Sneeuw, veel sneeuw

De winter lijkt nou in al zijn heftigheid losgebroken te zijn! Precipitatiegewijs, althans. Niet per se heel praktisch (het fietst nogal rot, bijvoorbeeld) maar het geeft wel een echt Noors wintergevoel. Even wat sfeerfoto's!


Sfeervol!


Vanuit het raam van mijn kantoor kan je nou de hele dag vrachtwagens geruimde sneeuw in de zee zien kieperen.


Vannacht had ik zo te zien bezoek van een poes! Jammer dat de deurbel het niet doet.


Knuts fiets is al zowat verdwenen.


En overal liggen nou sneeuwhopen!


Ik zal binnekort es sneeuw moeten ruimen, anders kan ik niet meer uit het raam kijken. Couleur locale: wit!

Algemene Noorsigheden

Enige tijd terug kwam ik nietsvermoedend de garage binnen om mijn fiets te pakken,en trof daar een baardige onbekende aan, die met een flinke bijl een karkas op een stevig hakblok in stukjes aan het hakken was. Noorse keukenmores!

Wat bleek, was dat Knut en Martha, de bovenburen, begonnen zijn met de grote renovatie die nodig was om dit versgekochte huis aan hun eisen te laten voldoen. Het is nogal wat werk, en ze kunnen best wat handige types gebruiken. Met TIFF als smoes hadden ze Martha’s ene broer, die inderdaad handig (en baardig) is, naar Tromsø gelokt. En blijkbaar is hij niet alleen handig met hout.

Tussen de bedrijven door kocht ik ook de nieuwe CD van Madrugada! De nationale trots.

Verder heb ik ook iets heel on-Noors gedaan. Eerder op de blog maak ik melding van klimmen met Audun, een van de NP-Noren. Voorlopig klimt hij even niet! Hij was onderuit gegaan op het ijs, en heeft zijn enkel gebroken. Stilzitten is niet zijn ding, dus hij hupst zoveel rond dat we collectief ons hart vasthouden. Als hij nog es onderuit gaat is’ie waarschijnlijk echt de sjaak… dus ik heb spikes voor hem gehaald. Als je maar één voet kan gebruiken kan die maar beter flink wat wrijving met de ondergrond hebben. Ik ga zelf de deur niet uit zonder die dingen in mijn tas, voor het geval, maar hij had met zijn autochtonenhoofd dergelijks nog nooit van dichtbij gezien. Maar toen ik ze toch kwam brengen nodigde hij me maar meteen uit voor het eten. Pinnekjøtt! Traditioneel Noors wintervoer. Met alles erop en eraan. Werd het toch nog Noors.

Van het weekend hoorde ik ineens een vehikel op de weg. Omdat Heimveien een niksig doodlopend weggetje is, is dat noemenswaardig, en keek ik even wie dat toch weer kon zijn. Was de sneeuwschuiver, die Knut en Martha ingehuurd hebben. Ook iets dat je in nederland niet veel ziet in je straat.


De verbouwing heeft inmiddels zulke woeste vormen aangenomen dat de hele garage vol ligt met bouwmateriaal, en de fietsen nou buiten slapen. De fiets van Knut, met aanhangsel voor de jongste, staat tegen een ”spark”. Niet alleen een speeltje! Het is hier heel gewoon om het ding als transportmiddel te gebruiken, bij het boodschappen doen en zo. Omhoog is duwen, omlaag ga je op de leggers staan. Met eventueel een kind of een boodschappentas op het zitje. Geeft wel een Anton Pieck gevoel, die dingen op straat.


En je fiets buiten laten staan geeft mooie plaatjes, maar erg goed voor de fiets is het niet. Misschien moet mijn fiets maar in de hal. Al is het niet echt praktisch, en combineert een echte Noorse houten vloer ook niet heel best met echte Noorse winterbanden…

Sneeuwschoenen ingewijd

Mijn sneeuwschoenen waren al wel es meegeweest de berg op, maar toen hadden ze niet mijn tas verlaten. De sneeuw was vrij hard... maar de laatste tijd had het nogal gesneeuwd, dus de omstandigheden waren goed om zowel mijn als Tana's exemplaren uit te proberen. We kozen een route op kvaløya. De sneeuw was diep; vaak zakten we, sneeuwschoenen of niet, tot zowat onze knieën weg. En Tana heeft zelfs ridicuul grote sneeuwschoenen voor iemand met zo'n bescheiden lijf. Ze zijn meer formaatje Luka. En dan nog!
Toen we eenmaal een uur of anderhalf onderweg waren begon de berg zich ineens te vullen met randonneeskiërs. Nauwelijks een Noor die die sneeuw kan weerstaan! Maar het woei hard, en sneeuwde, en het zicht was dus nogal pet. We zijn maar niet zo heel ver gegaabn. Was er nog tijd voor andere dingen! En we komen nog wel es terug op een onbewolkte dag. Maar de schoenen doen het! Goed om te weten vóór ik ermee naar Senja vertrek. Ik ben er wel uit dat helling-af op die dingen mijn ding niet is. Maar dat komt wel goed. Dit was alweer een dag zonder knieblessures!






En we hebben zelfs, op sneeuwschoenen, een bevroren waterval beklommen! Geloof ik...

Nooit eerder vertoond: Margot op ski’s!

Er stonden al een tijdje langlaufski’s in mijn kantoor. Ik had ze geleend van een van de biologen. Maar het sneeuwde steeds maar niet. Of wel, maar dan was er iets anders gaande, zoals het filmfestival. Eén keer kwam het er bijna van om ze uit te proberen… Kirsty nodigde me uit om een keer voor werktijd te gaan. En ik stond net om kwart over 7 ’s ochtends mijn handschoenen aan te trekken toen de telefoon ging. Het was Kirsty. Of ik me ervan bewust was dat het regende…. Dat ging dus niet door. Nu wel!

Het bleek, geheel in contrast met de voorspellingen, een hele mooie dag. Licht zenuwachtig pulkte ik de ski’s aan mijn voeten. Raar gevoel dat geglij! En na een meter of 50 kwamen we al een in mijn ogen steile helling tegen. Eng! Kirsty wist me naar beneden te lokken. Met twee keer onderuit gaan (het was een hellinkje van z’n 6 meter lang) kwam ik toch zonder blessures beneden. Gelukkig was de løype daarna een flink stuk vrij plat. Goed voor het opbouwen van enig gevoel voor die maffe latten. Die vlakke stukken zijn prima te doen, en mild naar beneden ook! Dat ging wel soepel. En zo wen je een beetje. Dus bij latere hellingen ging ik maar 1x per helling onderuit.

We schoten op, en binnen no time stonden we bij de universiteit. En we gingen nóg verder! We zijn tot aan de skischansen gekomen. Daar was een vrij lange en steile helling… tot mijn eigen verbazing durfde ik hem te nemen. Ik had het hele idee van sneeuwploegen (heet dat zo?) wel ongevéér te pakken, maar niet zodanig dat het me ook lukte om mijn snelheid echt binnen de perken te houden. Dus na 2/3 van de helling panisch zwaaiend met mijn armen en ”I’m scared I’m scared I’m scared!” roepend afgekomen te zijn besloot ik dat mijn snelheid aan het suïcidale begon te grenzen en heb ik me aan de zijkant in de zachte sneeuw laten vallen.

Ook op de terugweg, met moeie spieren, lukte het me om, vrijwel geheel bedenkt met sneeuw, maar zonder schade het traject af te leggen. En ging ik bij regelmaat nog maar 0x per helling op mijn plaat Ik ben trots! En terug bij het beginpunt (Kirsty’s huis) werden we verwelkomd door haar vent die koffie had gezet en flapjacks had gebakken. Wat een dag!


Onder wakend oog van twee diehards en een fotograaf maak ik de eerste schreden... Links Kirsty, rechts Steve.


Na twee hellinkjes ben ik al zowat in camouflagekleuren! Helaas geen actiefoto's met paniekerige gebaren en in de sneeuw ploffende lichamen.


Op de terugweg poseerden we nog even op Prestvannet, dat er nu niet meer uitziet als een meertje. Wel mooi!

De zon!

... is terug! Heus!

Bijnabijnabijna...



En jawel!



...en weer onder. Morgen regent het, hier gaan we het even mee moeten doen!

Rubber Duck Hockey tweede poging

Volkomen gaar van dagenlang meer films zien dan slapen sleurde ik mijzelf zondag weer naar de ijsbaan. Daar troffen we tot mijn schrik een nieuwe speler: ene Duane, die de lokale jeugd het ijshockeyen bijbrengt. Gevaarlijk! Hij kan het echt. Maar het goeie nieuws was dat hij heel veel reservezut had, dus we konden wat schaatsloze spelers verwelkomen. En het bleek dat die goser wel heel goed is, maar dat het ondanks dat toch leuk is voor zowel hem als ons.

Omdat ik de vorige keer zonder knieproblemen het ijs af kwam durfde ik deze keer wat meer. En daar wordt het leuker van. Er werden zowaar doordachte en goedgemikte passes waargenomen! De twee uur vlogen weer om. Ik ben verkocht.



Het lijkt wel allerlei duivelse sentimenten in me te ontwaken.




En het ziet er niet meer zo knullig uit!


...duivels.



...en dat geldt niet alleen voor mij!
Foto's gemaakt door Lindsay.

Overigens is het hockey-gedeelte makkelijker dan bij ”gewoon” hockey (wat je daaronder verstaat verdeelt de nationaliteiten). Je mag zelfs beide kanten van de stick gebruiken! En zo leer ik misschien ook nog es schaatsen, en daar heb je ook altijd nut van.

En dank zij de RDH had ik ’s avonds toch nog de energie om, na een drukke week vol films, nog op te ruimen, de was te doen en mijn haar te knippen. Waar zoiets al niet goed voor is!



(ps hockeyfoto’s volgen)

TIFF 2 (edit)

Het filmfestival is ten einde. Ik heb 9 films gezien! Het zouden er 8 zijn, maar toen er ineens op maandag, officieel na het festival, nog wat extra vertoningen zouden zijn kon ik de verleiding niet weerstaan. Een mooie score voor een festival in een werkweek (voornamelijk). Ze varieerden van jammerlijk teleurstellend tot geweldig. En Amsterdam kent zoveel filmhuizen dat het zou kunnen dat ze er allemaal nog komen te draaien. Dus ik geef op allemaal mijn commentaren, behalve de reeks korte films die ik zag, want die zijn zo obscuur en lokaal, die krijgt geen niet-Tromser snel te zien. In de volgorde waarin ik ze zag:

The rebirth
(Ai no yokan)
xx

The Kautokeino rebellion
(Kautokeino-opprøret)
xx

Premonition
(Le pressentiment)
xxx

The diving bell and the butterfly
(Le scaphandre et le papillon)
xxxx

No country for old men


Mid-afternoon barks
(Xiawu gou jiao)
xxx

A man's job
(Miehen työ)
xx

Tuya's marriage
(Tuya de hun shi)
xxx

The rebirth is voor mensen met heelveel geduld. Ik hou erg van saaie films, maar deze werd mij bijna te veel. De makers hebben geprobeerd de sleur van de hoofdpersonen weer te geven, en dat lukt ook glansrijk. Iedere poging om iets los te maken strandt hopeloos. Het is een film waar je, als je er eenmaal doorheen bent, wel tevreden op terugkijkt. Maar het is een lange zit.

Voor Kautokeino verwijs ik naar het vorige postje.

Premonition is een mooie film die een nare boodschap over weet te brengen zonder zelf naar te worden. Mooi!

The diving bell is een geweldige film over een kerel die vrijwel volkomen verlamd raakt. Ondanks het nare gegeven met humor verteld. Mijn favoriet!

De Coen film (no country etc) is een diepe teleurstelling. Standaard hollywood actiefilm met geld, drugs en heelveel schieten. Zucht.

Mid-afternoon barks is volstrekt raar, maar wel leuk. Wie er een touw aan vast kan knopen mag het me uitleggen. Maar zeker de moeite waard!

A man’s job is een veel zwartere film dan Kaurismäki gemaakt zou hebben. Maar ook met veel explicietere humor. Hoe Finnen zich aan alle kanten de rotzooi in weten te werken.

Tuya's marriage is een rare mix van sprookjesachtig optimisme en onontkoombare ondergang. Het afschuwelijke noodlot laat zich een tijdje met mooie krullen om de tuin leiden, maar uiteindelijk wint het toch. Sippe film. Wel heel mooie beelden.


Genoeg stof om over na te denken bij elkaar. En dan nu weer voltijd aan het werk!

TIFF 1 – The Kautokeino rebellion

Het filmfestival is in volle gang. Thema: frozen land, moving pictures. Iedereen loopt rond met een festival-armbandje, iedereen praat over films, de stad is vol met filmliefhebbers van velerlei nationaliteit. Op het marktplein hebben ze van sneeuw een openlucht filmscherm gemaakt waar arctische films op vertoond worden. Eromheen staan sami-tenten, één ervan in functie als kroeg. (Dit zijn de moderne versies, met aluminium stokken en canvas; soort van grote Sahara-tent, voor wie die term kan plaatsen).




Donderdagavond togen we met wat dames naar de openingfilm (al was het niet op de openingsdag): Kautokeino opprøret. Een film gebaseerd op feiten. In 1852 scheen er in Kautokeino (Noors Lapland, zoals men kon gokken) een flinke clash te zijn geweest tussen de Noren (en overige Germaanse types) en de Sami. Daar is nu een film over.


(foto: Mandrew Metronome Norge)

Geheel in stijl praatten we nog wat na over de film, in de sami-tent op het plein, gezeten op rendiervellen. Ik trok mijn spikes maar aan om een biertje te halen want de vloer was van ijs. Sfeervol! En erg larp-credible.



Ik had nooit erg diep nagedacht over de Sami. Je kan er van een afstandje donder op zeggen dat die door de eeuwen heen het leven behoorlijk zuur is gemaakt; zo gaat het overal waar westerlingen met hun konten in het territorium van oorspronkelijke volkeren gaan zitten. Ze zou de Kautokeino-film ook zonder veel problemen in Noord-Amerika of Australië (om maar wat voorbeelden te noemen) kunnen plaatsen. Maar erg dichtbij komt zoiets niet in Nederland.

Hier zijn de Sami dichtbij. Troms, het district hier, valt onder Lapland. Je ziet her en der in het landschap Sami-tenten, meestal de wat ouderwetsere versie met houten palen e.d.. Je ziet net zoveel mensen op Sami-laarzen lopen als je in Nederland mensen op kisten ziet. De landkaarten zijn tweetalig, en alle borden op het universiteitsterrein ook. Je kan het niet zien, maar er lopen hier ook best wat Sami rond. Hier leeft het!

Die opstand waar de film over gaat eindigt natuurlijk niet goed voor de Sami. De verantwoordelijken worden opgepakt en onthoofd. Als je deze film eenmaal gezien hebt gaat de aankondiging van een andere film: ”give us our skeletons”, ook meer leven. De lichamen werden naar Oslo verscheept en de familie werd geen decente begrafenis gegund. Zo’n 150 jaar later is het toch gelukt de resten terug te krijgen.

Maar, bij elkaar mooi om in een nieuwe streek de gore bladzijden van de geschiedenis te zien te krijgen. Iedere geschiedenis heeft ze wel… en ondanks dat het concept nu wel duidelijk is blijft het belangrijk om er af en toe met je neus op gedrukt te worden.

Wie weet gaat hij ook nog wel draaien in een Amsterdams filmhuis… gaat dat zien! Het is een wat in contrasten getekende film maar ik raad hem toch aan.

Junior must die

Afgelopen zondag was het zover. Rubber Duck Hockey, the kickoff! De voorbereidingen waren van uiteenlopende bevorderlijkheid. De voorgaande week was ik in 5 dagen van ruwe data naar inzicht, overzicht, figuren, een powerpoint presentatie en een conferentie-abstract gegaan. Daar word je wel moe van. Zaterdag greep ik dan ook de gelegenheid aan om bij te komen met kaas en whisky bij Steffen. Zoiets wordt altijd laat en alcoholisch. Zo ook toen.

Tollend van het slaapgebrek toog ik zondag naar een brunch, waarvan de gastvrouw geheel bij toeval nog van wat 2e hands ijshockeyschaatsen af wilde. En das mooi, want mijn ouwe gaven erg weinig enkelsteun, en modernere exemplaren zijn daar zowat zonder uitzondering beter in. Dus ik sloeg mijn slag!

Gaar van lijf en fris van schaats verscheen in op het ijshockeyveld. Potdikkie, das best wennen. De laatste keer dat ik enigszins nonchalant op schaatsen stond moet in mijn middelbare schooltijd geweest zijn. Maar het goeie van hockey is dat je geen tijd hebt om na te denken over dat je niet kan schaatsen. Je moet achter die badeend aan! En het ging nog ook. Ik kluns wat af, maar ik kom zonder schade weer van het ijs af. Deze keer wel in ieder geval. In die zin verging het me beter dan Junior, de eend. Die was binnen 5 minuten aan gruis (sorry Marieke!). Gelukkig hadden we reserve-badspeeltjes…




Deze week is het Tromsø International Film Festival (TIFF), en wordt er niet geschaatst. Maar de volgende keer ben ik er weer bij!

ps Junior is na afloop bijeengeraapt, en heeft een hele serie zware operaties ondergaan. En hij is voorzichtig weer terug! Al zal hij nooit meer mee kunnen draaien aan de top...

Wederom: sneeuw!

Veel Tromsøers waren al aan het wanhopen. Er was al zo lang geen sneeuw! En iedereen houdt hier zo van skiën. Maar gisteren viel er een dik pak. Mooi hoor. Heimveien ziet er ook meteen heel sprookjesachtig uit zo.



En mijn oog werd ook getroffen door een sneeuwman. Hij is punk! Geweldig dat. Maar hier in Tromsø houdt men blijkbaar niet van punkers, want de volgende ochtend was die hanekam eraf, en zat de komkommer die zijn neus was ineens elders...

Met Svalbarders de berg op (en af...)

Het Pompel & Pilt kijkende gezelschap wilde in het weekend de berg nog op, en vroeg me mee. Dat leek me wel wat, het zou prachtig weer worden! Het aanvankelijke plan was Tromsdalstinden op, maar dat is een beetje een onzin-idee, want je hebt maar een paar uur schemer en daarmee ben je er niet. Verder bleek het ook snoeihard te waaien, wat het levensgevaarlijk zou hebben gemaakt zo'n berg op te stekkeren. We stekkerden dus maar gewoon in de algemene richting van Tinden! Ook mooi. En koud. Hieronder een fotoverslagje.


We waren al zo'n beetje boven toen het licht genoeg begon te worden voor foto's. En nog maar ternauwernood...


Tijd voor een snack!


Elvin was ook mee! Hij had de grootste lol. Bewoog alleen altijd te veel voor een scherpe foto.


Het woei hard, en zelfs van de bijna helemaal verijsde berg kwam nog stuifsneeuw af blazen.


Tinden was wel in zicht!


Ook op ijzige, winderige stukken wilde Elvin nog dingen apporteren...


En het was ondanks de gematigder doelstelling wel een hele mooie wandeling!


We woeien nog net niet uit onze kleren.


Op heel wat stukken was het zo ijzig dat dit de enige manier was om met enig behoud van decorum beneden te komen...


Op de top van Fløya beland was het alweer zo donker dat daarna foto's niet echt meer een optie waren. Misschien maar goed ook, want alle Svalbarders (iets met Duitsers, Zweden, Noren en Finnen, maar allemaal op Svalbard woonachtig geweest) stortten zich als malloten de berg af. Ik heb meermalen languit op de berg gelegen, me amechtig vastklampend aan een boomtak, omdat ik anders met zo'n vaart naar beneden zou schieten dat het niet leuk meer zou zijn. Er moet daar een pad lopen, maar ik kan het nooit vinden als er sneeuw ligt. Ging de kabelbaan maar weer open! Dan konden nette beschaafde laaglandbewoners ook weer zonder verlies van lijf en leden van die berg af. Maar we kwamen allemaal beneden, met alleen licht pijn in mijn knie.

De Sauna achteraf was wat gedurfd, want dan wil je echt alleen nog maar slapen... maar dat deden we niet: we invadeerden het huis van een grieperige Finse om voor haar (en ons, natuurlijk) te koken. Daarna was het toch wel snel kinderbedtijd! Het was een mooie dag. En een rare.

Pompel & Pilt

Ik had gehoopt Floor toen hij in het land was mee te zeulen naar Sanja's schilderachtige huis op Kvaløya, maar wegens wederzijdse horten waar op geweest werd ging dat niet lukken. Toen ging ik gisteren maar alleen op weg om me te voegen bij de andere gasten. Ze had wat ouwe vrienden uit Svalbard (en natuurlijk Elvin, de gasthond) over de vloer. En om ons aller begrip van Noorwegen wat te vergroten gingen we na het eten iets kijken waarvan ik vermoed dat het zo'n beetje het Noorse equivalent van Ti Ta Tovenaar is. Maar dan met poppen. Geweldige absurde televisie! De enige oorspronkelijke Noorse in het gezelschap ging helemaal gierend van nostalgie uit haar dak. En wij lagen intussen onder tafel. En nu weten we ook waar we de schuld aan kunnen geven als Noren van grofweg tussen de 25 en 45 volkomen raar zijn. Ik heb de 1e aflevering op Youtube gevonden. Het zijn er 5, en ze worden alleen maar raarder. En volkomen pedagogisch onverantwoord.

Wie nieuwsgierig geworden is: ik link hem hieronder door. Laat je niet afschrikken door de 1e paar wat brave minuten (Het is 10 min in totaal). Even later wordt het volkomen raar. En ook niet door dat het Noors is; dat maakt niet zoveel uit. En die Gorgon Vaktmester blijft je achtervolgen.

Voor een ieder die het aandurft: Pompel & Pilt!

Jaarwisseling

Op oudejaarsdag zat ik in een auto onderweg naar Tromsø toen ik een sms'je kreeg van Knut, of ik zin had om te komen eten. Had ik wel! We hadden net tijd even te douchen en wat beschaafds aan te trekken, en togen naar boven. De pot schafte eland. Lekker! Zo om een uur of elf besloten Floor en ik de stad in te gaan, om daar een biertje te pakken en vuurwerk te kijken. We hadden gehoord dat vanaf het restaurant bovenaan de kabelbaan vuurwerk afgestoken zou worden, en er "2007" op de berghelling zou verschijnen, hetwelk om twaalf uur zou verspringen naar "2008". Dat laatste was waar, maar dat 1e strandde op het suffe feit dat alle kroegen dicht waren. Noren! Rare types. Bij het gedesillusioneerd naar boven lopen kwamen we Elvar weer tegen, die ons een paar uur daarvoor terug naar Tromsø gereden had. Hij wou vanaf het parkje op het eiland foto's van het vuurwerk maken. We zijn er bij gaan staan. Het was best mooi! Mijn foto's van "2007" op de helling zijn niet erg gelukt, maar men wil vast wel van me aannemen dat het er aanvankelijk echt stond. Even na middernacht werden we nog platgeknuffeld door passerende stomdronken meisjes, maar dat mocht de pret niet drukken. Zo lieten we het veelbewogen jaar 2007 achter ons. Er is veel gebeurd, veel veranderd.

Moge 2008 voor iedereen die dit blog leest een heel mooi jaar worden!

Oudjaar

Tijdens het kerstdiner op 1e kerstdag meldde een van de NP-dames dat ze een staatsbosbeheer hutje had afgehuurd voor oud en nieuw, en dat er nog plek was voor meer gasten. En dat ik welkom zou zijn met Floor! Die zag dat ook wel zitten, dus de 30e propten we ons in het geleende autootje waar Kirsty en Elvar mee daarheen togen, en reden zuidwaarts. Met wat moeite vonden we het hutje, waar we door Vicky en Celia verwelkomd werden. Het was een goed hutje voor bazelen, thee drinken, Christmas Cake eten, een whiskyfles opentrekken, en dergelijke zaken. 's Avonds hebben we de imposante sterrenhemel (met bijgeleverd noorderlicht) bewonderd voordat we vroeg naar bed gingen. De volgende dag hebben we in de serieuze kou de omgeving verkend. Mooi hoor! Het was urenlang licht-achtig (je merkte het dat we 100 km ten zuiden van Tromsø zaten: kouder, maar langer licht) en we hebben een mooie wandeling door de sneeuw kunnen maken. Zo heeft Floor toch nog wat arctische sferen kunnen happen, want in Tromsø zelf wilde het niet heel erg overtuigend worden. Met regen en zo. Zo niet nabij Nordkjosbotn! Oordeel zelf.