Zuinig met energie

De zon komt niet meer boven de horizon, het vriest constant, er komen mensen met gamaschen aan naar het werk, en de Noorse versie van glühwein (gløgg) vindt gretig aftrek. Het lijkt wel winter! Ook genoeg aanleiding om de verwarming aan te hebben. Helaas is nu gebleken dat de staat van de bedrading en overige electriciteitsgerelateerde zut in mijn huis zodanig is dat het net de verwarming trekt. Als je dan de euvele moed hebt nog iets noemenswaardigs aan te zetten knalt de stop door. Ik heb met droefenis in mijn hart mijn waterkoker maar even in de ban gedaan. Thee moet ik maar even zetten op de kookplaat. Die zit op een andere stop, en dat circuit is ook wat degelijker uitgevoerd. Ik moet mijn best maar doen een beetje gevoel te krijgen wat er kan. Een radiator uit zolang de waterkoker aan staat, zou dat goed zijn? En dan hopen dat diezelfde radiator daarna niet meer stroom gaat trekken om de temperartuur weer op peil te krijgen. Al zal dat zo’n vaart niet lopen. Wel veel dingen om aan te denken, en daar ben ik niet zo goed in. We gaan het wel zien. Wel een goeie manier om mensen energiebewust te krijgen...

Leven in een kerstkaart

Vanuit de luchthaven, terug vanuit Nederland, liep ik zo de smeltende prut in. Gelukkig is het eind november, en dan is de houdbaarheid van dooi beperkt hier. Dus maandag ging het weer sneeuwen, en nou blijft het ook keurig liggen. Later deze week wordt -9 verwacht. En volgende week -13. En bij elkaar is dat bijzonder fraai! Foto is gemaakt vanaf het stadion, waar ik langskom als ik vanuit de stad naar huis loop, met de camera in de richting van mijn huis.


En deze is genomen vanuit de POMI kantine.



Ook een van mijn planten kreeg last van kerstsfeer.


De lokale fauna deed helaas niet mee. Hoe dit beest het tot eind november heeft gered kan ik me misschien maar beter niet afvragen.


Voor de rest van de week wordt verder nauwelijks neerslag verwacht, dus mooier gaat het niet worden. Maar het blijft vast de hele tijd wel sfeervol.

Week Nederland

Deze keer was ik er op voorbereid een hele harige man bij de aankomsthal aan te treffen. Ik mag nog steeds Floors haar doen, wat wil zeggen dat hij bij elk wederzien rond de grenzen van het maatschappelijk acceptabele rondwaart qua haarlengte. En de dag erna is hij weer strak.

Maar daarvoor moetsen we eerst huiswaarts keren. Dat ging met behulp van alle soorten OV die Nederland maar te bieden heeft. Zo kwam ik uiteindelijk aan in dat huis waar ik alleen nog geweest was toen Manon er nog woonde. Dat is toch anders. Wel eng hoe snel een grote-mensen-huis went. Misschien hielp Tango's aanwezigheid. Hij was me nog niet vergeten!

Deze keer was de dag na aankomst niet alleen gevuld met tondeuses maar ook met koters. En het zou tot maandag diep in de middag duren tot de laatste weer wegging. Een heftige start van mijn weekje terug! Midden in de drie dagen zat een dagje dierentuin, met volle bezetting: Floor, mannen, Lien, en ik! Erg bijzonder. Nooit gedacht met mijn eigen moeder aan een kinderwagen in een dierentuin aan te treffen. En dat ik dat dan zelf op mijn geweten heb. Maar het was geslaagd. Geheel naar verwachting met een incoherent rondstuiterende Ward en een alles top vindende Milan. En daarna was het ook ongeprecedenteerd om met een handpop Milan nog even bezig te houden bij Lien thuis. Als die goser wat te vertellen heeft gaat dat meestal op repeat, en bij enthousiasme ook steeds harder, dus we hebben het hele huis bij elkaar gebruld. De buren zullen niet geweten hebben wat ze overkwam.

En na die drie dagen grut kon een dagje Hilversum er ook nog wel even bij. Een geheel nieuwe kennismaking met mijn nichtje. De vorige keer dat ik haar zag was ze nog een vropje waar je de leeftijd van in weken telt, en nu was het een welvarende dame van ruim een half jaar. Niet meer herkenbaar. Omdat Petra et al. naast de hei wonen en het in Nederland ridicuul lang licht blijft konden we ook nog een frisse neus halen.

Het was ook goed om weer es op de donderdorst te komen! Op zich dom om een aangelijnde Noor aan gratis bier bloot te stellen (ik was de dag erna ook wel licht appelig) maar het was goed al die VU-lui weer te zien. Ze waren er niet allemaal, maar je kan niet alles hebben.



(in geval van flits was opgevallen dat we geweldig bij elkaar kleuren)


En zonder een roedel fysici is zo'n bezoek niet compleet natuurlijk. Even, na diner bij Verik, helemaal zoals oude tijden de nerd uithangen en rare biertjes drinken bij Viking. Met stapels mafkezen en onduidelijke metal. Goed!

Bij elkaar was het wat raar om wel in Nederland te zijn en niet in Amsterdam. Maar ik mag niet klagen (is mij reeds uit de doeken gedaan) want dat wist ik van tevoren. Ook raar was dat ik ineens meedraaide in een gezin. Ik verwacht nog wel flink uitgelachten te worden hier op mijn blog. Ik heb kinderen in bad gedaan, de tanden gepoetst, in bed gestopt, van school gehaald, liedjes mee gezongen... de hele zwik. Gevaarlijke man, Floor.


(Dat zwarte is een kip, heus!)

Het was overigens goed om iedereen te zien. Misschien een idee om in het vervolg relatief wat vaker in Nederland af te spreken. Floor gaf toch al aan dat je Tromsø snel gezien hebt (als je geen hiker/klimmer bent, meen ik daar even aan toe te moeten voegen) dus dat we elkaar daar niet meer hoeven te zien. Nederland dus, of Oslo, Londen en Cambridge, in het vervolg. In geval van die laatste drie vanwege zijnde een mogelijk overstappunt, of zich dicht bij zoeen bevindende. Vliegen we allebei de helft ipv eentje het hele stuk.

Maar nu, met herinneringen aan velen die mij lief zijn nog vers, ga ik me maar es opmaken om die gargantuesque hoeveelheid werk proberen te verzetten die af moet voor ik met Beunhaas over Senja kan gaan stampen.

Noorderlicht - enig licht

Toen ik dinsdag uit de kroeg kwam rollen ontdekte ik dat zich boven mij het mooiste noorderlicht uitstrekte dat ik tot zover gezien had. Van horizon tot horizon. Prachtig! Ik heb geprobeerd er een foto van te maken, maar dat blijft een heel miezerig aftreksel. Maar ik zet het toch maar online. En als ik terugkom van mijn bezoek aan Nederland is het Noorderlicht ook wel zo'n beetje het hele aanbod qua licht. Terwijl ik weg ben valt de poolnacht. En dan heb je nog wel schemer, maar niet meer dan dat. Dan wordt het echt arctisch hier!




En dat zie je dus niet. Even die foto's nog es, maar dan met de lucht in hoger contrast:

Arctic Workshop

De afgelopen 3 dagen gingen op aan een workshop over arctisch klimaat op de universiteit. Dat was goed: mijn hoofd zit nog vol tropische kennis, en een stapel kenners die gedurende drie dagen daar polaire informatie aan toe voegen is een goeie zaak. Ook een mooie gelegenheid om wat meer mensen uit die hoek te leren kennen.

De opbouw kwam neer op overdag in een zaaltje zonder ramen praatjes aanhoren, en dan 's avonds ergens sociaal doen, met voedsel en drank. Hans de opponent op sleeptouw nemen door Tromsø, Pizza op NP met veel Polen, sjiek diner met iedereen, en met Denen de whiskybar in. Alwaar de resultaten van de die dag gehouden verkiezingen per telefoon doorkwamen. Was goed.

En dan nu nog anderhalve dag werk, en mijn huis aan kant maken wegens de komst van een gast, terwijl ik in Nederland ben. En dan op naar het vliegveld.

Zondagochtendwandeling

Als je nu nog een stuk wil lopen moet je vroeg je nest uit. Dus om half acht ging de wekker zondag! Ik ging met Gerit, een van de glaciologie-postdocs, een stuk lopen op Kvaløya. Eerst gingen we langs haar nieuwe huis waar ze per 1 december zal wonen. Gaaf uitzicht! Kan ik een puntje aan zuigen. Daarna reden we naar een goed beginpunt, waar we haar auto achterliepen en gingen lopen. Intussen kwam de zon spectaculair op achter het vasteland.


Ons doel was een meertje, ergens verderop, wat er heel kerstkaarterig bij lag.


Op de weg terug zagen we nog ergens zulke enorme hoefafdrukken dat ik ervan overtuigd ben dat ze gemaakt waren door een eland. Jammer dat we niet het hele beest zagen! Dat staat nog op mijn verlanglijstje.

Onderweg kwamen we ook nog spectaculaire ijspegelarijen tegen langs een rotswand... fotogeniek spul dat. En voor de zon weer onder was waren we weer terug, maar dat was toch een lekkere frisse neus!

Spikes en een zonsondergang

Tot ik hier kwam had ik nooit fietsbanden met spikes gezien. En tot ik hier kwam had ik ook nooit een stad gezien waar ze zo laconiek doen over ijzel als hier. Iedereen heeft toch spikes, dus laat maar liggen die hap.


En vanmiddag ging de zon wel zo spectaculair onder achter de bergen dat dat ook even op de site moet. Foto gemaakt kwart over twee 's middags...

De sneeuw is terug

Het postje over het tochtje in de bergen suggereerde misschien dat dat al zo was, maar dat gold tot gisteren maar tot een hoogte van een paar honderd meteer, en in de stad was het nog sneeuwvrij. Nu niet meer. Onpraktisch maar sfeervol! Het uitzicht uit mijn raam is weer mooi (zie onder). En ik heb eer van mijn winterbanden. Van hier tot aan thuis ligt er een vrijwel ononderbroken laag ijs, sneeuw en onduidelijke bende op de weg, en zonder spikes was het een groot drama geworden. En ik ga vast nog wel es op mijn plaat, spikes of geen spikes, maar dat zien we dan wel weer.

Meer geintjes met de camera!

Onze foram-AIO kwam laatst met het idee om gewoon met een losse camera foto's van beesten onder de microscoop te maken. Ik had er nooit bij stilgestaan dat dat misschien kan. Maar het kan! Ik houd het even bescheiden met drie Nonion Barleeanumpjes, maar, ik kan in principe alles fotograferen wat in in mijn mik heb... dat gaan de foramtypes aan de universiteit nog bezuren. Als Dorthe iets niet weet zegt ze meestal "you should show that to Steffen", maar ja, je gaat niet voor elk pestbeestje naar de universiteit fietsen. Maar even een foto skypen... no rest for the knowledgeable!

Op de berg is het winter

Tana, de arctic council-hiker, laat zich niet weerhouden door kou of korte dagen. Ik had zaterdag weer een SMS-je of ik zondag mee ging de hort op! Zeker ging ik dat. We vertrokken vroeg, wegens korte dagen. Ondanks dat moesten we toch ons plan flink kortsluiten om voor zonsondergang weer terug te zijn in de beschaving. Ondanks de korte duur was het wel woest: veel ijs op de paden, en soms met sneeuw er overheen zodat je dat niet ziet, en bovenaan de pas ook snijdende wind. En af en toe tot aan je knieën in de sneeuw! Wel imposant. Vast een voorproefje voor februari...

Brann-TIL 0-3!

Laatst kreeg ik zomaar een uitnodiging in mijn mailbox voor ”Brann-TIL”. Ik had geen flauw benul wat dat was. Het bleek om een voetbalwedstrijd te gaan, tussen Bergen en Tromsø. En woonachtig naast het stadion dacht ik dat het wel es leuk zou zijn om dat es van binnen te bekijken. En het waren leuke lieden waarmee ik mee zou gaan. Dus ik zei ja! Per skype heeft iemand al zijn diepgewortelde bezorgdheid betoond omtrent dat het blijkbaar zo slecht met me gaat dat ik inmiddels al naar voetbalwedstrijden ga...

Zaterdag togen we, na inleidend bier met hotdogs, stadionwaarts. Er stond niet heel veel op het spel; Bergen had de nationale competitie toch al gewonnen, maar moest desondanks nog tegen Tromsø spelen. Desondanks hing er een sfeer van gespannen anticipatie en was het druk.

Met ons vieren zochten we onze plaatsen op. Zoals ik al dacht zaten we in het TIL-vak (Tromsø idrettslag), waar Laura en ik goed zaten. Audun en Ingeborg daarentegen, de meegekomen Noren, waren voor Bergen, maar ja, we hadden nou eenmaal kaartjes voor het TIL-vak. De sfeer was goed. Veel hyperend vlagvertoon, en blije supporters. Van velerlei soort en aard.





En ik bleek talent te hebben voor dit soort dingen! Al na een minuut of twee ging de bal het Bergense doel in. Het hele TIL-vak sprong juichend op. Ik vroeg me af waarom, want het was toch duidelijk buitenspel. En dat was het! Apart.

De Tillers lieten zich niet ontmoedigen door dit afgekeurde doelpunt, en scoorden daarna nog het ene na het andere, geldige, doelpunt. Met als effect dat het hele TIL_vak opsprong, behalve Audun en Ingeborg. Vooral die 1e zat wel heel sip te kijken op het eind. En hij was ook al vergeten afdoende warme kleren aan te trekken voor anderhalf uur op je kont zitten in de vrieskou.

Na 90 minuten voetbal, met maar 1 gele kaart, en 3-0 voor Tromsø, had iedereen alsnog wat te vieren, want Bergen had toch die cup al binnen, en Tromsø kon de waan van de dag vieren. Wij zijn maar even mijn open haard gaan vieren. Dat hadden we wel nodig...

Dus dit was mijn absolute voetbal-debuut... en ik heb me nog vermaakt ook! Wie had dat gedacht.