Op pad met de nieuwe camera

...of hoe dingen ten goede veranderen. Ik had donderdag een enorme microscoopdip. Die werd gelukkig bedwongen met dank aan Laura, die ook wel even wat spuiwerk boven een pot bier kon gebruiken. Vrijdag was ik daardoor er alweer een stuk beter aan toe. De vrijdag eindigde met het "bacalao-fest": enige tientallen NP-ers die aan uit een van de colloquiumzalen getrokken tafels bacalao aten en daarna dansten op slechte muziek. De ambiance van het gebouw (behalve dan in het veldwerkmagazijn, maar daar waren we niet) is helaas zo overweldigend kantorig dat het niet echt los wilde komen met het feest.

Beter werd het zaterdagavond. Ik had net Arto the crazy Fin te eten (wat al goed was) toen ik een SMS'je kreeg van Tana, van de Arctic Council. Of ik zondag mee wou een stuk sjokken! Dat maakte de week echt goed af. We zijn ergens op zuid-Kvaløya een berg op gestekkerd. Foto is van het beginpunt. En een paar van het uitzicht toen be ongeveer bij de boomgrens waren.








Erg mooi. En dit was de 1e keer dat mijn camera kon laten zien wat hij kon. En hij is het best met beesten! 10x optische zoom vereist een vast hand die ik helemaal niet heb, maar, als ik maar van elk rendier 10 foto's maak dan zit er meestal wel eentje tussen die min of meer scherp is.






En rendieren kwamen we tegen. Bij bosjes! En ook lemmings. Links en rechts renden ze voor je voeten weg.



Dat ik die berg nog op kwam was een mirakel, want ik word steeds vanillevla als ik er eentje weg zie hupsen met zijn lemmingkont. Maar we kwamen er! Vreselijk mooi natuurlijk. Wel koud, want boven op de berg woei het nogal, en het begon ook te regenen. Wel sfeervol.




Wegens combinatie van wintertijd en pestweer voelde het om half 3 al aan als 9 uur 's avonds. En om 5 uur als middernacht.



We deden nog even een bakje koffie bij Jesper, de luidruchtige Arctic Council-Deen. Die woont daar toevallig in de buurt. We kregen meteen allebei een zak aardappelen van eigen teelt mee! Hij had 400 kg, dus hij kon het missen.

En nu, bij het bekijken van de foto's ben ik erg blij met mijn cameraatje. Ik heb afschuwelijk veel bewogen foto's gemaakt, wat ik het sipst vind in verband met een retestoer rendier met een sexy witte neus (hij kwam het dichtst bij toen het al donker werd, en dan is de sluitertijd tegen je), maar, ik heb ook eindelijk landschapsfoto's in realistische kleuren, en foto's die recht doen aan de ontmoetingen die je soms hebt met de lokale fauna. Goed dat!

(Toch nog maar even het woeste rendier, al is de foto niet helemaal scherp)


En zo'n grimmige zondag op een berg is ook uitmuntend voor je humeur. Ik heb er weer zin in!