Vakantievoorbereidingen

Morgenochtend vlieg ik. Raar idee, dat ik morgenavond bij mijn moeder slaap. En dan de dag erna met de trein de rest van het stuk. Hopen dat alles goed gaat! En dan met gave lui een enorm stuk door de Pyreneeën stekkeren. Mooi hoor.

Voor het zover is moet er nog het een en ander gebeuren. Mijn Paleoceanography paper komt niet meer af voor ik wegga. Maar vandaag moet ik wel de kladversie van mijn Barents Zee manuscript naar Dorthe sturen.

En thuis ligt een imposante stapel ogenschijnlijk onsamenhangende zut op me te wachten. Moet nog coherent mijn tas in! Maar een probleem wordt dat niet. Het is niet koud in de Pyreneeën, dus er hoeft niet zoveel mee aan kleren en slaapzakkerette. Dus dat past wel.

Wat wel vervelend is is dat ik net gisteren kans zag een verkoudheid op te lopen. Dus ik ben nou zo energiek als een natte krant. En ik ben hier nooit verkouden! Maar echt erg is het niet. Al ga ik gaar lopen; dat blijft niet lang, ik loop het er wel weer uit.

Maar gisteren was mijn dag niet, en vandaag wordt het hem ook niet. Zondag! Zondag wordt goed. Hier me maar even doorheen vrotten.

En dan is het dus even stil op de blog. Ik ben de 11e 's avonds terug. En de 17e vlieg ik naar Longyearbyen. Maar ik ga hard proberen daartussen nog even een mooi verslag van de Pyreneeën in elkaar te jassen voor de blog. En daarna alweer de 2008 Lance cruise ! Wat heb ik toch een woest leven.

Nat en pijnloos

Met het weekend was ook het mooie weer wel afgelopen. Maandag was het goed werkweer. En de voorspelling voor dinsdag was nog veel erger. Dus ik was enigszins verbaasd toen ik op maandag een berichtje van Audun kreeg :"let's go climbing or kayakking tomorrow". Climbing? In de regen en de mist van een wand af glibberen? Maar er was nog de optie "kayakking", en dan word je toch nat, dus dat was wel een plan.

Tana had net een dry suit weten te regelen, en Sanja had haar verlangen naar de zee op zondag al uitgesproken, dus dat werd vier. Tana's probleem is dat haar knie goed genoeg is voor kajakken, maar niet goed genoeg voor het eindeloze uit je kajak donderen en er weer in klauteren van de kajakkurs. En zonder ofwel de cursus, ofwel op een andere manier kameradredning leren kan je geen lid worden van de kajakclub. Maar met een stapel getrainde clubleden met goeie outfits kan er niet veel mis gaan. Ik meende dat het niet legaal is om een kajak voor een derde te huren, maar Audun vond van wel, dus zo kon ze al dan niet legaal toch naar buiten en iets sportiefs doen.

Helaas ging er iets mis. Ze at iets verkeerds, of iets in die geest, voelde zich in ieder geval niet lekker en blies haar debuut af. Dus dat was drie.

Het bleek winderiger dan gedacht. Daar was ik wel blij mee! Zonder golven is het saai. En Sanja had geen wet- of dry suit aan, maar dat is een onverschrokken Fin, die wilde toch de fjord over en naar een onbewoond eilandje dat in de buurt van de zuidpunt van het eiland ligt. Zo togen we in de regen op weg. Goede sport dat kajakken, regen boeit echt helemaal niet.

Wegens golven voeren we eerst maar langs het eiland. Dat bleek een goed idee, toen na een minuut of tien Audun ineens onder water verdween. Het is een grote kerel in een snelle kajak, wat helaas ook neerkomt op een kerel met een hoog massamiddelpunt in een instabiele kajak. En dat ging met die golven niet goed. Gelukkig had hij een nieuw dry suit (oranje! Mooi hoor.) dus het boeide niet. Zijn muts was hij verloren, maar zelfs dat gaf niet, want Sanja de kamerad-og-utstyr-redningskvinne kreeg het ding in no time in de peiling en viste hem uit het water.

Het onbewoonde eiland lieten we toen maar schieten. Bij Telegrafbukta keerden we terug. Audun was toch al ondersteboven gegaan, dus die greep de gelegenheid aan om te kijken of hij de eskimorol nog kan. Het antwoord is: nee. En van dat ondersteboven in de zee liggen met zijn hoofd had hij het verlangen tot douchen opgelopen. Sanja was, om outfitredenen, wat vatbaarder geweest voor regen- en spatwater, en smeerde hem naar NP, wellicht voor een sauna maar zeker voor de massagestoel. Ik ging naar mijn kantoor om deze blogpost te typen, en Tana zat thuis, blij dat ze hieraan ontsnapt was. Een dry suit houdt onderkoeling tegen, dus houdt je in leven, maar het houdt je niet tegen een verkeerde beweging met je knie te maken als je in het water belandt. En die kans was, keurig geïllustreerd, vandaag bij nader inzien toch een beetje te groot geweest. Maar ik heb de smaak van rotweerkajakken nou wel te pakken! En dat rijmt nog ook. En Tana's kans komt nog wel.

Rabarberfeest

Heel erg bar veel groeit er niet op deze latitude, maar wat hier groeit als brandnetels is: rabarber! In bijna iedereens tuin staat het wel.

Er zijn ook mensen met rabarbervrije tuinen, maar die weten dan lui als Sanja en Laura wel te vinden, in wier tuinen zo vreselijk veel staat dat het technisch gezien niet mogelijk is daarvan zoveel op te eten dat ze het ook maar merken.

Toen er een soort van rabarber uitruil ontstond werd er ook spontaan sociale druk gegenereerd om wat met die rabarber te doen. Zo was er al es rabarbertaart van Kirsty bij de koffiepauze, en zowel op het verjaardagsfeest van onze gevaarlijke bibliothecaris als bij een etentje bij Johanna de Finse schone dook huisgemaakte rabarbertaart op, van respectievelijk Laura en Sanja. Goed dat!

Tana kan nog steeds niet echt de hort op, maar ze houdt wel van rabarber en leuke mensen, dus die organiseerde spontaan een rabarberfeest. Zo stond ik op mijn zaterdagavond spontaan een rabarber-rijsttaart in elkaar te flansen. Nadat ik die dag al het gras had gemaaid voelde ik me zo helemaal de ideale huisvrouw.



Helgard, Carsten en ik hadden mooi op Sollidalsaksla aan onze eetlust gewerkt. Het ging van pas komen! Het werd een veritabel bacchanaal. We werden verwelkomd met rabarber-wodka-cointreau gelei, en er volgde stoofschotel met lam, kikkererwten en rabarber, hamburgers met rabarber-ui-pepersaus, witvis met rabarber-gembersaus, rabarberbrood met brie en rabarber, rabarber-meloensalade, en twee versies rabarber-rijst-toetje.

Een chefkok erbij hebben helpt natuurlijk wel. En we hadden een extra gast: de ouwe hond!


Er komt ook nog een foto met mensen erop. Deze heeft alleen een slechtverborgen Georgia...

Vanzelfsprekend kregen we het niet op. Helemaal volgerabarberd probeerden we allemaal aan het eind van de avond naar huis te rollen. En vanmiddag heb ik rabarber-rijst-taart als lunch!


Sanja in geen pap meer kunnende zeggen staat, bijkomend met Tana's olifanten...

En ergens in het najaar gaan we dit doen met aardappels! En misschien tussendoor nog met bosbessen.

Schoenen getest!

Mooi weer, nieuwe schoenen en hikende vrienden waren een prachtige cocktail die leidde tot een zondagse wandeling naar Sollidalsaksla. Om tien uur 's ochtends zette ik mijn fiets tegen het huis van Helgard en Carsten, en twee minuten later waren we op weg.

De route die we namen ging vrij kalm langs de helling omhoog, en dus maar heel langzaam het territorium van de vliegen uit. Zenuwenbeesten! Gelukkig waren er deze keer geen dazen bij.

Wie de grote versie bekijkt zal de vliegenwolk zien...

Verder ging het pad op een gegeven moment de verkeerde kant op. Moooi! Zo moesten we wel zomaar wat grasduinen. En das een prima enkelsteuntest. Langs een helling, op dikke begroeiïng, daar heb je je enkels wel bij nodig. En ze slaagden voor dat onderdeel! Hoger raakten we de vliegen en de begroeiïng kwijt, en kwam het onderdeel blokkenveld.


Dit ziet men graag als men zijn schoenen wil testen

Ook daar slaagden ze! En ondanks dat we eigenlijk niet ver van het redelijk uitgekauwde Fløya waren was het toch tiefend mooi. En leeg. En mooi weer.


Zo dicht bij huis! En zo mooi!

Sollidalsaksla is deel van een serie van, wat is het, een top of 20, en als je er binnen een zekere periode 8 of 10 of zoiets weet te beklimmen krijg je een lintje. Of zo. Helgard en Carsten doen eraan. Zo waren ze ook op het idee gekomen nou net deze berg op te hupsen.

Overigens is het een wat wazig systeem: aan het steenmannetje bovenoip elke meedoende bergtop hebben ze een bordje gehangen met een code erop. Als je de codes verzamelt is het goed... niet heel erg fraudebestendig lijkt me. En er is sprake van dat het pas telt als je ook je naam zet in het op elke top aanwezige bergtopboek, maar hey, dat kan je ook door iemand anders laten doen. Wel schattig amateuristisch allemaal.


Waar we staan is het eigenlijk het hoogst, maar de cairn verderop is de top die telt voor de "Ti på Topp" regeling

Maar nadat we keurig onze namen haddne opgeschreven gingen we weer naar beneden. Test drie: afdalen! En wederom geslaagd. Wat een heldenschoenen.

Toen we weer bijna terug waren op het pad dat je ook van en naar Fløya kan nemen werd er ineens naar ons gegild. Het waren Tordis en Ingrid (ook een dame van NP), die zoals ze ons vertelden op weg waren geweest naar dezelfde top, maar toen het ding maar niet in zicht kwam dachten dat ze verkeerd waren gegaan. Was niet zo; hij ligt gewoon verder dan je zo vanaf de kaart zou verwachten. Maar zo gingen we met ons vijven terug.

Tordis had inmiddels last van haar knieën, en ging niet meer zo hard. Ik leende haar mijn brace, maar dat was niet genoeg. We hadden een pauze nodig waarin ze een boom sloopte teneinde een wandelstok te verkrijgen. En ondanks brace en stok en alles is het doffe ellende om met zere knieën een berg af te moeten stekkeren. Wrang voordeel wel: mijn schoenen zijn nou ook getest op langzaam lopen. En geslaagd...




Thuis keek ik de route nog es na. En ik zag dat we zo'n 1800 hoogtemeters hadden gemaakt. Tijdens iets dat voelde als een lief kort zondagswandelingetje. Pyreneeën, here I come!

Nederlandse bui

Op een kwade dag donderde mijn fietsbel ineens zomaar uit elkaar. En om de één of andere reden is het niet eenvoudig in deze stad een beschaafd “pling!”-fietsbelletje te kopen. Ik zag alleen maar van die nare “rring rring” bellen. Meestal met een lullig plaatje erop. Of erger, in de vorm van een hamburger of zo.

De dag dat ik Stuart hielp verhuizen brak me dat nog op. Al die pettoeristen op de brug, die je niet aan de kant kan bellen. Ze lopen ook allemaal aan de noordkant, waar de fietsers ook overheen moeten. Voetgangers kunnen kiezen. Als ze verstandig zijn nemen ze de zuidkant, dan worden ze niet van hun sokken gereden door engerds als ik...

Zolang de in het betreffende postje ("verhuizen is ook sport") genoemde warmbloedige Italiaan er nog bij was ging het top; die had wél een bel en kon al het spul voor zijn onwaarschijnlijk rappe wielen wegklingelen. Maar ik had hem maar bij twee van de zes oversteken bij me...

Ik was vandaag toch in een sjopbui, wegens de Pyreneeën, dus ik ging meteen maar even langs de fietsenhandel die ik nog niet gehad had. Niets! Ik vroeg het nog maar even voor de zekerheid. Hadden ze ze toch! Maar verdomden ze het die dingen ergens in zicht te hangen. Wie weet, hebben al die andere fietsenzaken ze ook wel, maar verstoppen ze die ook...

Anyways, ik kocht ook meteen maar een standaard. En ik monteerde beide onderdelen ook meteen maar. Daar voel je je meteen weer helemaal Nederlands bij! Fietsklussen... en dan zonder winterbanden... waar zijn mijn klompen?

En nou ben ik ook niet meer afhankelijk van uit het niets verschijnende Italianen!

Madrugada live

Ze halen het niet bij Woven Hand, natuurlijk, maar toch is Madrugada de moeite waard. Dus Woven Hand haalde me naar Bukta, en Madrugada was de reden dat ik een kaartje voor het hele festival kocht, en niet een dagkaart.

Ik had ze al es gezien in het Patronaat. Dit zou heel anders worden! Waar deze jongens precies vandaan komen weet ik niet, maar het is ergens in Noord-Noorwegen. De leadzanger is nog familie van een van de studenten hier, dus misschien komt’ie ook wel van de Vesterålen. Ze zijn hier ook duidelijk de regionale trots. Ik verwachtte drukte...

Na een hoekige werkdag (artikelen schrijven blijft een stroeve bezigheid) wilde ik eerst nog even gaan kajakken. Madrugada speelde pas tien voor elf. Dus even na zessen ging ik naar huis, at wat, en pakte mijn dry suit in. Bij het boothuis kwam ik nog een van de dames tegen die laatst met Sanja en mij opgevaren waren. Ze zag verheugd dat ik nu verstandiger gekleed was! Sanja was er nu niet bij; die is nu bezig op de Vesterålen geïntroduceerd te worden aan de schapen van de familie van eerdergenoemde studente...

Het was helaas bijna windstil. Maar je kan niet alles hebben. Het was leuk langs het festival te varen. Op het rustige water, met heftige rock in je oor. En allemaal festivalgangers die naar je juichen en zwaaien. Op de terugweg voer ik toevallig wat dichter langs de kant. Dat gaf nog wat hilariteit, want de waterkant wordt door velen gebruikt als openluchtplee. Veel dichter bij de podia... en veel sfeervoller dan een dixie. Maar men rekende niet op privacy verstorende kajakkers.

Ik werd ook nog toegezwaaid door een van de vrijwilligers, die op dat moment op het strand stond, en in de gaten hield of er geen dronken festivalgangers al pissend in het water lazerden en verzopen. Het was een Nederlandse student, die ik al es in de kroeg en op de universiteit tegengekomen was.

Om tien uur legde ik de kajak weer terug, fietste naar huis, hing het pak uit, trok een iets schoner shirt aan, en fietste naar het festival. Ik ontweek nog een echte Noor die slingerend en kokhalzend net het terrein aan het verlaten was. Ik kwam kwart voor elf nog es aanzetten, dus ik kon zo doorlopen. En een paar minuten later kwam Madrugada het podium op.

Ze hadden er lol in

Er stond weer een man of 6000, en ze waren allemaal enthousiast. De band had er ook zin in! Ze gingen lekker. “Whatever happened to you” is een lekkere aftrap. “Look away Lucifer” wil ook wel. Gooie meezinger ook. Ze speelde ook wat waar ik niet zo weg van ben, maar dat gaf gelegenheid tot het maken van wat foto’s. Op Madrugada wordt gedanst hier, dus stond ik op een iets veiliger afstand. Niet goed voor foto’s, wel goed voor kniën.

Als je goed luistert hoor je het publiek meezingen...

In no time was het middernacht. Ze waren de laatste band, ze konden nog even een toegift doen, en dat deden ze ook. “Vocal”! En “The kids are on high street!” Mooi hoor.

Ze kregen de handen wel op elkaar.

Daarna liep het terrain heel keurig en probleemloos weer leeg, over die ene smalle uitgang. Er waren wat mensen die wel de hele breedte van het paadje nodig hadden, maar het viel me op dat dat allemaal geen gelazer gaf. Mooi hoor, dat probleemloze kleinstedelijke hier.

Bij de uitgang vond ik de Nederlandse student weer terug. Die meende dat ik ook echt per kajak was gekomen... ik moest hem teleurstellen. En hij mij: hij smeert hem binnenkort naar Bergen. Zo raken we de kaaskoppen in rap tempo kwijt hier!

Het was Tromsø, dus ik vond mijn fiets in pristijne staat terug. In Nederland was er vast wel iemand zo vriendelijk geweest over mijn zadel te kosten of in mijn helm te pissen. Maar hier niet! Dus ik fietste probleemloos niet naar huis, maar nog even bij Tana langs. Een mooie afsluiter van een alle kanten op gaande dag! Werk, sport, kunst en vrienden. Wat wil men nog meer.

Deze keer lagen er nog veel méér bootjes bij het strand...
Ik moet trouwens es leren dat soort overgangen wat netter te laten verlopen.

Rioolpers

De lokale kranten vonden het concert van Woven Hand maar pet en ruk! Verhalen over "David Eugene Williams" (tsk!) die op zijn stoel bleef zitten (ja zeg, wat verwacht je anders), en de andere bandleden die er als zoutzakken bij stonden (het is nietes!), monotonie, gebrek aan interactie met het publiek, etc etc. Zeg. Ze begrepen er gewoon niets van. Zakken hooi zijn het.

Woven Hand

Proloog: Woven Hand! In Tromsø of all places! dat had ik NOOIT verwacht toen ik hier kwam wonen. Zelfs Nordlys, een bijzonder nietszeggend plaatselijk sufferdje, had al door dat er wat bijzonders is met David Eugene Edwards. Ik kwam al helemaal in Woven Hand stemming van de onvergevende, starende blik op de foto in het kultuurkatern...

En dan het echie!

Vooraan, kort achter het hek, voelde ik de bakvissenadrenaline al stromen. David Eugene Edwards zat zijn gitaar wat te stemmen en de microfoon te testen. Met rare onduidelijke Slota Prow teksten. Toen ik es, Deerskin Doll indachtig, opzocht wat voor taal “vashene osh miashte” was en wat het écht betekent (zal wel niet alleen maar “yes” zijn) kwam ik alleen internetdiscussies tegen over dat dat geen bestaande taal is. Raar typ.

Maar goed. Tana was al helemaal sceptisch. Vond hem er uitzien als een Axl Rose wannabe, en gaf (terecht) commentaar op zijn “tacky outfit”, en was teleurgesteld dat er zo op het oog alleen electrische gitaren en dergelijke op het podium te zien waren, en geen country-instrumentarium.

Maar toen begon het. Ze werden aangekondigd als gebedshuisrock, of iets dergelijks. En ze begonnen met Tin Finger. Niet mijn favoriet, maar zo live gebracht trapt het je toch in je mik. Hij weet het live ook wel te pavoiseren met gepassioneerd gegesticuleer. En Tin Finger leent zich daar wel voor...

Here on this road
There are others who move so slow
They wait with baited breath
For my fevered pitch
My sweat to run and
Eyes to twitch

Hij zat als vanouds stuiptrekkend en met van tijd tot tijd uitpuilende ogen op zijn stoel. Het publiek inkijkend alsof het een menigte demonen was. Een stuk expressiever dan in het begin van zijn carriëre, maar nog steeds volkomen bezeten.

Het tweede liedje was Whistling Girl. Ook niet mijn favoriet. Maar wederom, live, das toch gaaf. En daarna een nieuw liedje, van de nieuwe CD! Die ken ik nog niet, maar o ja dat ik die ga kopen. Snel!

Mijn bakvissengeloofwaardigheid ging weer omhoog toen ze The Speaking Hands inzetten. Dol op! En hij deed wat me opvalt dat hij vaker doet: live de tekst even nóg zwarter aanzetten.

I don't have the courage
To carve my splinters out
I need a friend St. Steven
These pictures of us
Wood, hay and stubble
You as well are nothing but trouble

www.16horsepower.com geeft de originele tekst, voor wie die niet uit zijn hoofd kent.

Elktooth, Your Russia, Winter Shaker en Dirty Blue kwamen ook nog langs. En Deerskin Doll, ook een waar ik extra blij van word.

You are a fine noise
I must take care for you
My heart my head to the ground
To speak of such things
As the sound of your wings
I have not the breath

Tana had enig idee van wat er zo gaaf aan was als hij geen gitaar, maar iets banjo-achtigs bespeelde. Mijn maakte het niet veel uit.

Een paar minuten voor tijd namen ze afscheid. Ik nam aan dat ze dat deden om nog even terug te komen. Maar nee! Helaas. Behalve dan om hun eigen instrumenten en parafernalia op te ruimen.

Het was mooi om te zien hoe DEE met een wat vies gezicht een niet aangeroerd biertje, dat tijdens het concert voor hem was neergezet, ver van zich af hield terwijl hij het ergens naar achter bracht... geen sex, drugs and rock ‘n’ roll met die mannen! Integendeel: de wrake Gods...

Bukta festival

Eens in het jaar hebben ze hier een popfestivalletje. Vorig jaar was de hoofdact Iggy Pop, en dat is niet helemaal mijn vent, dus ik ging niet. Het was ook enorm petweer.

Dit jaar stond Woven Hand op het programma! Ergo, ik kocht een kaartje.
Van mijn vrienden hier was niemand erg enthousiast om mijn geweldige voorbeeld te volgen. Die waren niet zo van de festivals, of niet zo van Woven hand (onbegrijpelijk!), of ze zaten in Amsterdam of op Lofoten. Het leek erop dat ik in mijn eentje mijn ziel in elkaar zou gaan laten meppen.

Net toen ik op het punt stond die kant es op te gaan skypete Tana dat ze mee ging. Geweldig! Zoiets is met meer toch veel leuker.


Ik was eerder op de dag al de stad in geweest om mijn festivalkaartje in een polsbandje om te laten wisselen. Dat bleek een geweldig idee. Bij de ingang van het terrein stond een deprimerend lange rij met mensen die dat nog moesten doen. En over drie kwartier zou Woven Hand al spelen! Tana was van het late beslissen dus die moest die rij nog wél in.

De Leningrad Cowboys in actie

Ik keek even naar de Leningrad Cowboys, die een flink feestje aan het bouwen waren op het podium. En ik greep de gelegenheid aan om even wat te eten. Dat was er bij in geschoten. En je boterhammen mogen niet mee het terrein op. En het festivalvoer was Noorse cuisine! Niet te geloven. Ik schoof even een heerlijk broodje gemarineerde walvisbiefstuk naar binnen.



Toen dook Tana ook op. We hadden net tijd om een biertje te halen, en dan hop naar het main stage voor Woven Hand. Het was mijn niet aflatende gezeur over hoe goed dat wel niet is geweest dat haar hierheen had gelokt.

Dit plakkaat kom je tegen als je bier haalt. Geweldig! "Nee wij verkopen geen Coca Cola producten, wij vinden het immorele eikels. " Of zoiets. Helaas schenken ze wel Mack, en ik had me net van de week uit laten leggen dat de enige reden dat de brouwerij zelfstandig kan bestaan, is dat ze een Coca Cola licentie hebben... ach ja.

De mannen van de band verdienen een eigen blogpostje, dus ik ga nu even niet in detail in op het concert. Zometeen!

Na afloop deden we nog een biertje, lekker zittend in de zon, uitkijkend over de zee, en Kvaløya. Het was vreselijk mooi weer! En het uitzicht verbluffend. Op het kleine podium hoorde is ook een frontman opmerken dat hij, nu hij er stond, begreep waarom dat podium "paradisbukta" heette (bukta is baai).



Op zee verschenen een heleboel bootjes met opportunistische schippers. Die kwamen even gratis naar Patti Smith luisteren.


Zij was duidelijk populair. Het stond stampvol! Ze had even moeite om op gang te komen. Stond ook vervelend te doen met een klarinet. Maar later kwam ze er wel in, en ze sprong woest over het podium, het hele publiek meeslepend. Die vrouw kan het nog!



Na Patti Smith had je nog the Disciplines en the Dum Dum Boys. Die 1e, daar had ik nog nooit van gehoord. Tot ik ze een liedje in hoorde zetten dat je hier veel op de radio hoort: ..."hello Oslo, last time we met we didn't get along... next time don't be so hard on me....". Best een aardig liedje. En de tekst slaat bij mij ook wel aan.

Wat de stokvis hier deed is me niet helemaal duidelijk geworden, maar erg Tromsø was het wel! Op de achtergrond het hoofdpodium.

Die Dum Dum Boys, die had ik ook wel es op de radio gehoord, maar daar was ik niet zo van onder de indruk. Maar inmiddels had een van de NP managers zich bij ons aangesloten (een Noor, natuurlijk; bij management zitten ze wél) en die zette zijn nationalistische gevoelens in om ons te overreden naar dit stuk Noorse trots te blijven luisteren.



Dat deden we een tijdje. En toen smeerden we hem voor we verwachtten dat de hele 6000 man (het blijft Tromsø, dus niet al te massaal) dat tegelijkertijd wilden.

Een mooie festivaldag!



ps het festival zelf heeft ook een site met mooie foto's.

Hard-en software voor de Pyreneeën

Duitsers kunnen het! En andere Germanen ook. Het viel me al zo op met dat onzalige gereis door Oostenrijk. Dat gaat goed! En nu zocht ik reizen op via de site van de Deutsche Bahn. En één reis boekte ik daar ook, en de andere alleen maar met behulp van. Maar het kwam goed! Ik heb alle treinkaartjes in de bus.



En in de Pyreneeën aankomen is één ding, maar er dwars doorheen stekkeren is weer een tweede. Ik zat al jaren met het vervelende dilemma dat ik wel schoenen vond die de pijn in mijn voeten lang weten uit te stellen, maar dat deze geen enkelsteun geven. Naar Noorwegen verhuizen leverde ongekende mogelijkheden op qua enkelsteun; in elke winkel kan je hier jaktstøvler kopen (jachtlaarzen dus) met eindeloze rijen haakjes op een torenhoge schacht. Helaas willen die maar niet lekker lopen.

In arren moede richtte ik mijn hoop toen maar op internet. Hanwag zelf claimde dat de hanwag Alaska Lady dezelfde is als de Hanwag Yukon Lady, waar ik tot zover op liep, maar dan met een hogere schacht. Ik besloot de gok te nemen die online, dus zonder te passen, te bestellen, gewoon in dezelfde maat als mijn Yukons. Zou goed moeten gaan.

Het toeval wil dat Hanwag uit zijn nek lulde. Die Alaska is alleen hoger als herenmodel! En ik had toen natuurlijk terug kunnen keren naar de Yukon, die tenslotte ook in herenversie verkrijgbaar is, maar om nooit helemaal opgehelderde reden bleef ik toen ik dat hoorde bij de Alaska. En bestelde het herenmodel. Dat hebben ze in mijn kleine-meisjes-maatje!



Zwetend wachtte ik de levering af. Gaf nog wat training in het Noors, om er met de koerier uit te komen. Die bezorgde eerst twee ladenkastgrote dozen, geadresseerd aan ene Stein of zo, maar enige minuten later kwam er een mailtje binnen dat er een pakket voor me was. Dit waren ze! En ze zitten als gegoten! En ze lijken hoog genoeg! En ze zijn, op de schacht na, inderdaad bijna identiek aan mijn ouwe Yukons.



En als het niks geworden was met die schoenen was ik toch gered geweest... de lammen leiden de blinden, of de kreupelen dragen de kreupelen, of zoiets, want ik heb de enkelbraces van Tana geleend. Voor het geval. Die zijn geweldig! Terwijl zij op mijn krukken rondstruikelt kan ik met haar braces de bergen in...

Zomerse imperfecties

Ik had zin es een stuk te gaan fietsen, dus toog ik naar Kvaløya. Er gaat een weg helemaal over het eiland heen. Het was mijn plan A om die es over te fietsen. Maar ik kwam uit bij plan B: naar het hoogste punt fietsen, en dan een wandelingetje.

Ik ken het stuk ten noorden van de brug niet heel goed. Ik ben wel es een eindje die weg het eiland over in gefietst; toen ging ik skiën met Audun en Helgard. Nu zag het er toch anders uit. Toen ik op een gegeven moment stil stond om een foto te maken had ik meteen mijn handen en armen vol vliegen. Irritante beesten! En als je omhoog fietst ga je niet hard genoeg om ze van je af te schudden.

Dit is maar drie kwartier fietsen van mijn huis. Een heel landschap zonder zichtbare menselijke invloed!

In net even meer dan een uur kwam ik op het hoogste punt aan. Daar zette ik mijn fiets tegen een paal, trok mijn bergschoenen aan, en liep omhoog. Helaas lag het pad in de luwte. Dan kan je praktisch gezien niet zo hard lopen dat je de vliegen voor blijft. En er zaten dazen tussen! Takkebeesten.

Je kon heel mooi vanuit het noorden lage bewolking de fjord in zien stromen

Zo snelde ik rusteloos omhoog; ik hoopte dat op de top het weer hard zou waaien. Maar nee! En om het nog erger te maken wilde mijn ene camerabatterij niet. Zo vond ik het wel weer best, en had geen zin naar nog een top verderop te lopen. Ik dronk dus maar een slok water en vertrok weer naar beneden.

Tromsdalstinden lag er ook weer fraai bij in de verte

Net voor ik terug was bij mijn fiets vond ik nog een uitstekend rotsblok (in beide betekenissen) waar het gelukkig wél zo hard woei dat ik er rustig mijn boterhammen op kon eten.

Twee dazen kregen me nog tegelijkertijd te pakken terwijl ik mijn fiets van het slot haalde. Naarlingen! Maar daarna mocht ik die weg weer af. Wat een feest. Dikke vinger voor de vliegen. Terug naar de brug ging met wind in de rug (mulbo huu!) dus dat was ook een feest. En terug op het eiland bedacht ik dat ik bijna langs Tordis’ huis zou komen, en dat ik daar altijd mag aanbellen. Deed ik! Ik trof er drie generaties Tordissen (of zoiets) aan. En limo. En wafels. En koffie. En sloten gastvrijheid.

Zo is urbaan doen op iemands terras toch nog te verkiezen boven woest door het lege landschap stampen. Is niet vaak zo hier!

Vrouwen en impulsaankopen

Tana had wel een groot terras, maar geen buitentafel. Dat vond ze maar matig praktisch, dus vroeg ze me mee naar Fretex, de tweedehandszaak van het Leger des Heils. Altijd leuk! Ik greep meteen de kans om wat zut te dumpen waar ik vanaf wilde. Ik moet ook maar een keer wat kleren uitzoeken en die kant op transporteren.

Maar terug naar zaterdag. Tana vond een tafel die niet per se bedoeld was voor buiten, maar het wel uit zou houden. En twee stoelen die wel voor buiten bedoeld waren, maar zowel qua formaat als uiterlijk niet bij de tafel pasten. Maar voor 10 kroner (€1,25) het stuk ga je nie te kritisch doen.

Ik was zelf eigenlijk alleen op zoek naar een paar kleerhangers, want ik zou mijn dry suit willen kunnen ophangen. Maar die hebben ze natuurlijk zelf allemaal in gebruik.

Maar ik een tweedehandszaak ga je een beetje grasduinen. En ik kwam uit in de sporthoek. Waar ze waanzinnige telemarkski’s hadden! Mooie klassieke houten! Ik was meteen verliefd. Verreweg het mooiste paar was een set in maatje Audun. Wat was ik in de verleiding! Die dingen zijn niet te tillen, maar, op die manier rag en ros je dwars door alle oneffenheden in de sneeuw heen. En ga je er niet kledderdeblabber óverheen, zoals met mijn lieve lichte fjellski. Maar toch, zulke grote zware ski’s aan je voeten, het leek me dat daar toch ook wel nadelen aan verbonden zouden zijn.

En ze hadden ook nog een paar in precies mijn maat... minder mooi, minder groot, minder zwaar, maar wel hout. Ik heb ze gekocht! Inclusief bamboe skistokken waren ze 50 kronen. En in de kroeg betaal je meer voor een biertje.

Ik heb zin om ze uit te proberen in de winter! Ben benieuwd... ze hebben geen stalen rand, dus ze zullen het van hun lompheid moeten hebben. Ik breng verslag uit!

Heel even volwassen

Met Knut en Martha weg heb ik ineens een grotemensenhuis (met ramen aan 3 kanten!) met een grotemensentuin. En er wordt wel van me verwacht dat ik me daar wat van aantrek. Dus ik ben het 1e weekend dat ze weg waren meteen los gegaan op de rozenstruik voor mijn raam. Het raam kan nu open! Een noviteit. En de aardbeien kregen water.



Dit weekend kwam ik er niet meer onderuit: het gras moest gemaaid. Ik voelde me helemaal een gesettlede huisvrouw. Niet een goed gevoel, eigenlijk. Maar nou ja, iemand moet het doen. En met al die tuinverplichtingen (ik heb nog een huis onder mijn hoede, of beter gezegd, de planten die erin staan, en in mijn kantoor staan twee gastplanten), die niet goed samen gaan met mijn talenten, weet ik wel weer waarom ik zelf geen tuin heb. En waarom dat maar goed is. Als ik buiten wil zijn ga ik wel op mijn fiets zitten...

Dit zijn de twee logeerplanten; ze zijn ongeveer even oud. De ene komt van een zuidvergent kantoor en de andere uit een noordvergente...

Weer een stap dichter bij een Paleoceanography paper

...zonet drukte ik op "send", wat mijn herziene manuscript naar mijn 8 co-auteurs deed spoeden. Ik ben benieuwd! Het is door Paleoceanography al geaccepteerd na "minor revision", dus dat zou het probleem niet moeten zijn. Helaas was hun voornaamste kritiek dat het stuk te lang was. En als je gaat schrappen riskeer de de gramschap van een ieder waarvan er tekst verdwenen is... ik ben dus benieuwd wat ik terug krijg! Maar in ieder geval is het nu even uit mijn handen. Die heb ik dan vrij voor het schrijven van Arctische verhalen! Wat tijd werd.

Geintje met thermosfles

Tijdens de 10 uur koffiepauze is er altijd koffie en theewater, dat laatste standaard geserveerd uit een zilverkleurige thermosfles. Als er veel Duitsers zijn gaat het soms op. Zijn die er niet blijft het water meestal onaangeroerd; de correlatie tussen Duits en theedrinkend (en dus ook andersom: niet-Duits en niet-theedrinkend) is hier merkwaardig hoog. Als er water overblijft jat ik dat meestal. Komt wel op! Ná de koffiepauze zuip ik me scheel aan dat spul.

Toen ik hem vandaag weer jatte viel me op dat de deksel wel een leuke lachspiegel is. Heb ik maar een foto van gemaakt. Noem mij Medusa!

Van Tromsø naar de Pyreneeën en terug - afschuwelijk!

Meestal is dit blog informatief bedoeld maar nu gebruik ik het even om stoom af te blazen. WAT DOE IK MEZELF AAN! WAT EEN ELLENDE!

Waar ik het over heb, is het proberen mijn reizen naar het beginpunt van de Beunhaas-Pyreneeën-trip te boeken, en weer terug vanaf het eindpunt. Wat pak ik dat slecht aan. Don't try this at home! Wees verstandig! Neem een reisbureau in de arm en ga niet zelf boeken.

Om van hier naar daar te komen moet je zowel vliegen als treinen, en het past niet in één etmaal. Je blijft dus heen en weer kachelen van vliegticket websites naar treinticket websites. En het wil allemaal maar niet soepel lopen.

En als je dan iets hebt gevonden dat loopt wil je het boeken ook. Het is me al gebeurd dat ik een vlucht opzocht, en even keek of daar ook treinen op aansluiten. Als dat dan zo blijkt te zijn wil je hem boeken, maar is de verbinding alweer verbroken wegens te lang inactief zijn. Als je het dan opnieuw probeert is die vlucht, nog geen half uurtje later, alweer €40 duurder. Op die manier ga je haasten.

En van haasten ga je domme dingen doen. Die ook weer geld kosten.

Ik moet nog bevestiging krijgen van een boeking van een treintraject, maar verder zou het allemaal nou geboekt moeten zijn. Maar qua treinen onnodig duur, en met linke overstaps. En het vliegen ook onnodig duur.

Ik heb nou de pest in. Ik hoop maar dat die laatste boeking ook goed gaat; ik ben via een Nederlandse en een Duitse site Franse treinen aan het boeken vanuit Noorwegen. Vragen om moeilijkheden. Maar als het gelukt is is het in ieder geval geregeld.

En als ik geen zorgen meer heb over of het allemaal geregeld is kan ik met beginnen te proberen te vergeten wat dit me bij elkaar gekost heeft. Meestal ga ik niet zo duur op vakantie! Nu ben ik blij dat ik geen overzicht heb. Gelukkig verdien ik goed. Anders had het simpelweg niet gekund. Das dan wel een duidelijk nadeel van in Tromsø wonen. Wil je mee met Beunhaas? Wees rijk en geduldig, of vergeet het.

En als ik dit nog een keer doe ga ik het NIET zelf uitzoeken. Tromsø heeft ook reisbureaus! En als die het wél financieel efficiënt weten te boeken mogen ze van mij met alle liefde het verschil in hun zak steken (wat ze natuurlijk ook doen). Dat scheelt een hoop frustratie.

Het is dat die Beunhazers zulke leuke mensen zijn, anders had ik me allang teruggetrokken uit deze onzalige onderneming. Alsof Spanje en Frankrijk ook maar káns maken op net zo mooi zijn als het land waar ik elke dag al in wakker word!

Margot heeft een baaldag. %#*^@£!! ¤{§#@€+!!!







...en ø#@|¤^§!!!

Warmbloedigheid op Fløya

Ik had op een vreselijk mooie dag al uren zitten werken toen ik een smsje kreeg van Helgard. Of ik meeging Fløya op sjokken. Das altijd een leuk wandelingetje na gedane zaken. En weten dat je over een uur op een berg staat is een mooie stok achter de deur om nog even de sokken erin te zetten met je revisie.

Zo was ik half vijf chez Helgard. Ze hadden net een nieuwe route gevonden. Die lieten ze me zien! En ergens splitste deze zich. We kozen het pad dat we allemaal nog nooit hadden gedaan. Het bleek een enorm end langs de helling te lopen.



Zo duurde het even voor we, met een mooie haarspeldbocht, bij Fjellheisen uitkwamen. Helgard en Carsten wilden per se naar Fløya, de "top" een half uurtje verder, want die doen mee aan zo'n raar programma om mensen buiten en actief te krijgen. En dan moet je een bepaald aantal specifieke bergtoppen aandoen binnen een bepaalde periode.



Na Fløya hadden we wel een biertje verdiend. Op naar Fjellheisen! Daar was ook een hele kliek Spanjaarden (of zo) neergestreken. En tot onze grote verbazing zetten die een ghettoblaster met latin muziek aan en gingen dansen! Krijg nou wat.




Ik heb ook een filmpje gemaakt. Wel goed, warmbloedig gedans met de arctische bergtoppen op de achtergrond...

Leven op grote voet

Knut, Martha en de koters zijn nu op vakantie. Dat is slecht nieuws voor de tuin, die nou aan mijn intens onhandige zorgen toevertrouwd is, maar goed nieuws voor mij, want nou kan ik het hele huis claimen. Met het huis in zijn algemeenheid doe ik eigenlijk niks, maar met het balkon doe ik vanalles! Mijn huis heeft vanaf een uur of twee geen zon meer, maar het balkon ligt op het zuiden, dus die heeft dat veel langer. Kan ik buiten eten of werken of een brief schrijven of waar ik zoal zin in heb! Goed voor een heleboel dingen, maar niet voor mijn conditie, want nou hoef ik niet meer de wereld uit te fietsen om ’s middags of ’s avonds in de zon te zijn...

Barbecue

Met mooi weer kan je, verstandigerwijs, twee soorten dingen doen: iets zweterigs, of iets met bier. Tana is nog steeds uit de running voor zowat alles wat zweterig is, dus die had een plan voor bier. Barbecuën op Telegrafbukta! En zo’n beetje iedereen van NP die niet op vakantie of veldwerk was vond dat een uitstekend idee.

De vroegkomers hadden een vuurplaats geclaimd. En omdat de echte barbecue pas met wat laatkomers mee kwam zetten we die vol met wegwerpexemplaren. Ging ook goed!

We waren natuurlijk niet de enigen met dit idee

Gerit had nog twee bezoekende vrienden meegenomen. Die konden het slechter treffen! En het was goed voor mijn Duits. Er was zelfs een koter aanwezig. En op een gegeven moment een ouwe hond. En iedereen vermaakte zich wel! Na het barbecuegedeelte was er zelfs nog een toetje: rabarberschotel van rabarber uit Sanja’s tuin, gemaakt door Tana.

De ouwe hond: Georgia, momenteel gasthond van Kirsty en Elvar. Poepig beest!

De meeuwen hielden het geheel nauwlettend in de gaten. Er viel vanalles te jatten!

Weinig filosofisch te melden eigenlijk: gewoon een hele ontspannen avond op het strand. Moeten we vaker doen!

Torsdagspadling

In Amsterdam heb je donderdorst. Hier in Tromsø heb je donderpeddel. Of zoiets. Toevallig, maar treffend verschil.

Sanja en ik wilden nog steeds es gaan kajakken. De "torsdagspadling" van de kajakclub leek wel geschikt. Bij nader inzien is er zomerstop, maar dan kan je natuurlijk nog steeds zelf gaan. Dat deden we!

Bij veel Tromsøers is de gewoonte blijkbaar goed ingesleten, want op het gebruikelijke tijdstip waren er nog een stuk of zes kajakkers. Vier gingen dezelfde kant op als wij; het standaard donderdag traject.

Het boothuis

Alle anderen, Noren, waren keurig in wetsuit of dry suit. Sanja en ik vonden dat we, niet in ons eentje en kustnabij, ook wel zonder konden. Tis zo warm en oncomfortabel met! Maar de Noren zagen het bezorgd aan. Dat we samen op voeren was volgens mij ook gedeeltelijk daarom.

We begonnen in het zonnetje, en met de wind mee. Het tempo lag maar net hoger dan de wind je zou blazen. En die blies harder dan ik had verwacht. Serieuze golven, toch!

Verder was bij het gepruts met de deur van het boothuis het wondje in mijn vinger weer opengegaan. Ik droop weer van het bloed. Moet een goed doorbloed stukje zijn; apart dat zo'n oppervlakkig wondje zo'n plas bloed genereert! Maar bij kajakken geeft zoiets niet zoveel; de zee spoelt alles wel weer schoon. Ik probeerde nog met mijn hand ondersteboven (dus vingers omhoog) te kajakken, maar dat stopte het bloeden ook niet. Dus ik moest het houden bij af en toe de glibberige peddel met zeewater weer schoonspoelen.

Voor het gebruikelijke keerpunt gebaarde Sanja "omkeren". En toen werd het zonnige gedobber ineens serieus kajakken! Tegen de wind in is veel leuker; flink tegen de aankomende golven in raggen. Je spieren gebruiken! En intussen kwam er vanuit het noorden ook nog allemaal onaangekondigd rotweer aan. Dat zag er prachtig uit. Maar de Noren keken extra hoofdschuddend naar mijn T-shirtje...

Helemaal volle kracht kon ik niet gaan; zonder dry suit moet je wel bij iemand in de buurt blijven. Zo kwam het dat dit woeste zee-gekajak me niet half de moeie spieren opleverde die ik in Amsterdam altijd had. Maar misschien heeft de combinatie geen proefschrift schrijven - wel klimmen wel tot veel stoerdere spieren geleid.

In ieder geval, we kwamen allemaal weer veilig bij het boothuis uit. Iedereen hielp elkaar de kajaks weer op te ruimen, en iemand toverde ergens een EHBO doos vandaan om mij van mijn gedruip af te helpen. Sanja en ik kregen nog heel wat goede raad betreffende onze outfit. Het was heerlijk om het noch in de zon, noch tijdens flinke inspanning broeierig te krijgen, maar de volgende keer denk ik dat ik toch maar door de hitte heen bijt en het pak gewoon aantrek. Kan je doen en laten wat je wil!

Sanja had een wat laconiekere kijk op de zaak. Die vond dat dat gezeur over pakken alleen iets zei over het gehalte aan sportuitrustingsfetisjisme van de Noren. Dat deed me nog denken aan mijn Finse zus, die me ooit verteld had dat de Finnen daar een mooi woord voor hebben. Het Fins ben ik vergeten, maar de letterlijke vertaling was "artikelsporter". Toen ik Sanja daarnaar vroeg antwoordde ze "we noemen dat "Noren"."