Win win

Het verplaatsen van meerdere kuubs sneeuw is iets waarvan het een kunst is je er in je eentje voor te motiveren. Helemaal als je geen idee hebt waarheen. Met meerderen, daarentegen, is het leuk. Sanja had al spontaan aangeboden te komen scheppen. En Nina, onze Zweedse schone, die is er dol op. Zo had ik nog steeds werkelijk geen idee waar ik met de sneeuw heen moest toen ik maandag vier man zo gek had langs te komen om me te helpen met de parkeerplaats. Maar vier leuke mensen (en een hele knappe hond!) op bezoek, das altijd goed.

Ik stond druk te koken toen de 1e drie arriveerden. Ze waren nog niet binnen of ze eisten al een schop. Gewerkt moest er! Ik zette alle kookplaten uit en stak de handen uit de mouwen. We vonden uit dat aan het begin van de weg een door de sneeuwschuiver opgeworpen heuvel lag die best nog wat hoger kon. Dus we konden aan de slag! Toen we een half uurtje bezig waren arriveerden ook Sanja en Elvin (de knappe hond). Ze was later dan gepland, want haar fiets was gestolen...

In ongeveer een uur zagen we kans de hele parkeerplaats uit te graven. Zoals in Tromsø wel vaker gebeurt was het een ietwat surrealistische boel. Met vijf man waren we als malloten aan het scheppen en slepen, onderwijl rare Duitse woorden en frasen uitwisselend (we waren twee Finnen, een Zweedse, een Duitser en dan ik), zoals "Freizeitvergnügen" en "Stadtverwaldung statt Stadtverwaltung", verlicht door de stadionlampen in het schijnsel waarvan de sneeuw een dans deed, en omkranst met woeste geluiden van de wedstrijd TIL-Rosenborg die gaande was.

Het resultaat de volgende ochtend!

Toen het es tijd was het eten koken af te maken moest ik mij eerst langs Elvin wurmen. Sanja had hem, toen de schuinachterburen Heimveien inreden om er te parkeren, van de weg gehaald en aan mijn voordeur vastgemaakt. En daar voelde hij zich wat alleen... hij had in een poging dichterbij te komen de deur al opengetrokken, dus ik had mooie sneeuwduinen in de gang. Maar das een klein offer! Van mij mogen er vaker mensen langskomen die knappe kerels aan de deur binden. In het geval van menselijke exemplaren dan alleen liever iets ouder dan Elvin, die op een luttele drie levensjaren kan bogen.

Sanja, Elvin en Rafael, en brood en bier en kaas!

Sanja had gevraagd om warm en gezond eten dat goed is tegen hoest. Dus ik had een enorme pan groentecurry gemaakt, en ijs met honing-cognacsaus toe. Sanja stak nog een haardvuur aan. En zo had ik niet alleen een parkeerplaats (die wel wat krap is; ik ga hier heel goed van leren manouvreren!) maar ook een knus huis vol goed volk. Wat wil men nog meer! En als het goed is verkast het hele circus (of althans een deel ervan) woensdag naar Tordis: die heeft ook sneeuwhulp nodig, en die is zonder twijfel ook van harte bereid dat in te kopen tegen lekker eten en gezelligheid...

Elvin was ook blij met mijn rendiervel. En als hij dat moest delen met een mooie vrouw is dat alleen maar beter...