Aanstaande taalwissel

Ik begon dit blog om mijn Nederlandse vrienden en familie op de hoogte te houden van mijn reilen en zeilen. Dat is vrij aardig gelukt! Maar nu nadert het moment dat ik ook mijn Noorse vrienden wil laten weten hoe het met me gaat. Nu kunnen ze dat nog gewoon persoonlijk vragen, maar al spoedig niet meer. Ik ga dus over op Engels. Dat kan iedereen lezen.

Het is wel raar. Ik ben er wel aan gewend me in die taal uit te drukken, maar toch, dit blog, dat is echt zo'n heel persoonlijk, dagboekerig geheel: ik merk dat ik het raar vind om dat niet in mijn moedertaal te doen. Maar het went vast snel...

Er zijn vast scores wetenschappers die hun hele carriëre baseren op wat een moedertaal eigenlijk betekent voor het individu. En waarom. En hoe. Maar er is iets mee. Ik ben nooit erg chauvinistisch geweest qua taal, maar twee jaar buitenland heeft dat toch ietsje veranderd. In je eigen taal kan je zoveel met nuances! En je kent de literaire referenties! En Engeland gaat in die zin meevallen: daar krijg je op school ook wat van mee, en Engelse literatuur hoort voor een Nederlander tot de algemene ontwikkeling, maar in Noorwegen was ik literair onthand. Ik was met Pasen aan het zaniken over Allards poenige zonnebril, en zijn repliek was "het is niet onopgemerkt gebleven". Maar es zien of zoiets in het Engels ook kan gebeuren.

En met Nederlands is wat mij betreft vanalles mis. We schrijven het zelfstandig naamwoord niet met een hoofdletter, we hebben de naamvallen het raam uit gekieperd, geen hond weet meer welk woord mannelijk en welk vrouwelijk is, we doen iedere anderhalve week een etymologie-vergnazende spellingsvernieuwing... Maar toch. De schoonheid die er is, die herken ik! En iedere taal heeft schoonheid. Zeker als je er op een gegeven moment een paar spreekt, en je de eigenaardigheden eruit weet te vissen. Spreek je er maar één dan zie je ze niet. Dan neem je alles als vanzelfsprekend aan.

Nederlands heeft wat. Dat rare gedoe om voorwerpen met een onzijdige naam toch als "hij" aan te duiden. Het dimunitief! De neiging om te lopen zeuren en te zitten slapen. Houdingswerkwoorden? Geen idee hoe dat eigenlijk heet in het Nederlands... Maar dat dus, en nog veel meer. Ik ben nou wel een man denk ik: ik waardeer pas iets nadat ik er afstand van heb genomen...

En ik hoop maar dat ik het Margothisch vast weet te houden op anglofone wijze. Vastwel! Stuart verstaat het al: Margothic...