Op weg van de luchthaven hadden we de Lance al zien liggen. Toen ik me ’s avonds meldde als vrijwilliger om lopend naar het schip te komen (weinig autoplaatsen) wist ik dus wel welke kant ik op moest. Blijmoedig wandelde ik ’s ochtends dus door het mooie weer richting zee. Waar ik snel zag dat Lance niet meer lag waar ik haar de dag ervoor had gezien. Ze leek wel ver op zee te liggen...
Het bleek gewoon erg druk aan de kades. Het was inderdaad Lance, en ze kwam dichterbij, om oms met de zodiak te halen. Zodra we allemaal aan boord waren vertrokken we. Op naar Kongsfjord! We trokken alle pallets met voor deze tocht noodzakelijke zut leeg en richtten de labs in. En dan: tijd voor een tukkie.
Na de lunch was er veiligheidstraining. Deze keer een stuk intensiever dan de vorige keer! Toen lieten ze ons zien hoe je zo’n veiligheidspak aantrekt, en zwatelden er nog wat bij, en dat was het. Deze keer niet. Allemaal naar het dek, en aantrekken die hap! Wel goed. Het is one size fits all, dus eigenlijk this size only fits giants, en het is wel zinnig zo’n ding ook echt aangetrokken te hebben. Het is namelijk vreselijk. Geen pretje om het wiel uit te moeten vinden terwijl het schip in de fik staat. Het nare van zo’n pak is dat je er met je armen in moet voor je je hoofd in de kap kan wurmen. Maar die armen, die hebben spanwijdte van 2 meter, en de handschoenen zijn maatje kolenschop. Er is niets dat mijn vingers in de handschoenvingers houdt... of er ook maar in de buurt. Als ik eenmaal mijn armen in die mouwen verloren heb gaat het me echt niet lukken mijn haar in die kap te vrotten en de rits dicht te krijgen. Laten we hopen dat mocht het schip vergaan, ze het dan zo langzaam doet we de tijd hebben elkaar te helpen...
Als je zo’n pak dichtritst, wat moet als je het water in moet (anders ben je nog zo dood) kan je niet meer praten...
De chief officer vond het voor de oefening belangrijker dat ik dat wél kon. Dichtritsen is voor echte nood.
Na deze illustratieve training deed ik nog wat blogwerk, en hoorde dat de boot in de mess een voorraad films heeft, waarvan men er een wou vertonen. Me goed vasthoudend (er was flinke golfslag) ging ik daarnaar op weg om es een kijkje te nemen. Maar de etensluchten verontrustten mij zodanig dat ik die missie maar opgaf. Naar de hut! En dan meteen maar liggen! Ik probeerde nog een boek te lezen maar dat werd niks. En ik sliep tot het diner. Nog geen zeeziekte, maar ook niet heel ver ervandaan...
Na het eten was er nog het 1 en ander aan presentaties. Altijd leuk. Nalan en Dorthe zijn goede vertellers.
En daarna besloot ik mijn tijd nuttig te besteden: ik begon aan het theorieboek, voor de rijlessen die ik op afzienbare termijn wil nemen. Drie hoofdstukken door! Ik ga dat boek nog uit krijgen. Tromsø trafikk here I come. Of beter, therorieexamen here I come...
‘s Avonds kregen Maarten en Noortje nog de kans om een ijsberg te bemonsteren. Ik probeerde mezelf nog aan die missie op te dringen, maar Nalan vond het niet goed. Het goede nieuws is wel dat ik alweer handiger word in het aantrekken van dat vreselijke pak...
We lagen bij Ny-Ålesund, dus ook nabij de beroemde “Drie Kronen”. Als “Twee Kronen” lagen ze ’s avonds in heel mooi licht...
No comments:
Post a Comment