Van kniebrace naar kayak

Tana's verlangen om met me te kayakken was zo sterk dat het in Frankrijk voelbaar was. Vleiend, want half Tromsø kayakt.

Toen ik terug was moest er eerst en voornamelijk gewerkt worden. Maar eeuwig hou je dat toch niet vol... we besloten zaterdag de zee op te gaan.

Die zaterdag woei het flink. En het zou pas Tana's 2e keer zijn... en de 1e keer was het windstil geweest. We fietsten naar het boothuis, zagen het zo es aan, keken nog even naar twee Noren die het ook gingen proberen, en besloten dat het kon. Omslaan geeft op zich niet met een pak aan, maar misschien wel als je knie nog lang niet terug is bij af...

We begonnen tegen de wind in. Heerlijk! Met je kayak in een golfdal klappen. Water over je boeg. Tana had ook de grootste lol. Die gaat nou kayakken bij windstilte nooit meer leuk vinden.

Bij Telegrafbukta gingen we nog even aan land, gewoon, omdat het kon.

De kont van mijn kayak in de branding

Twee onverschrokken kayakfanaten

De terugweg was wat linker: met de golven mee is moeilijker. Maar ook dat ging goed! Die Canadezen, die hebben het in zich.

Tana was blij met mijn goede kayakzorgen (niet dat ik nou iets speciaals had gedaan). En daarna was het haar beurt. Ik moest snel wat eten en dan als de sodemieter weer aan het werk. En dat eten, dat regelde zij. Nog even goddelijke kipsalade naar binnen duwen chez Tana, en dan weer terug achter de computer... weer een echte Tromsødag! Werk buitensport vrienden. Prima.