Lance cruise - edited

Met een microscoop in een H-bom-vormige metalen bekasting als handbagage vertrok ik voor de 2e keer naar Longyearbyen. Wat een mazzelaar ben ik. Omdat ik natuurlijk al helemaal blasé was ben ik vulgair gaan shoppen. In Tromsø vond ik geen hoge schoenen. Misschien op Svalbard wel! Hoge schoenen zijn speciaal bedoeld voor op niet van paden voorziene ondergrond lopen, en daar is veel van, op Svalbard. Dus jawel, in de laatste mogelijke winkel, waar ik het al niet meer verwachtte, hadden ze zowaar wat ik zocht! Blerik, eat your heart out: vijf haakjes!! Dat moest gevierd worden met een biertje. Zeer gepast met onze Fin, die ook mag bogen op 5 haakjes. Zo zijn die noorderlingen.



Lance bleek toch dicht bij de ”stad” te liggen, dus ik heb de taxi de taxi gelaten en ben op mijn nieuwe schoenen gaan lopen. Langs de electriciteitscentrale.


Lance was een heel ander slag boot dan de rijzige verschijningen waar ik eerder op gevaren had (Marion Dufresne, Merian). Het is een klein roestbakje met jaren ’70 behangetjes, en lekker veel als struikeldraad fungerende kabels die horizontaal over het dek gespannen zijn, tussen lier en kraan.


De wetenschappers waren in dayshift en nightshift verdeeld. De 1e werkt 8-16 en 20-24, en de nachtploeg dus de rest. Het bleek ook nodig; er was meestal genoeg werk om beide ploegen bezig te houden. Wel met gevolg dat je de helft van je collega’s nauwelijks zag. Maar goed. Onze shift had wat NIOZ-lui die voornamelijk hun eigen ding deden met watermonsters, en twee Amerikanen die ook voornamelijk in hun eigen lab te vinden waren. En dan 5 man die de multicorer binnen haalden (heb je 6 korte kerntjes met ongestoorde core top in één keer), leeghaalden en de kernen bewerkten.




Deze keer bleven we ook in de Fjorden, waardoor je tijdens het werk veel mooier uitzicht had dan de vorige keer. Geweldig! Wat een land.


Waarschijnlijk omdat we ook drie journalisten dan wel fotografen bij ons hadden werd er ook tijd gemaakt voor ”sightseeing”. Vaar je dicht naar een gletscher, of langs een schiereiland waar nog wat ouwe doje Nederlanders begraven liggen. Of langs een walrussenkolonie, of Barentsburg, een russische mijn-nederzetting. We bleken zelfs in het kraaiennest te mogen klimmen! Ik had wel commentaar verwacht. Nalan, de cruiseleader, is wel op veiligheid. Maar het mocht!



Ook moesten de heren en dame journalist wat in Ny-Ålesund, de voornamelijk Noorse wetenschappelijke nederzetting in de Kongsfjorden. Wij mochten ook aan land! Wat een feest. Wat een overdonderende schoonheid. Wat een stad. Wat grijpt dat je bij de strot. En het ging ook nog sneeuwen.



Hoe het er aan boord werktechnisch aan toe ging is iets dat niet alleen mij maar ook NP aangaat. Op expliciet verzoek van de baas ga ik er dan ook met terugwerkende kracht niet op in. Laat volstaan dat het niet op alle vlakken optimaal ging en ik het een volkomen uitputtende cruise vond.

Maar nu ben ik terug, op mijn nieuwe schoenen, en morgen zullen Nalan en Dorthe ook weer opduiken. Ergens in Oktober is Lance weer in Tromsø en zijn ook de monsters er. En dan kan er aan de slag gegaan worden met waar het allemaal over gaat. Wetenschap.