De zeventiende mei deed dit jaar meer dan alle Noren het hoofd op hol brengen. Het duidt ook het verstreken jaar aan. Ongeveer het tiende postje op de blog verslaat de nationale feestdag al. Dit jaar kwam het er van de tradities es van een andere kant te bekijken. Niet de dag zelf, die als een kinderdag te boek staat, maar de nacht ervoor, het Noorse equivalent van Koninginnenach, ongeveer. Een van de glaciologes zou de 18e naar Duitsland vertrekken om zich daar in de echt te laten verbinden. Tana vond dat dat niet onopgemerkt kon blijven en trommelde een stapel vrouwvolk op om Gerit voor het laatst in ongetrouwde staat door de stad te sleuren. Dat viel dan samen met het verwachte wangedrag van Noren die te oud zijn om de kinderdag als kind mee te maken, maar te jong om te participeren als trotse ouder.
Gerit, de aanstaande bruid.Het is hier overigens ook ongeveer eindexamentijd, en dat merk je. Alle examenkandidaten ("Russ") hijsen zich wekenlang in een rode, blauwe of zwarte tuinbroek (naargelang de richting van de gevolgde of te volgen opleiding), gedragen zich algeheel puberaal, en rijden rond in iets wat misschien beschreven kan worden als opgeschilderde en van heftige geluidsinstallaties voorziene veldwerkautos, de russebusser. Audun bedacht begin deze maand met lichte ontzetting dat hij zich bij het kopen van zijn huidige huis niet gerealiseerd had dat het aan de doorgaande route voor russ en bijbehorende busser ligt. Als ik heimwee heb naar het gebral van de dronken Britten in de Pijp zou ik moeten vragen of ik een keer mag komen logeren.
Maar terug naar het vrijgezellenfeest. Het begon met een beschaafd etentje, en daarna een soort van mini kroegentocht in het territorium van de russ, waar ik eigenlijk es een foto van moet maken. Naarmate het van kroeg naar kroeg trekken zich later op de avond afspeelde werden de kuddes getuinbroekte scholieren ook steeds luidruchtiger.
Toen tussen kroeg 2 en 3 de aanstaande bruid hem ineens smeerde lieten we ons daar niet door ontmoedigen. Na kroeg 3 stond ik al op het punt huiswaarts te keren, maar toen bereikte het bericht mij dat in Verdensteateret Katrine en Steffen zaten na te genieten van een pokeravond. De laatste keer dat ik met Katrine uit was smeerde ze hem enorm vroeg naar huis, dus dit was mijn kans om de wat feestgerichter versie mee te maken.
De pokeravond had duidelijk zijn alcoholische sporen al achter gelaten. Maar VT had een dansvloer en ik vond het er wel puik. De Denen daarentegen stonden erop naar Meieriet te gaan. Waarom is me een raadsel... Samen met de Poolse schone rekte ik het bestaan op de dansvloer nog even voor we achter de rest aankwamen. Ze had hem inmiddels nogal geraakt en het kostte enige moeite haar veilig in Meieriet af te leveren. Daar had men helaas al geconcludeerd dat deze kroeg geen verbetering was, maar voordat dat afdoende bezonken was was VT alweer dicht.
In de verwarring had een malafide Noor nog kans gezien de Poolse schone, die in haar roes het onderscheid tussen goede en bijzonder slechte plannen niet meer zo scherp zag, snus op te dringen. Steffen en ik zagen kans haar, met achterlating van de snus als klodder op de stoep, richting mijn huis mee tronen, teneinde daar op de bank weer een beetje tot rust te komen. Helaas is snus nogal krachtig spul, en na een meter of tien moest het plan herzien worden. Steffens zorginstinct nam het over van zijn beschonkenheid, en hij besloot dat helemaal naar mijn huis lopen geen goed idee was, en dat hij een taxi naar huis ging regelen.
Zo stapte ik in het niet aflatende daglicht op mijn fiets, een ellendig hoopje vrouw in Steffens liefhebbende armen achterlatend. Een beeld dat bleef hangen: het combineert op bijzondere wijze de ellende die mensen zichzelf met behulp van genotsmiddelen aandoen, met de geruststellende zekerheid dat als je een goeie officemate hebt, en je die in de buurt houdt, je verzekerd bent van een ijzersterke 1e verdediginglinie tegen de buitenwereld. Het AIO-bestaan in een notedop. Om nostalgisch van te worden.
Gratulerer med dagen...
Foto: Elvar Ørn Kjartansson 
