Op de één of andere manier kan je hier achter mensen hun telefoonnummer komen als je hun nummerbord weet. Vraag me niet hoe, maar het is duidelijk dat het kan. Toen ik die auto al wel had, maar het rijbewijs nog niet, stond het blik een tijdje bij Helgard.Werd ik spontaan opgebeld door iemand in de straat: of ik dat ding NU kon weghalen want hij stond in de weg. Eh, nou ja, dat kan wel.
Later had ik het rijbewijs wel, en kon ik het ding in de straat boven mij parkeren. Dat was een tip van Knut: daar mag dat. Zo gezegd zo gedaan. Tot er een anoniem briefje onder mijn ruitenwisser verscheen: of ik die $@#§*-auto niet VANDAAG nog weg wilde halen, anders zou hij op mijn kosten weggesleept worden. Niet erg vriendelijk geformuleerd, maar als mensen er last van hebben... bedoel verder niemand in de weg te zitten. Zo groef ik mijn parkeerplaats aan de andere kant van de weg. En dat ging zo maanden goed.
Sterker nog, aan de vooravond van de IJsland trip groef ik het ding vast uit. En toevallig was de kerel aan de andere kant van de weg ook aan het sneeuwruimen. Hij bood me spontaan zijn sneeuwschuiver aan (ik was aan het pieren met alleen een schep), en ook een plekje op zijn erf om de auto de nacht voor mijn vertrek neer te zetten. Dit om te voorkomen dat hij in de tussentijd toch weer bedolven zou raken. Zo lief! En dat was dus dezelfde vent als van dat giftige briefje. Raar hoe naar en boos vriendelijke lui kunnen worden als het te maken heeft met parkeren...
Tot ik vandaag weer gebeld werd. Had een schreeuwende scheldende Noor aan de telefoon. Ik kreeg %^&µ@#!¤!! vijf minuten om die %^&µ@#!¤!!auto weg te halen, anders zou hij op mijn kosten weggesleept worden. Wat bleek? Waar ik de auto had staan was volgens Knut op gemeentegrond, en ongeveer voor een leegstaand huis. Dit was de (in Tromsdalen woonachtige) eigenaar van dat huis. En hij vond dat het zijn terrein was. En was niet voor rede vatbaar. Ik heb het ding maar weggehaald. Zet hem wel weer tien meter verderop, al weet ik zeker dat de sneeuwschuivers er daar nog véél meer sneeuw bevenop gaan kieperen als ze op de vorige plek al deden.
En nou maar wachten tot die kerel es in eigen persoon opwachting maakt. Best kans dat het net zo'n schat is als die vorige kerel... maar ja, parkeren he, daar ga jij blijkbaar als Noor van schreeuwen.
En het beperkt zich niet tot auto's! Ik was heel blij toen ik erachter kwam dat POMI (het gebouw hier, met NP en de rijksgeologische dienst en nog een hele sleep bedrijven en instituten) bezig was een fietsenhok te laten bouwen. Dat is er niet! er zijn hier twee rete-inefficiënte plaatsen waar je je fiets neer kan zetten; eentje waar je fiets nog net wel ergens tegen aan kan leunen, en eentje waarbij hij omvalt maar je hem wel ergens aan vast kan maken. Niet heel best. En beide in de open lucht. In een stad waar af en toe in één dag 60 cm sneeuw naar beneden komt. Lekker praktisch.
Maar ik vroeg es aan de portier of dat hok nou al es in gebruik was. Ik kreeg de keus tussen het officiële en het eigenlijke antwoord. Vanzelfsprekend wou ik het eigenlijke hebben. En dat was: ruzie! Die pipo's die het bouwden leverden het niet op tijd op, en POMI wou daar (als ik het goed begrepen heb) niet extra voor betalen. Dus nou leveren ze het maar helemaal niet op. Met Sint Juttemis misschien.
Noren. Het zijn in het algemeen zulke leuke lui. Maar als het te maken heeft met je vervoersmiddel ergens neerzetten loopt alles onmiddellijk gierend uit de hand... rare jongens.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
Tjonge, dat had ik niet verwacht van die lui. Of is dat toch een stukje vikingtemperament dat de kop opsteekt?
Het doet herinneringen herleven aan de keer dat ik een kwartier bij parkeerbeheer in Amsterdam moest wachten en zag hoe in die tijd meerdere mensen rood aangelopen en schuimbekkend verhaal kwamen halen bij een stoicijnse balieman.
Henco
Ik probeer me nu voor te stellen: een Noor die emigreert en bij ons in de straat komt wonen, waar iedereen zijn auto in het eerste het beste gaatje propt dat ze zien, voor wiens deur dat ook is, en dan ook nog standaard half op de stoep omdat er anders geen ander verkeer meer door de straat past.
Ja tis raar! En misschien heeft dat ouwe krijgsinstinct er nog wat mee te maken. Als je niet meer berserk kan gaan tegen een vijandig leger moet je je agressie toch ergens kwijt... wat wat het laatste vijandige leger waar ze zich tegen konden opfokken? De Russen. En wat deden ze in verband met de Russen? Atoomschuilkelders bouwen! Maar de koude oorlog is voorbij, en wie heeft die kelders nou in gebruik? Jawel, Tromsø Parkering. Alles komt weer samen!
Ik heb overigens mijn blik in arren moede maar er ook maar neergezet... wat op zich wel bere sfeervol is.
Mevrouw Saher! U gebruikt in uw stukje het woord "pieren". Nu wil ik u gaarne op de betekenis hiervan wijzen en u vragen: welke betekenis hecht u in deze context aan het gebruikte woord?
Uit het WNT:
Pieren
In de uitdr. aan den pier zijn en aan den pier gaan, in de volkstaal voor: zwieren, uitgaan, nachtbraken, pierewaaien.
Met een platte, halfronde bol (pierlalabol) naar tien kegels werpen (een pierder is dan ook iemand die gaarne piert of die bezig is met pieren).
Strak kijken op iets als bij het zoeken naar pieren.
Vangen, verstrikken, foppen, verschalken.
Een woord uit de dieventaal, waarvan de herkomst niet bekend is. Spelen, dobbelen
En het antwoord is natuurlijk: dat eerste! Als u erbij was geweest had u terstond opgemerkt dat ik opmerkelijk zwierig in de weer was met die schep. Verder liggen in Tromsø de verschijnselen uitgaansleven en sneeuwruimen akelig dicht bijeen, en het was laat op de dag.
Maar ik had het wat correcter moeten uitdrukken ("ik was aan den pier met slechts een schep"). Ik ben blij te zien dat er nog oppassende lieden zijn die een oogje houden op eventuele taalverloedering op dit in verval rakende blog.
O wat jammer! ik had wel eens iemand met een pierlalabol bezig willen zien.
Post a Comment