Als het opklaart

In het weekend slaap ik graag uit, maar dat betekent wel dat zodra ik wakker word ik meteen naar buiten moet rennen om nog wat schemer mee te pakken. Wat ik dan meestal ook doe. En zaterdag was het ineens nauwelijks bewolkt. Dan wordt het nog wel wat met het licht! Vergelijk vooral even met de foto van afgelopen donderdag, toen het regende. En 's avonds was het nog steeds vrij helder, en volle maan... een bijzonder lichte zaterdag dus!

Strip

Zie hier!

Kortste "dag"

Ik meende dat de 21e het minimum zou zijn, maar Jesper riep dat het allemaal niet zo regelmatig ligt, en dat het donkerste etmaal soms, zo ook dit jaar, op de 20e valt. Ik ben te lui om het op te zoeken. Maar dus, even aannemende dat hij gelijk heeft (altijd gevaarlijk) is het terwijl ik dit typ het lichtste moment van de donkerste dag. Ik heb om twaalf uur de onderstaande foto gemaakt. Lichter wordt het niet vandaag! Maar aan de andere kant, vanaf vandaag is het een stijgende lijn.

PS: op Jespers blog staat een rectificatie: 22 december schijnt de kortste "dag" te zijn geweest... het moest nog erger worden!

Help alle verlatenen de kerst door

Tromsø lijkt leeg te lopen. Ik begeef mij tussen wetenschappers, dus in een internationale omgeving, en de meeste buitenlanders gaan met de kerst naar hun geboorteland. Veel Noren smeren hem ook; naar elders in Noorwegen, of naar de zon. Morgen gaan Dorthe, Patrycja en Arto weg, en dan is het hier echt leeg en stil.

Zij die weggaan hebben meestal wel ergens planten, en soms ook huisdieren. Of zelfs geliefden. Die hebben toch aandacht nodig. Zo heb ik hier op mijn bureau de planten staan van twee van onze Duitse postdocs die nu ofwel op Antarctica rondbanjeren, ofwel in Duitsland bij familie zijn. Morgen komen daar Patrycja’s planten bij. En misschien die van Arto en Dorthe ook wel. Verder fiets ik af en toe langs Tana’s huis om het oerwoud water te geven.

Het ingrijpendst is nog wel dat Patrycja een cavia heeft, “Leming”. Die logeert nu bij mij. Trip down memory lane; als kleine kinderen hadden we ook cavia’s. In mijn herinnering behoorlijk saaie beesten. Maar ook saaie beesten hebben een thuis nodig. Dus dat is nu bij mij! Nu laat ik het beestje nog met rust, maar zodra ze een beetje gewend is maak ik nog wel een glamourfoto voor de blog. (Aldus!)




En ondanks dat ik nu de zorg voor talloze levende wezens op me heb loop ik natuurlijk het risico zelf ook allener te zijn dan wenselijk is tijdens kerstmis. Maar zo gaat het niet gaan! Ook voor mij wordt gezorgd. Ik heb meer uitnodigingen voor kerstvieringen op zak dan er kerstdagen zijn (factor 2, ongeveer). Zowel bij Noren als bij buitenlanders van velerlei slag. Het is hartverwarmend. En ik heb zelf op mijn beurt Carsten (Helgards vent, dus) weer bij het een en ander betrokken. Er zullen weinig mensen op aarde zijn die zo ver van hun geliefde af zitten met kerst als hij. In ieder geval niet als die afstand noord-zuid gericht is...

Maar hier zo in het diep-duistere noorden hoeft niemand eenzamer te zijn dan strikt noodzakelijk. Heb ik de indruk! Terwijl de regen (!) tegen de ramen klettert voel ik me meer op mijn gemak dan ik menigmaal in Nederland heb gedaan rond deze tijd...


(bonus eng beest, in kerstversie!)

Met boek op de bank

Het menselijk bioritme wordt redelijk op de proef gesteld door de poolnacht. Ik merk het aan mezelf, en hoor het van iedereen om me heen, dat je sneller moe bent als het nooit licht is. En na een week hard werken en sociale dingen doen ben je dan flink gaar. En ik heb dan enorme zin in op de bank liggen met een goed boek en mooie muziek op. (En omringd door de welriekendheid van het peperkoekhuisje.) Zo heb ik erg veel tijd doorgebracht de laatste tijd. Heerlijk! Zaterdag "de droomkoningin" van Maarten 't Hart uitgelezen, met "a beautiful lie" van 30 seconds to Mars op repeat. Op die manier mag het van mij nog wel even donker blijven. Maar laat ik niet te snel juichen... het donkerste etmaal is nog niet geweest! We zijn nog niet eens op de helft. Maar als het zo blijft gaan heb ik een goeie winter.

Klimmen -een verslaving?

Dit weekend namen de klimmers me weer mee. Deze keer klom ik met Audun, een van onze cartografen. Dat was weer heel wat anders. Enerzijds omdat het een reus is, en ik nogal onervaren ben, en je dan de 1e keer wel even staat te kijken naar dat niet geringe gewicht waarvan je dan geacht wordt tegenwicht te zijn. Maar die haken hebben zoveel wrijving dat het er weinig toe doet. (Ik eet best veel kaas, maar bij zo'n vent kom ik gewichtstechnisch niet in de buurt.) Audun liet zich nog, om me te laten oefenen, uit een overhang pleuren. Ging goed! Vanzelfsprekend maakte ik de fout mijn vel tussen touw en zeker-gadget te stoppen, maar das een detail. Audun bleef keurig hangen. En daar gaat het om. Verder maakt het uit omdat het een enorme optimist is (tenminste, dat lijkt zo, ik ken hem niet goed genoeg om daar echt iets over te zeggen) die me de meest woeste routes op stuurt. Met niksige grepen, en met overhang, en eventueel met allebei. Ik heb twee routes gewoon op moeten geven. Maar wel weer leuk! Na afloop had ik pindakaas in mijn onderarmen. Ik denk dat ik het vaker ga doen.

Jarig

Wie 2500 km van langgekoesterde vrienden, geliefde, en familie af woont moet het bij verjaardag qua nabije interactie van zijn collega's hebben. Gelukkig heb ik hele gave! 's Ochtends trok ik mijn mailbox open, en had meteen mail te pakken van Helgard, die ergens in de middle of nowhere op het Antarctisch plateau een felicitatiemailtje had zitten schrijven. Niks nabijs aan, maar wel tof! Patrycja kwam aan met de soundtrack van "Control". Een van de microbiologen had taart gebakken voor bij de koffie, en 's middags kwamen de Finsen bijkans omflikkerend van het lachen een fraai, minimalistisch peperkoekhuisje brengen, als kadootje. Geweldig! Zoeiets kreeg ik nog nooit. En vanavond gaan we er een biertje op drinken. Goed dat. Een mooie verjaardag. En 32 jaar, een mooie leeftijd!



En na een lange nacht in het één en ander aan Tromsøse kroegen (waarbij binnen het uur Dorthe en Patrycja in een andere kroeg terecht kwamen en we ze niet meer hebben teruggezien) bleek thuis aangekomen dat alle naaste verwanten kans hadden gezien op de dag zelf wat te laten horen! Een prestatie van formaat, met over de hele wereld wegens kerst paniekende posterijen... ik ben ver weg maar niet vergeten!

Enge beesten

Als ik zo door mijn monsters heen vlooi kom ik niet alleen forams tegen. Er woont vanalles raars op de zeebodem, en omdat ik van die recente monsters heb tref ik het ook zo'n beetje allemaal aan. Als je monsters uit een boring komen zijn dit soort beesten over het algemeen wel verdwenen. Overleden en weggerot...

Hier gewoon, omdat je zoiets niet te zien krijgt als je niet voor je werk zeebodemprut onder de microscoop legt, even een bloemlezing enge beesten... kijk en huiver! En bedenk dat ze allemaal zo tussen de 0.1 en 1 mm groot zijn... de natuur kan goed detailklieren.

Donker

Nog negen dagen, en dan is het de kortste "dag"... het is al best donker nu. Ik heb even een illustratief reeksje geschoten uit het raam van mijn kantoor. Om een idee te geven van hóe donker.


Tien uur 's ochtends



Half elf



En half één.



En om twee uur is het stikdonker.


Ik had twaalf ur even gemist wegens een lunchpraatje. Maar dit is waar we het nu mee moeten doen! En mijn kantoor kijkt recht naar het zuiden, dus beter wordt het richtingsgewijs niet. Je wordt er wat sloom van...

Micropaleontologie draait door

Na zo'n 1000 forams uitgepulkt te hebben haalde ik Dorthe er maar weer eens bij, om de probleemgevallen door te nemen. In één van de monsters zaten een heleboel witte buisjes, waarvan ik niet wist of het forams waren of niet. Ze konden ook gemaakt zijn door kokerwormen. We zijn es op zoek gegaan in de literatuur. In onze zoektocht kwamen we toen een mogelijke maker tegen: de "bone eating snot flower". Zo neem je je vak toch niet serieus! We hebben het beest maar Hippocrepinella alba genoemd. Dat ziet er toch wetenschappelijker uit.

Filmtip (?)

Ik kwam op internet onverhoopt de volgende film tegen: "Margot at the wedding". Vanzelfsprekend was mijn interesse gewekt.

De slogan van de film luidt: "One family. Infinite degrees of separation."
De spijker op zijn kop!

Ondanks dat Jack Black erin speelt, wat volgens mij bijna een garantie op een volkomen petfilm is, denk ik dat ik er maar heen moet als hij eind februari in Noorwegen uitkomt...

Dooi redt Junior

Van het weekend zouden we Rubber Duck Hockey gaan spelen: een versie van ijshockey waarbij de puck vervangen is door een badeendje. Dit egaliseert het spelersveld, aangezien zo’n eend allerlei onverwachte kanten op schiet, en goeie ijshockyers ineens niet meer zo goed zijn, en de kneuzen ook nog een kans maken. Voor dat doel zouden we spelen op de baan van de Tromsøse ijshockeyvereniging. Helaas was Tana opgebeld door iemand van die vereniging dat het niet door kon gaan. Het dooit, en blijkbaar lag er te veel natte sneeuw op het ijs. Of zoiets. Het badeendje, Junior, kwam er genadig van af. Deze keer nog wel.

Toen Tana me doorbelde dat het niet doorging zei ze dat ze in plaats daarvan zou gaan klimmen, en of ik meeging. En de Goden weten waarom, maar ik zei ja. Ik heb ergens in de 1e helft van de jaren ´90 een keer geklommen met Lourens, en nog een keer in 2003, met Thijs, in een watertoren (mooie ambiance!) en dat is wel zo’n beetje mijn precedent. Maar wat geeft het. Ik hees me in het klimtuig van onze geblesseerde IJslandse fotograaf, bietste de schoenen van de 1e de beste dame met bij benadering de goeie schoenmaat (nét iets kleiner – auw) en hop daar ging ik. Even een snelkursus materiaalgebruik en daar ga je zo’n wand op. Het ging nog best aardig ook!

In de tas van een van de dames zat ook nog een gezichtsmaskertje, in verband met de middernachtszon (een verre herinnering). Waardoor meteen het idee van blind klimmen geboren werd. Het goeie is dat je dan natuurlijk alle kleuren grepen mag gebruiken. Maar het is nog steeds vrij lastig. Maar wel leuk! Ik ben de 3e keer ook geblinddoekt gegaan. Vreemde gewaarwording.

Wie weet ga ik wel vaker mee. Stiekem is het wel leuk. Ondanks die schoenen...




(Let op dat op deze foto Celia blind klimt, en Tana het zonder grepen weet te stellen...)

Control

Dank zij onze muziekminnende bibliothecaris bereikte het gerucht mijn oren dat de film ”Control”, over Ian Curtis van Joy Division, in Tromsø zou draaien. Daar moest ik bij zijn! Sinds ik hoorde van de plannen voor die film kijk ik ernaar uit hem te zien. En nu was de kans daar. Het is altijd leuker om met meer mensen naar de film te gaan, dus ik zocht nog een kompaan. Das nog niet zo makkelijk! Geen hond hier die van goeie muziek houdt. Fred Inge de bibliothecaris was al geweest. Ik vond Carsten er wel uitzien of hij van goeie muziek hield, dus ik vroeg hem wat hij van Joy Division vond. Het antwoord was “wie is Joy Division?”. Maar hij vond naar de bioscoop gaan in zijn algemeenheid wel een goed idee.
De nacht voor we gingen heb ik er nog van gedroomd... de film was ineens gemaakt door Michael Winterbottom, en Ian Curtis kwam er niet eens in voor, en het was maar een zooitje, maar dat mocht de pret niet drukken.
In het echt was het een beduidend minder rommelige film. Stemmig naargeestig neerdrukkend grijs, met Engelse industriesteden-troosteloosheid. En een behoorlijk afstandelijk. Veel meer doen dan laten zien hoe ze denken dat zijn leven eruit zag doen ze niet. Je mag zelf je conclusies trekken. En de muziek over je heen laten komen. Ik vond het geslaagd!

Bedreiging, chantage, identiteitscrisis

Gisteren was er een etentje bij Tana, ter ere van twee verjaardagen die plaatshadden of zullen hebben als ze er niet is, en een afscheid, van een dame die ontslag genomen heeft. De verzamelde dames bleken allemaal ernstig ontzet over het feit dat ik zonder helm fiets. Allemaal verklaarden ze minstens eenmaal door een fietshelm gered te zijn. En ze vonden me dom en koppig en roekeloos en watniet dat ik het vooralsnog verdom. En al snel kreeg ik te horen dat als ik niet es een helm ga dragen ik mijn fiets met geperforeerde banden terug ga vinden.

Op zich zijn dat oneigenlijke methoden om iemand aan de helm te krijgen, maar het deed me denken aan een situatie die een flink aantal jaar geleden plaatshad. Iemand vertelde me een teek gehad te hebben, en geprobeerd te hebben die te verwijderen. Daarbij had hij de romp van de kop afgerukt. Ik vind zo’n losse tekenkop in je lijf doodeng. Ik heb een keer al mijn overtuigingskracht ingezet om Marijn zo gek te krijgen er een uit mijn rug te poeren. Met messen in zijn vrienden roeren is niet zijn hobby. Maar ik vond het gevaar groot genoeg om daaraan voorbij te willen gaan. En deze andere kerel zag het probleem niet, en dus ook niet de noodzaak er wat aan te doen. Ik heb hem toen gevraagd het voor míj te doen. En wat deze dames nu deden was ongeveer hetzelfde. Ik zie het gevaar niet, maar zij wel, en het is het al waard voor hun gemoedsrust om die helm maar gewoon op te zetten. Heeft weinig nadelen. En wie weet wend ik er ook nog allerlei onheil mee af dat ik niet zie aankomen.

Men begrijpe, ik kwam vanochtend met helm op naar mijn werk. Wel raar. Ik ben nu wel ontzettend Noors op de fiets. Ik geef overal licht, ik reflecteer me scheel, en nou ook nog een helm. Maar het moet maar. ’s Lands wijs, ’s lands eer, en ’s lands hersenschadestatistieken. What’s next?


(geen ter zake doende foto, maar wel mooi)

Saaie feesten

Dit weekend stond stijf van de kerstfeesten. Vrijdag was “juleborden” van het hele gebouw, POMI dus. Het schijnt bekend te zijn dat dat enorm saai is. Maar dat gaat niemand de nieuwkomers vertellen. Ik toog er dus heen, naïef vermoedend dat feesten leuk zijn. Gelukkig wist ik dat de Finse dames er ook heen gingen. En het eten was goed! Pinnekjøtt, het is iets als gedroogd gezouten en dan gekookt lamsvlees. Of zo. Maar lekker is het! Maar verder was het behoorlijk pet. Ik was me al aan het verbijten dat ik niet ingegaan was op zeer onofficiële uitnodigingen van het kerstfeest van de universiteit. Maar dat deed ik mezelf aan, dus moet ik niet zeuren.

Er waren bijna alleen saaie mensen, en de muziek was afschuwelijk, de ambiance gewoon de onaangeklede POMI-kantine. Volkomen ruk, dus. Zodra het ook maar enigszins sociaal acceptabel was ben ik met de Finse schonen gevlucht. We zijn naar de snowboarderskroeg gegaan. En daarna naar Verdensteateret, filmhuis annex kroeg, omdat daar het premierefeest was van “Control”, de film over Ian Curtis van Joy Division. Maar daar waren we snel weer weg, omdat één van de Finsen het er niet prettig vond. We eindigden in Meieriet, waar de avond toch nog raar werd. We waren nog niet binnen of een niet eens zo dronken Noor bood ons alledrie een aardbeien-marguerita aan. Meestal een slecht teken, maar deze kerel deed dat blijkbaar niet om irritant gedrag af te kopen. En we zaten nauwelijks, of er kwam een vent op ons af die vroeg of we vonden dat zoenen vreemdgaan is. Dat werd een hele discussie. Zijn maat kwam er ook bij. Een kerel waarvan ik niet wist dat je ze in Tomsø had. Een vent van 20 met tatoeages zover het oog reikt (en waarschijnlijk verder), eyeliner (!!), een Oost-Europese fascistoïde ogende legerpet met overbodige wapenschilden erop, en natuurlijk zwarte nagellak. En net zo raar in gedrag als in uiterlijkheden. Zo werd het toch nog leuk.


Zondag konden we in de herkansing. Dat was het polarklima-kerstfeest. Zondag is een wat gare dag, maar het moest maar. Nalan had het gebouwtje van de lokale jachtclub afgehuurd (jacht als in met boten, niet met geweren). Een heel lief gebouwtje op het puntje van de pier! Woest dat niemand te water is geraakt, want natuurlijk lag er een laag ijs op de hele pier, en zag je niet waar je liep of fietste omdat de wind je ogen deed tranen. Sfeervol!



Foto vanuit het raam, de pier af, en vanaf de pier zelf, kijkend naar Fjellheisen (op de berg)

Dit feest wilde ook maar niet wild worden, maar in ieder geval was het wel gezellig. Iedereen was weer heel vroeg weg, dus het eindigde wederom met de Finse dames en mij die alsnog naar de kroeg gingen. Blijkbaar zijn de Finnen de wildste feestbeesten in deze contreien. Afgezien van de universiteitslui dan. Die weten wel hoe het moet... ik had zaterdag Steffen de StinkkaasDeen over de vloer, en die katerde er nog lustig op los. Patrycja zag ik pas zondag maar die scheen er de hele zaterdag nog erger aan toe te zijn geweest.

Maar goed. Zo had ik nog een productieve zaterdag! Ik heb sneeuwschoenen gekocht. Hopen dat er snel een gelegenheid is om ze uit te proberen!