Zaterdag: laatste werkdag!

Het was weer zo’n dag: het CTD’en was nog niet klaar, dus we konden nog even wat rondfrutsen tot de multicorer voor het eerst naar beneden ging. Het was spannend: we waren dicht bij de gletscher kernen aan het steken, en das lastig. Het materiaal is extra zacht en het glibbert zo je kern weer uit. Verder luistert het vrij nauw hoeveel gewicht je op het ding laat zitten. Maar het ging best goed! Al moest de meest gletscher-nabije poging opnieuw: maar één van de zes buizen vol. Had er misschien ook mee te maken dat de kerel die de lier bediende het ding pardoes bovenop een passerende ijsklont had laten zakken...

Het licht en de wolken waren prachtig

Een stormvogel verliest zijn evenwicht op een ijsbergje

En het licht werd almaar mooier

En het uitzicht dus ook

Dus!

Maar zo lieten we ook nog een heel klein beetje werk over voor de andere shift. En wij konden foto’s blijven maken! Het was schitterend weer geworden. De kapitein stuurde het schip expres met wat krullen in de koers terug naar Ny-Ålesund, waar we klokslag etenstijd aankwamen. En het eten was niet niets! Kaarslicht, wijn, sjiek eten in plaats van de gebruikelijker traditioneel-Noorse prak... en speeches. En na afloop Juttertje bij de koffie. Kadootje van de dames van het NIOZ! Na het eten printte ik nog net even wat foto’s voor de fotowedstrijd uit, en ging de stad in.

Het strand van Ny-Ålesund

En het dorp zelf

In het kader van dat vast gehad hebben begon ik met souvenirs kopen in de winkel, die voor ons open ging. Kon ik daarna aan de wandel. Al snel kwam ik een groepje al dan niet Lance-lui tegen, waaronder Kim, de NP onderzoeksdirecteur, die toevallig ook in het dorp was. Ik liet vallen van plan te zijn naar de luchthaven te lopen; niet dat ik luchthavens nou zo gaaf vind, maar omdat ik had gehoord dat dat ijsbeertechnisch veilig was. Maar het clubje met Kim erin ontkende dat. Waarop Kim meteen begon te hinten dat als ik maar iemand met een geweer mee zou nemen ik overal heen kon. Wink wink, nudge nudge. Een Noor die toevallig in de blokhut naast die van Kim logeerde snapte de hint, en haalde zijn geweer. Ole Magnus, de Aftenpostenjournalist, ging ook mee. Weer een buitenkans! Geweldig!

Ole Magnus, Paul en Erik, de ijsberen-chaperone

Uitbundige plantengroei

Aan de horizon zagen we het silhouet van Paul, de Amerikaan. Die was blijkbaar van mening dat die bordjes met “niet van de weg af” “pas op voor ijsberen” “tot hier en niet verder zonder geweer” niet voor hem bedoeld waren.

Bij de mast, waaraan in de jaren twintig één of twee zeppelins, gebruikt voor poolreizen (mafkezen!) geankerd hadden gehangen, pikten we hem weer op. Waarop hij me licht shockeerde door te vinden dat het gebod “jatten af van alles wat ouder is dan van ‘46” óók niet voor hem gold. Hij klom gewoon naar boven! En hij kijkt zo gezagsgetrouw uit zijn hoofd.

Daarna liepen we nog wat rond bij wat monumenten ten nagedachtenis aan lui die op zee waren verongelukt, of ik de lokale kolenmijn, of bij poolexpedities... En restanten van de kolenwinning. Intens mooi.

De rails waren weg... een deel ervan was in gebruik als anti-in-zee-rol-richeltje op de kade.

We joegen nog een rendier op de vlucht

Lance lag er mooi bij aan de kade

Schitterend avondlicht

Inmiddels lokte de kroeg, dus we keerden terug naar de bebouwde kom. De ijsberenwacht, Erik, legde eerst zijn geweer weer terug. Daarna liet ik hem bij wijze van wederdienst Lance zien. En daarna was het kroegtijd. Niet te geloven, Nederlandse bierprijzen! En zo’n ontspannen houding jegens alcohol! Als je bij de barman twee bier bestelt wijzen ze je de koelkast aan. Regel het maar.

Wel gaaf, zo’n einde aan een cruise. Diner, aan land, wandelingetje feest. Heerlijk. Al snel was de muziek zodanig te pruimen dat we de dansvloer in gebruik namen. In Ny-Ålesund trek je je schoenen uit als je een gebouw in gaat, ook als het de winkel of de kroeg is. En Dorthe’s sokken deden het geweldig in blacklight...

Dat soort uitzicht hadden we de afgelopen week niet gehad!

Zo dronken en dansten we de avond weg. Ole Magnus bleek geweldig te kunnen leiden, Kim was de enige die raar met me op een neer wou springen op “the final countdown” (moet je een Zweed voor hebben!), onze atmosferische NP-Zweed bleek ook ter plaatse en had meer moves dan je op het oog zou gokken. Het was een goeie nacht! Maar van de kapitein moesten we om twee uur terug zijn op het schip. Drie voor twee trok ik mijn jas aan, maar zag dat Nalan nog zat. En zonder Nalan gaan ze niet weg... helaas was mijn verschijning met jas een beetje haar cue en met de hele dronken bende zwalkten we terug naar het schip. Bijna, dan. Twee schone dames en een grote, ruige matroos waren te koppig, en die lieten zich niet zomaar meenemen. Nalan en Ole Magnus stonden op de kade op ze te wachten, toen Tor Ivan, de technicus, ineens besefte dat hij de verkeerde schoenen had aangetrokken. Die ging terug, en keerde weder met de balorige laatkomers. En tegen drieën voer het schip weg.