Drukte op Senja, stilte op de blog

Mijn tas staat klaar! Zo tegen het eind van deze werkdag hijs ik die op mijn rug en neem de boot naar Finnsnes. En in het holst van de nacht zal zich daar een invasie van rare Nederlanders voordoen. Geweldig! Good old Beunhaas-kliekje.

En, dus, morgenochtend verlaten we dat wat we hier in Noord-Noorwegen voor beschaving houden, en gaan we een week met ons elven door ongerept Senja struinen. Ik heb er zin in!

En dan is het dus een week doodstil hier. Maar na afloop verwacht ik rete-mooie foto's te kunnen posten!

Mythologie in het dagelijks leven

Het moderne Noorwegen is wat het geworden is dank zij olie. Misschien is het voor niet-aardwetenschappers niet zo, maar voor mij is een van de 1e aspecten van Noorwegen waar je mee te maken krijgt hun olievelden. Dan valt het meteen op dat die Noren dank zij de olie misschien wel vooruit gaan, maar zeker niet ophouden achteruit te kijken. Ze hebben de neiging die velden mythologische namen te geven. Heidrun, de geit die het hiernamaals van mede voorziet. Snorre, die het allemaal opschreef. Sleipner, het paard van Odin. Oseberg, een opgegraven vikingschip. Een beetje een vreemde eend in de bijt is Snøhvit, maar goed, das wel oud en imaginair.

Verder vernoemen ze de halve stad ook naar verschijnselen uit de Edda. Ik woon bijvoorbeeld in Alfheim. Je kan hier als sterveling ook in Asgard wonen. Het andere stadion hier (dus niet Alfheim) heet Valhall.

Het opvallendst nog vond ik het loge van de universiteit.
Zomaar voor de grap wat kraaien, dacht ik erin te zien. Die heb je hier ook zat. Dom natuurlijk. Raven! En niet zomaar raven. De raven van Odin! Huginn en Muninn, oftewel geheugen en gedachte. Ze vliegen uit, zien alles, en rapporteren terug aan Odin. Geweldig dat! Wel een mooi symbool, veel beter dan die stomme kip van de meest calvinistische universiteit van Nederland. Misschien een symbool van goddelijke kracht, maar er een beetje met de haren bij gesleept. En hier hebben ze, uit de periferie van hun eigen pantheon, een krachtig symbool van kennis tot universiteitslogo verheven. Veel mooier!



Wel weer passend bij het vooruitstreven, maar toch achteruit blijven kijken! De gedachten heb je nodig voor de wetenschappelijke vooruitgang, maar het geheugen voor de verankering. Erg Noors!

14 februari en Margot krijgt een kaart

Ik moest er voor betalen, maar dan heb je ook wat.
Ik ging met Celia op voor de "Bratt kort" (steilkaart, letterlijk); het Noorse indoor klimcertificaat. Om die te halen hoef je niet per se te kunnen klimmen, als je dat wat je op en naast die muur doet maar veilig doet. Het materiaal goed hanteren, op tijd inklikken in de karabiners, als je aan het zekeren bent de klimmer de goeie hoeveelheid speling op het touw geven, dat soort dingen. Celia klimt al sinds mensenheugenis, en ik had van het weekend een cursus gedaan, dus dat ging wel soepel. Geslaagd!



Verder, ik merk dat ik nog steeds in de steile leercurve fase zit. In het begin deed ik maar wat, iets later kwam ik die muur op veel plaatsen wel op, maar dan aan toptouw (hoef je je zelf over dat zekeren niet druk te maken), en sinds afgelopen zaterdag klim ik ook met medeneming van het touw naar boven (route leiden). En deze keer is het me voor het eerst gelukt een echte route te klimmen. Een 5- zelfs. Ik gokte dat het dan wel een 4 zou zijn. Maar, dus, toen dat schaap eenmaal over de dam was klom ik er meteen nog maar een aantal, zowel aan toptouw als leidend. Ik leer het wel! En das maar goed ook, want hoe kleiner het verschil tussen Celia en mij is, hoe beter.


Best mooi trouwens, dat terrein om de klimhal.

En nou wachten op de zomer; dan kan ik het ook buiten proberen!

Zoek het tuinpad

Goed voor de sneeuwhikevoorpret: het is weer koud! En het sneeuwt veel. Hte zicht is af en toe maar matig.



Vanochtend moest ik wel even duwen voor ik de deur open had. Het was niet meer te zien dat er een paadje naar mijn deur had gelopen. Nu duimen dat het zo blijft!



Verder lijkt het alsof er een goeie winterse traditie aan het onstaan is: met een man of zes traditionele pot koken. Wat begon met mensen die willekeurige gerechten koken voor Audun die met een zere poot op de bank zit, is aan het omslaan naar een soort van pan-Europese reactionaire culinaire club. Leuk! Zoals ik in het vorige postje meldde; Audun (die alweer vrij aardig loopt ondanks dat gips) wilde een herkansing met Noors voer, en kookte Bergense pot voor ons. Raspeballer og Vossa korv! Laura en ik maakten de boel af met appelbollen toe. Geen idee of dat erg Nederlands is, maar het is goed wintervoer en men kende het verder nog niet.

Laura vatte ter plekke het plan op om de hele bende es bij haar uit te nodigen en snert te koken, en Elvar begon al te peinzen over begraven rotte vis. Met die IJslanders moet je uitkijken! Maar leuk als dit een vervolg krijgt...

Regen vergnaast Arctisch gevoel

Het is hier nu al drie dagen aan het regenen, en de temperatuur is tot aan 6 graden in de plus gelopen. Pet! De wegen en stoepen zijn asfalt of nat ijs, de sneeuw is rap aan het verdwijnen, skiën en schaatsen zit er zo niet in, het hele wintergevoel is weg. Ik ben heel hard aan het duimen dat het weer beter is als Beunhaas deze contreien aandoet.

In de tussentijd hou je dan klimmen over als mogelijke sport. Ik ben van plan te proberen donderdag mijn klimcertificaat te halen. Zou mooi zijn! En verder gaat binnen zitten, bier drinken en lekker eten natuurlijk prima met dit weer. Morgen Bergense cuisine! Audun was niet tevreden met zijn pinnekjøtt, en gaat nou iets nog exotischers proberen. Ik ben benieuwd!

En het is geweldig weer voor microscoopwerk. Wegens afgelast schaatsen heb ik weer een extra avond de kans flink door te poten! En dat werd ook wel weer es tijd. Ik zit hier niet alleen voor mijn conditie!

Samische week

Deze week was het Samisk Uke, ofwel Sámi Vahkku, of eventueel Lappenweek. Ik heb er weinig van gemerkt; het programma door de week trok me niet zo. Maar het hoogtepunt was reinkappkjøring, oftewel op ski's achter een rendier hangen, in de hoofdstraat, op zondag. Het was een beetje sippe boel; het dooide enorm, en ze hadden sneeuw moeten aanvoeren. Dat moet misschien wel elk jaar omdat de sneeuw in de hoofdstraat wegens vele voeten vrij snel ijs is, maar deze keer zou er niet eens genoeg ijs zijn geweest. Een eindje van tevoren is het traject afgezet en kan je de rendieren vast bewonderen. Ik begreep dat er ook flink gewed wordt op deze race...



Overigens zijn het de rendieren die racen, steeds twee tegelijk. In principe krijgt elk stel rendieren dezelfde skiërs erachter. Die qua gewicht en niveau vergelijkbaar zijn. Maar er wordt ook gevarieerd op het thema: je hebt ook de juniorklasse, met van die kleine turfjes die met meer dan 60 km/h achter die beesten aan stuiven. Daar leek het erop dat ze het niet zo nauw nemen met de gewichtsklassen. En er werd ook wat geïmproviseerd. De voorzitter van de Sami-raad, tegen zomaar iemand, dat soort dingen.



Overigens heb ik niemand gierend onderuit zien gaan. Is misschien wel gebeurd eerder in het traject: ik kon alleen het laatste stuk zien. En zonder uitzondering zag je daar de twee rendieren eindigen, maar niet altijd hingen er ook twee skiërs achter. Sommigen raakten halverweg hun rendier kwijt...



Na de races deden we nog even een bord soep (daar trof je de rendieren die het niet tot de race gehaald hadden) in een Sami-tent. Deze keer een wat authentiekere, met houten palen. En dat was het wel weer voor dit jaar...



Overigens heeft Patrycja nog een heel mooi filmpje gemaakt van het geheel. Gaat dat zien! Het geeft ook meteen antwoord op de vraag of er skiërs onderuit gegaan zijn...

Zomaar wat foto's

Gisteren was er een sociaal samenzijn van een wetenschappelijk cluster waar ik lid van ben, in "Skansen", een fraai oud gebouwtje op de resten van een nog veel ouder fort. Ik verwachtte tientallen dronken AIO's, maar er waren toen ik binnenkwam alleen drie bigshots en de secretaresse. Gaf niks, dat telt als Noorse les. Niet veel later doken ook een bioloog, en Michael, de eerdergenoemde statisticus op. De bioloog begon al te klagen dat hij om kwart over twee 's middags al een SMS'je van Michael had met "ik zit in de kroeg; waar blijven jullie?". Waarop deze licht schuldig keek en riep "I told Margot I was going to university!". Ach ja. De bioloog bleek dingen met forams te doen; misschien krijgt dat nog een staartje.

Maar goed. Op een vrij christelijk tijdstip kwam er toch een eind aan. En als je dan toch bij Skansen bent (wat ook nog es naast een van de scheepswerven ligt) en je hebt je camera bij je kan je mooie foto's maken.







En een ruïne onderweg is natuurlijk moeilijk te negeren.



En als je dan bij thuiskomst ook nog mooi noorderlicht ziet (jawel Helhoppers, het is er!) kan je ook nog proberen dat te vangen. Al is dat lastig met urbaan strooilicht.



Verder was ik eerder op de dag nog op de universiteit, en daar kon ik de prachtige ijspegels van het geo-bijgebouwtje niet weerstaan.



Het is hier maar weer mooi. En het meeste is niet eens in foto's te vangen...

Wat mensen eventueel niet leuk zouden kunnen vinden aan Noorwegen

Weinig dingen! Maar wel een paar. Misschien. Ik weet er even twee. Noorse cuisine staat niet heel hoog aangeschreven. Ik vind het allemaal best naar binnen te duwen! Lutefisk misschien niet, maar het is er niet van gekomen om dat uit te proberen. Wat ik inmiddels wel heb geprobeerd: gammel ost. En ik had wat moeite het te vinden. Had te maken met die irritante liberale spelling van die Noren. Maar, ik probeerde het! Het ziet eruit als iets wat je in een Uilenstede-koelkast zou vinden. En het smaakt als rattengif. Bijzonder!



Verder, logistiek gezien is het hier ook een beetje een zooi. Voor lopen en autorijden is het te glad, voor fietsen te hobbelig, en een trein gaat niet. En als de auto's met hun spikes het ijs van de weg afgereden hebben krijg je weer andere ellende.

Even als illustraties: ik maakte een foto zomaar ergens in de stad. Als er sneeuw valt, en het daarna boven nul komt, rijdt het verkeer de sneeuw in richels in lengterichting (logischerwijs), maar ook in breedterichting. Enerzijds zijn dat de bussen die met sneeuwkettingen rijden, en anderzijds is het het remmen en optrekken dat tot rare structuren leidt. En als je die verschijnselen combineert krijg je een soort van eierdozenstructuur. Fietst maar matig! Deze is ontstaan bij een verkeersdrempel, en deze valt nog alleszins mee. Maar die kwam ik toevallig tegen bij daglicht, dus kon ik er makkelijk een foto van maken. 3x die amplitude is vervelender.


En als het een tijdje niet gesneeuwd heeft rijden de auto's met hun spikes het asfalt aan gruis. En als je dan een beetje plakkerig (na het sporten bijvoorbeeld) naar huis fietst kan je dat thuis goed zien. Vrot op je hoofd! En dat boeit niet zo, maar je voelt ook dat je die meuk inademt, en das wel es vervelend. Ze willen het gebruik van spikes ook ontmoedigen. Er komt extra belasting op. En dat zal wel leiden tot extra verkeersdoden; je ziet nu al dat ook voertuigen met spikes en sneeuwkettingen moeite hebben met optrekken, remmen of een bocht nemen. Kan je nagaan wat dat wordt zonder spikes... Maar dan gaat men tenminste dood met een schoon gezicht!

Hoge Nederlanse cultuur in Tromsø

Tordis wees me enige tijd geleden op een advertentie in de krant. Het was een uitnodiging van de Nederlandse ambassabeur in Noorwegen voor alle Nederlanders in Troms om naar een concert in de domkerk te komen, en naar een receptie achteraf. Goed idee! Het is een mooie kerk, en ik vroeg me al een tijdje af hoe hij er van binnen uit ziet. En niks mis met muziek, ook. Het bleek later een concert te zijn in het kader van het Nordlys (noorderlicht, dus) festival. Is 9 dagen van concerten, allemaal in de hogere cultuur sector. Klassiek en jazz en zo. En dans, ook. En multivariate statistiek, gek genoeg.

Maar terug naar de Domkerk. Mooi ding! De uitvoerende artiesten waren de New Dutch Academy Soloists. Is, behalve dat ze in Nederland gevestigd zijn, weinig Nederlands aan, maar een kniesoor die daarop let. Ik ben meer van de muur van geluid (hele symfonie-orkesten, grote koren!), en dit waren max 4 muzikanten tegelijkertijd, maar toch was het de moeite waard. De spreekstalmeester wist de boel ook mooi aan elkaar te kletsen.

Na afloop togen we het monumentale bankgebouw in. Had ik eigenlijk ook een foto moeten maken... maar ik kon mijn camera even nergens kwijt. In ieder geval, het deed me qua sfeer wat aan de Koninklijke schouwburg denken. De ambassadeur blijkt een leuke kerel te zijn. De universiteits- en NP Nederlanders misten de ouwe kaas, haring en bitterballen, maar er was wel jenever! In laarsjes. Bier uit een laars kende ik wel, maar jenever? Gelukkig waren het niet zulke grote laarzen. Wel lekkere jenever. En de ochtend erna bedacht ik dat ik eigenlijk vergeten was om te eten. Hips. De taalgoochelarij zette zich wel voort; ik raakte aan de praat met een stel waarvan de man hier in het gebouw werkt. Hij is Duits, zij is Nederlands, en ze wonen al sinds mensenheugenis in Noorwegen. Ruimte genoeg voor begrijpelijke talen. Maar toen die Duister zijn Oost-Fries op ons uitprobeerde hield het toch wel op...





En de multivariate statistiek... er deed zich een cursus voor, en ik doe hem. Blijkt dat de docent een in Spanje woonachtige Zuid-Afrikaan is, die met sabbatical is. Eind januari was hier de "arctic frontiers" conferentie, en daar was hij traditioneel bij betrokken. Dus hij had de vrijheid van zijn sabbatical aangegrepen om er dit jaar weer heen te gaan. En de rest van de band in zijn kielzog... hij blijkt niet alleen goed met statistiek, maar ook een Catalaans jazzpianist van naam. Dus tijdens de conferentie gaf hij overdag statistiek en ging 's avonds, zij het in het kader van Arctic Frontiers dan wel Nordlys Festivalen, pianospelend uit zijn dak. En dat hield hij na de conferentie nog even vol voor NP-geïnteresseerden... Holistiek viert hoogtij!

Babylon en elders

Toen ik toch met Celia de hort op was (zie vorige postje) doken we ook even een kroeg in voor een pot koffie. Het was druk! Celia zag toch een mogelijkheid tot zitten; ze bespeurde een bekende aan wiens tafel we misschien wel konden aanschuiven. En voor je het wist zaten we met ons vieren geanimeerd te zwatelen. In het Noors. Was wel enigszins raar. We waren een Nederlander, een Italiaan, een Nieuw-Zeelandse en een Peruaan. Wel mooi! Hebben we god overwonnen door lak te hebben aan spraakverwarring. Wat verbindt Kaaskoppen en Quechua-indianen? Een taal die maar door een paar miljoen lutefisk etende mafkezen gesproken wordt. Mooi hoor.

In de volgende kroeg (zwaar werk, dat klimschoenen kopen) liepen we Kasia tegen het lijf, de Poolse foram-AIO van de universiteit. Met vriend. Die bleek Duits. Hier was god toch machtiger, want zoals we op een rijtje zaten zat aan het ene uiteinde iemand die geen Duits sprak, en aan de andere kant iemand die geen Engels sprak. (Wel een beetje, maar mijn Duits was beter dan zijn Engels, en dat zegt wat.) En de communicatie moest dus door het midden waar beide talen het wel ongeveer deden. Het kwam op die manier wel goed, maar het blijkt maar weer dat god sterker is waar men geen Noors spreekt. En zich met talen moet behelpen die door tientallen tot honderden miljoenen gesproken worden...

Sportief ochtendje

Het klimmen bevalt goed, dus ik vond dat het es tijd was om zelf zut te gaan kopen. Om te beginnen: schoenen. Er zijn dingen waar je op moet letten als je die koopt, en ik weet er weinig van, dus ik had gevraagd of Celia mee ging als adviseur. En toen we toch een date hadden konden we net zo goed eerst een eindje gaan langlaufen. Aldus! We begonnen op de lysløype.


Celia wist een goocheme route over een achteraf-spoor, wat veel langzamer gaat maar wel heel mooi is.


En we eindigden met het oversteken van het meertje. Dat was erg zompig! Je ziet hoe ver ik wegzak. Maar hoe sfeervol.



En na afloop hebben we mooie blauwe klimschoenen gekocht. Ik geef hier mijn loon uit aan sportreut! Donderdag speelde ik al RDH met mijn eigen stick. Tana begon hem meteen krachtdadig in te tapen; die Canadezen hebben er verstand van en weten dat een stick te snel slijt als je het niet doet. Zoveel blijkt; 1 potje hockey was voor mij genoeg alle tape er meteen weer af te abraheren (is dat een woord?).

Overigens was het laatste potje RHD extra sportief want het kostte al heel wat zweet voor we het ijs min of meer sneeuwvrij hadden...


Dus ik moet es wat troep naar het leger des heils brengen. Heb ik weer plaats voor mijn berg- sneeuw- en klimschoenen, en ski's, en schaatsen, en hockeystick, en skibril (voor op de fiets) en wat dies meer zij. Ik lijk wel sportief!