Mythologie in het dagelijks leven

Het moderne Noorwegen is wat het geworden is dank zij olie. Misschien is het voor niet-aardwetenschappers niet zo, maar voor mij is een van de 1e aspecten van Noorwegen waar je mee te maken krijgt hun olievelden. Dan valt het meteen op dat die Noren dank zij de olie misschien wel vooruit gaan, maar zeker niet ophouden achteruit te kijken. Ze hebben de neiging die velden mythologische namen te geven. Heidrun, de geit die het hiernamaals van mede voorziet. Snorre, die het allemaal opschreef. Sleipner, het paard van Odin. Oseberg, een opgegraven vikingschip. Een beetje een vreemde eend in de bijt is Snøhvit, maar goed, das wel oud en imaginair.

Verder vernoemen ze de halve stad ook naar verschijnselen uit de Edda. Ik woon bijvoorbeeld in Alfheim. Je kan hier als sterveling ook in Asgard wonen. Het andere stadion hier (dus niet Alfheim) heet Valhall.

Het opvallendst nog vond ik het loge van de universiteit.
Zomaar voor de grap wat kraaien, dacht ik erin te zien. Die heb je hier ook zat. Dom natuurlijk. Raven! En niet zomaar raven. De raven van Odin! Huginn en Muninn, oftewel geheugen en gedachte. Ze vliegen uit, zien alles, en rapporteren terug aan Odin. Geweldig dat! Wel een mooi symbool, veel beter dan die stomme kip van de meest calvinistische universiteit van Nederland. Misschien een symbool van goddelijke kracht, maar er een beetje met de haren bij gesleept. En hier hebben ze, uit de periferie van hun eigen pantheon, een krachtig symbool van kennis tot universiteitslogo verheven. Veel mooier!



Wel weer passend bij het vooruitstreven, maar toch achteruit blijven kijken! De gedachten heb je nodig voor de wetenschappelijke vooruitgang, maar het geheugen voor de verankering. Erg Noors!