Water, veel water

Voor het hele weekend was petweer voorspeld. Kajakweer dus! Ik was bang dat ik in mijn eentje zou moeten, omdat Tana op Groenland zit (de mazzelaar), en Sanja geen dry suit heeft. En dan is kajakken in het algemeen geen probleem, maar wel als het hard waait, want als je omslaat ben je zuur. Om de twee meest voor de hand liggende types te noemen. Maar ik rekende buiten het onmiskenbare feit dat Sanja geheel onbevreesd is.

Zondagochtend 10 uur kwamen we bij het boothuis. Het zag er kalm uit! We besloten deze keer es noordwaarts te gaan.

Het ging soepel, maar Sanja had toch wat moeite met wakker zijn op dat uur, dus die vatte het plan op om de fjord over te peddelen en bij haar thuis (Dagtun staat aan het water) een kop koffie te gaan drinken. Goed idee!

We staken probleemloos over en trokken de kajaks het strand op. Het was hoog water, dus heel ver hoefden we niet te zeulen met die dingen. Snel zaten we in de intens knusse keuken terwijl de percolator op het fornuis stond. En we waren lekker aan het bomen met een warme mok in onze handen toen Sanja ineens riep "de kajaks!!"

Het was eigenlijk nog geen hoog water geweest toen we aanlegden. Nu wel, dus de kajaks kwamen zonder ons erin gezellig langsdobberen. Dus we speerden naar buiten... eentje was alweer aan de andere kant van het baaitje aangespoeld. De andere dobberde nog een flink stuk uit de kust. Maar gelukkig boeit dat niet als je een pak aan hebt. Je loopt gewoon de zee in...

Deze keer trokken we ze écht hoog de kant op. En dronken de koffie verder op, terwijl het buiten heel hard regende.

Toen de koffie op was gingen we terug. Inmiddels was de wind flink sterker geworden; de peddel werd bijna uit je handen getrokken. Gelukkig maar dat Sanja zo vermetel is... en om het nog erger te maken verscheen er een enorm schip aan de horizon. We besloten maar even langs de kust te varen om het ding te laten passeren. Wil je niet onder komen met je kajakje... toen hij weg was konden we over, in hogere golven dan ooit. Gelukkig was de golflengte vrij groot, zodat je er met je kajak minder last van hebt. Dus het ging goed!

Eenmaal aan de andere kant dacht ik dat Sanja het wel gehad had. Maar nee! Ze stelde voor nog een eindje naar het zuiden te stekkeren. Wat we deden. In kalm water, gek genoeg. Zoiets kan snel gaan.

Bij terugkeer kwamen we een hoek om en zaten meteen weer in de wilde golven. Ik dacht nog éven dat het mis ging toen Sanja ineens uit beeld verdween, maar ze was alleen even verborgen geweest achter een grote golf...

Bij het boothuis aangekomen werden we nog even voor een kwestie gesteld. Het was zulk hoog water dat het strand weg was! En op het strand heb je van die banen; van ronde balken in een ijzeren rails, waarover je je kajak zonder schade naar boven kan slepen, maar die waren niet alleen onder water verdwenen, maar er waren ook nog eens wat van die balken losgeslagen. Moest je ook nog langs zien te manouvreren. Maar het lukte!

Tot mijn verbazing zag ik dat we vijf uur bezig waren geweest, bij elkaar. Lekker, dat.

Normaliter zit er nog een strand tussen boothuis en zee...

Terug bij mijn fiets bedacht ik dat het met een dag vol slagregen als deze het niet per se handig is om je helm aan je fiets te laten hangen. En terwijl het water in mijn ogen droop fietsten we weg. Waarbij ik ook nog eens tot over mijn assen in een waterplas belandde... een ontzettend Nederlandse dag, bij elkaar!