten aan. Ik vóel dat gaspedaal niet eens en ik accellereer me al scheel! De volgende les doe ik op zijn minst met mijn Franse kisten... dat zijn net pantoffeltjes.

Het stoppen en optrekken oefenden we goddank op een parkeerplaats. Ik rem als een hork, maar ook dat wordt vast beter met andere schoenen. En dan terug! Ik zag nog kans om niét onze ene bibliothecaris, die toevallig daar aan de wandel was, dood te rijden. En toen was het uur al voorbij. Wat er ook mee te maken had dat een uur rijles maar 45 minuten duurt...

Donderdag weer!