Oog

Tussen al het overige geweld viel het niet eens op: mijn relaas over dat mijn oog ineens uit elkaar leek te vallen, in de Pyreneeën. Maar ik was er flink van geschrokken.

Daarzo in het zuiden deed ik mijn lenzen uit en niet meer in. Maar ik wilde wel weten of er iets permanents mis was, of dat het uit zichzelf zou genezen. Na een dag of twee was er niks meer te zien... misschien was het spontaan genezen.

Ik greep een zaterdags kajaktochtje met Tana aan om het weer eens te proberen. Een paar uur maar. Maar meteen leek mijn hoornvlies weer los te zitten... tijd voor medisch advies!

Ik was nog nooit bij mijn arts geweest. Het bleek een lange, jonge, ongeduldig kijkende kerel te zijn. Die hoorde mijn relaas in slecht Noors aan, keek even met een lampje in mijn oog, en besloot dat het misschien een ontsteking was. Dat leek me niet zo waarschijnlijk maar hij wuifde mijn tegenwerpingen weg. En stuurde me de straat op met een recept voor oogdruppels.

Als het niet baat schaadt het ook niet, dacht ik, en zo ben ik al een paar dagen aan het oogdruppelen. En “een paar dagen” is zo precies als de arts het uitdrukte. En na die “paar dagen” mag ik het weer proberen met lenzen. Ik ben benieuwd.



Ik hoop maar dat dit gaat helpen. De bijsluiter zegt zowaar iets over loszittende hoornvliezen. En áls het helpt ben ik blij, want zoiets als vorig weekend is maar niets zonder lenzen. In de regen is een bril een slecht idee. En kajakken met bril is het ook niet. Lenzen zijn zo’n lekkere uitvinding! Ik druppel dus noest door. En breng verslag uit...