Brann-TIL 0-3!

Laatst kreeg ik zomaar een uitnodiging in mijn mailbox voor ”Brann-TIL”. Ik had geen flauw benul wat dat was. Het bleek om een voetbalwedstrijd te gaan, tussen Bergen en Tromsø. En woonachtig naast het stadion dacht ik dat het wel es leuk zou zijn om dat es van binnen te bekijken. En het waren leuke lieden waarmee ik mee zou gaan. Dus ik zei ja! Per skype heeft iemand al zijn diepgewortelde bezorgdheid betoond omtrent dat het blijkbaar zo slecht met me gaat dat ik inmiddels al naar voetbalwedstrijden ga...

Zaterdag togen we, na inleidend bier met hotdogs, stadionwaarts. Er stond niet heel veel op het spel; Bergen had de nationale competitie toch al gewonnen, maar moest desondanks nog tegen Tromsø spelen. Desondanks hing er een sfeer van gespannen anticipatie en was het druk.

Met ons vieren zochten we onze plaatsen op. Zoals ik al dacht zaten we in het TIL-vak (Tromsø idrettslag), waar Laura en ik goed zaten. Audun en Ingeborg daarentegen, de meegekomen Noren, waren voor Bergen, maar ja, we hadden nou eenmaal kaartjes voor het TIL-vak. De sfeer was goed. Veel hyperend vlagvertoon, en blije supporters. Van velerlei soort en aard.





En ik bleek talent te hebben voor dit soort dingen! Al na een minuut of twee ging de bal het Bergense doel in. Het hele TIL-vak sprong juichend op. Ik vroeg me af waarom, want het was toch duidelijk buitenspel. En dat was het! Apart.

De Tillers lieten zich niet ontmoedigen door dit afgekeurde doelpunt, en scoorden daarna nog het ene na het andere, geldige, doelpunt. Met als effect dat het hele TIL_vak opsprong, behalve Audun en Ingeborg. Vooral die 1e zat wel heel sip te kijken op het eind. En hij was ook al vergeten afdoende warme kleren aan te trekken voor anderhalf uur op je kont zitten in de vrieskou.

Na 90 minuten voetbal, met maar 1 gele kaart, en 3-0 voor Tromsø, had iedereen alsnog wat te vieren, want Bergen had toch die cup al binnen, en Tromsø kon de waan van de dag vieren. Wij zijn maar even mijn open haard gaan vieren. Dat hadden we wel nodig...

Dus dit was mijn absolute voetbal-debuut... en ik heb me nog vermaakt ook! Wie had dat gedacht.