Dans?

Dat was de aanhef van een mailtje dat ik ineens van Laura kreeg. En ik was naar ik mij kon herinneren nog nooit in mijn leven naar een dansvoorstelling geweest. Dus dit was een prima kans daar es wat aan te doen.

Polaroid... ik had er nooit van gehoord, maar het klonk wel leuk. En maar een uur, dus een veilige gok. Zo zat ik ineens in het Kulturhuset.

Het was een rare voorstelling! Voor een dansvoorstelling veel theater en weinig dans. En dat was niet altijd goed te volgen, want de dialogen gingen in Inuktitut, Deens en gebarentaal (wie verzint het). Maar toen ze eenmaal flink aan het dansen sloegen ging het los!

Voor zover er iets aan het verhaal vast te knopen was ging het over een groep van vier Groenlandse vrouwen die ineens een vent vinden. Die is dood (doof? Nee: dood, claimt hij zelf, in gebarentaal), en hij vertelt hoe dat zo gekomen is. Met mooie anekdotes over dat hij door touristen een Groenlandse kajak in gebezemd werd want dat was zo authentiek... maar hij had nooit eerder in zo'n ding gezeten. Das vragen om moeilijkheden, en jawel, voor hij het wist spoelde hij in Nederland aan. En daar ging het hem goed, tot er iets begon te knagen. Daarop jatte hij de kajak van zijn moeder uit het anthropologisch museum en peddelde terug. Onderweg nog een soort van zeemeermin tegenkomend die hem noodlottig werd.

Verder geeft vier vrouwen en een man natuurlijk nog uitgebreide gelegenheid voor verleiding, jaloezie, cat fights, en wat niet. Gebracht met humor.

Was een waardevolle aanvulling op mijn culturele bagage! En daar is mørketid goed voor...



ps Eén van onze geologen verbeterde me nog: Inuktitut wordt gesproken door Inuit, i.e. Canadese eskimo's, om dat woord toch maar te gebruiken, en op Groenland wonen Kalaallit, en die spreken Kalaallitut. Dus dat was wat ik daar hoorde. Weer wat geleerd...