Hike

Vrijdag kondigde een dame van de Arctic Council aan dat ze wou gaan hiken in het weekend, en vroeg ze of ik zin had om mee te doen. Nou zekers! Dat was ook de reactie van een van de glaciologie-postdocs.

Maar first things first: 's avonds toog ik weer naar Helgard, voor de after-after-party. Vorig weekend waren er wat lui die wegens ziekte of vaartocht niet konden komen, dus er kwam een herkansing. Was goed! Je zit altijd goed bij Helgard en Carsten. Deze keer was er ook een uit het niets verschenen oceanograaf uit Alaska. Die mazzelde. Hij was een beetje gestrand in Tromsø omdat het schip waar hij mee zou varen last had van heftige ijsvorming, en hij er dus slechts met aanzienlijke vertraging op kon. En hij kende eigenlijk niemand hier. Maar Laura, de Nederlandse NP-oceanograaf, had zich over hem ontfermd en hem meegezeuld, en zo had hij toch een prima tijd. Soms zijn wetenschappers best goeie types.

's Ochtends bleek dat het me gelukt was met mate te drinken. Met frisse moed togen we gevieren noordwaarts. Wij in deze is Tana van de arctic council, een Canadese; Kirsty, een Engelse postdoc glaciologie, en Elvar, haar vent, tevens IJslandse fotograaf. En ik, dus. Erg NP-ig gezelschap. Geen Noor te zien! Een uurtje rijden vanaf het Heimveien was het begin van het pad. Het beginpunt alleen al was al mooi!

Het pad bleek prima begaanbaar, zij het wat nat, maar daar kon ik met mijn gepaste schoeisel natuurlijk minzaam om lachen. Op de kaart oogde de route nogal saai, maar in de praktijk was het adembenemend! Na een paar uur lopen kwamen we aan bij de hut, die ons 1e doel was. Hij was open! We moeten nog wel even met terugwerkende kracht lid worden van de organisatie die ze daar neergezet heeft, maar die vreemde volgorde schijnt niet te geven. Elvar besloot meteen dat hij op zijn kont ging zitten en een boek lezen, en daarmee was de hut ook meteen het eindpunt voor de dag.


De dames maakten na de lunch nog een wandeling naar het nabijgelegen meer. Daar aangekomen zagen we een sippe scene. Er stond een rendier met zijn gewei verstrikt in een rol grof gaas. Het beest kon er met enige moeite wel mee rondlopen, maar was duidelijk ten dode opgeschreven als hij niet van die massa metaal af kwam. Omdat het beest in de stress schoot van onze aanwezigheid zijn we snel weer uit beeld (en reuk) verdwenen.



Vanaf een nabije berg (waar bereik was) hebben we de juut gebeld. Deze weet wel welke rendieren van wie zijn, dus die zouden de eigenaar wel op de hoogte brengen en dan ging het zich wel regelen. Ik hoop dat het allemaal gelukt is... arm beest.

Terug in de hut vulden we de avond met een goddelijk maal, en verjaardagstaart voor Elvar, en veel geouwehoer, en heftige alcoholische thee van Tana, en dergelijks. Goed! De volgende ochtend deden we rustig aan, en liepen met een omweg over een heuvel weer terug. Weinig stoer allemaal, maar wel mooi! En gezellig. Voor herhaling vatbaar.