14 January 2009

TIFF films

xxxx
Ping-pongkingen
Zweden, 2007, Jens Jonsson
De ingrediënten waren clichés van de bovenste plank. Twee broertjes, één dik en uncool, één klein en hip, hun aanmodderende moeder, ruige en dus populaire vader, de door de jongens niet op prijs gestelde nieuwe vriend van ma, en dan maar gaan. En de rest klinkt ook als een cliché: de ruige pa blijkt niet zo gaaf, de nieuwe vriend niet zo saai, het lulletje in staat kont te schoppen. Maar meesterlijk gedaan! Prachtfilm.

xxxx
Wolke 9
Duitsland, 2008, Andreas Dresen
Een soort van "et dukkehjem" maar dan 30 jaar later. Overtuigt met dat mensen in de zestig nog even stomme fouten maken als ze doen als ze zo twintig, dertig zijn. Of zestien. Jong, in ieder geval. Weinig hoopgevend. Dame in de 60 wordt na 30 jaar huwelijk ineens hopeloos verliefd. En kan haar handen niet thuios houden. En kraamt alle onzin uit die daarbij hoort. "Ik wilde dit ook niet, het gebeurde gewoon! Denk je niet dat dit voor mij niet óók moeilijk is!" Zou men niet meer moeten doen op zo'n leeftijd. Maar deze dame wekt de indruk nog niet heel erg geleefd te hebben. Het is wel heel mooi gedaan. En wederom een pleidooi voor egoïsme! Dames, laat u niet tot een Nora dan wel Inge verworden. Doe uw eigen ding voor het te laat is. Maar misschien is de generatie aan het uitsterven waarbij dat niet standaard is. Laten we het hopen.

xxxx
A country teacher
Tsjechië/Duitsland/Frankrijk, 2008, Bohdan Sláma
Praagse, homoseksuele leraar vlucht weg voor zichzelf, naar een plattelandsgehucht, terug de kast in. Dat werkt natuurlijk niet, en het loopt aan alle kanten uit de klauw. Een teleurgestelde ex annex relnicht komt er doodleuk achteraan en gooit de knuppel in het hoenderhok. En de kerel zelf blijkt ook prima in staat moeilijke situaties nog een heel stuk erger te maken. En probeert overal uit te komen door zijn excuses dan maar aan te bieden. Klinkt als enkele reis chaos, maar voor de verandering is dit es een film waarbij niet de enige weg naar beneden is. Elkaar links en rechts blijven haten is misschien wel makkelijk, maar maakt de wereld uiteindelijk geen betere plaats. En in deze film zien mensen kans dat uit te dragen. Weer een mooie!

xx
Waltz with Bashir
Israël, 2008, Ari Folman
Merkwaardige geanimeerde documentaire over geweld in het midden-oosten, en een poging om daaraan verloren herinneringen terug te krijgen. Ik heb met mijn rammelende kennis van de recente geschiedenis nauwelijks overzicht over wie daarzo wie wanneer aan het doodschieten was (en is), en hoe precies, en als je er wel overzicht over hebt word je daar alleen moedeloos van, maar dan nog, dit was een mooie kans om wat historisch benul op te doen. Hij moet geloof ik nog even bezinken.

xxxxx
C'est pas moi, je le lure!
Canada, 2008, Philippe Falardeau
Wat een gave film! En wat een rare. Aan de ene kant een droef verhaal over een suïcidaal jongetje uit een gebroken gezin en met een vriendinnetje dat door haar stiefpa in elkaar getimmerd wordt. Maar ook een hilarisch verhaal over een joch dat vrolijk om zich heen liegend doet waar hij zin in heeft. En ook een intelligent relaas over blijven dromen, of het opgeven als het allemaal geen zin meer heeft, of het gewoon doen met wat je gegeven is. Aanrader!

xxxx
Everybody dies but me
Rusland, 2008, Valeriya Gai Germanika
Wat doen pubers elkaar toch aan. En zichzelf. Drie Russische 14-jarige vriendinnen. Eentje begint heibel te schoppen op school, de andere twee steunen haar daarin, en daarmee worden ze schoolhelden. Lichtzinnig zweren ze elkaar trouw. Tot de school represailles neemt. Het meisje dat rap was met trouw zweren heeft weinig bedenktijd nodig: ze wil meteen met de relschopper breken om niet zelf in de problemen te komen, en de meeloper loopt mee. Overigens alleen om natuurlijk de volgende te worden die verlaten wordt. Intussen loopt de eenzame relschopper in de handen van een bronstige puber, wat niet alleen hele nare seks tot gevolg heeft, maar ook een publiek pak rammel van diens vriendin. Waarop ze verder weigert in wiens handen dan ook te vallen, ook als het de enige reddende handen zijn. Mooi hoor.

xxxx
René
Tsjechië, 2008, Helena Trestikova
Filmmaakster begint om niet helemaal duidelijke reden een ontspoorde puber te filmen. Op zijn 16e raakt hij in de bak, en dat is het begin van 20 jaar niet willen deugen, soms es een aantal maanden op vrije voeten zijn maar altijd al snel in de nor belanden. Het is wel een intelligente kerel, die op een gegeven moment zijn opinies eens op schrift stelt, en daarmee een redelijk gevierd auteur wordt. Dat helpt alleen niets; het blijft gevangenis, even vrij, vriendinnetje, onecht kind, terug de nor in, vriendinnetje dood of weg, verlangen naar vrij komen, en het meteen weer verprutsen. Sip om te zien. Met die kerel komt het niet meer goed.

x
De ofrivilliga
Zweden, 2008, Ruben Östlund
Een soort van gefilmd essay over sociale druk. Omdat dat in allerlei verschillende situaties wordt belicht blijft het allemaal aan de oppervlak hangen. Wel overtuigend gebracht, vooral als het gaat om van die fijne situaties waarin je alleen kan verliezen, maar meegetrokken werd ik niet.

xx
Laila's birthday
Palestina/Tunesië/Nederland, 2008, Rashid Masharawi
Vrij lieve film over het leven in Palestina. Rechter wordt teruggeroepen naar zijn vaderland om het te dienen, maar als hij terug is blijkt dat niemand op hem en zijn allerbeste bedoelingen zit te wachten. Hij wordt in arren moede maar taxichauffeur. En wordt alle kanten op geslingerd in het onoverzichtelijke Palestijnse leven, met aanslagen, wetteloosheid, improvisatie, wantrouwen, en wat niet. Maar aan het eind van de dag, als hij volkomen de greep kwijt is, blijkt toch alles precies goed gekomen en kan hij met zijn lieve vrouw de verjaardag van zijn schattige dochtertje vieren. Wat suikerig soms, maar toch ook hard en pijnlijk, en bij elkaar wel een mooi inkijkje in een leven waar ik verder geen benul van heb.

xx
Asyl: park and love hotel
Japan, 2007, Izuru Kumasaka
Film waarin lekker veel onduidelijk blijft. Schijnbaar onbewogen dame heeft een schimmig motel (het love hotel, dus) waar de kamers per paar uur gaan, met een soort van lusthof op het platte dak (het park). Een jong meisje belandt er even tijdens haar zoektocht naar een thuis, een vrouw met een huwelijksprobleem vindt er de moed het probleem aan te pakken in plaats van ervoor weg te lopen, en een jonge dame van al dan niet betaalde lichte zeden confronteert op haar beurt de dame met haar eigen spoken. Dat klinkt allemaal vrij concreet, maar dat ligt niet aan de film.

x
Still walking
Japan, 2008, Hirokazu Kore-eda
Wat saaie film over een familie, met een teleurgestelde vader die zijn werk niet door zijn zoons voortgezet ziet, de jongste zoon die zit met het geïdoliseer van de verdronken oudste zoon, en zo nog wat van die dingen.

xx
Slumdog millionaire
UK/USA, 2008, Danny Boyle
Over de top sprookje, maar het boeit toch. Rechtschapen held is door de jaren heen op zoek naar zijn bloedmooie geliefde, daarbij dwarsgezeten door hele nare schurken. Maar toch ook een warme schets van het harde leven in een sloppenwijk. En, hoera, een bollywood-dansje op het eind!

6 comments:

Anonymous said...

Zal ik dan maar wat posten? Want die vent van mij is af en toe wat traag...

Slumdog Millionaire vond ik juist erg fijn, dat over the toppe is af en toe juist prettig om naar ye kijken. Ik las trouwens dat er nu protesten zijn in India omdat de bewoners van de sloppenwijken de titel beledigend vinden.

Van de andere films heb ik er geen enkele gezien, al ben ik wel benieuwd naar Walz met Bashir, die ik steeds misloop.

Margot said...

Traag is hij! Maar dank voor uw inbreng.

En, soms is het wel lief, dat overtrokkene... met de geblokkeerde plee en de verschijnende godheid, bijvoorbeeld. Maar die hoofdpersoon begon een beetje op mijn zenuwen te werken.
En die sloppenwijklui, sja, iets te makkelijk om te zeggen "ze moeten die film zien, dan houden ze wel op met zeuren". Misschien moet de oproerpolitie ze uitnodigen voor een filmdate!

En, Waltz with Bashir, das een documentaire en daardoor eigenlijk niet met de rest te vergelijken. Maar hij geeft goed de waanzin weer...

Anonymous said...

Tjemig, wilde ik met goede moed beginnen met recensies becommentariëren, blijk ik er uberhaupt maar 2 te kennen (en Slumdog millionaire, die hier nog maar pas uit is, howel dat een filmrecenserende buurman niet tegenhoudt). Ofwel: wie wil nou wie cinematografisch ontwikkelen.
En dan blijkt het roddelcircuit ook al op gang gekomen.

Wel is het een goed teken dat je een saaie aziatische film hebt gezien; dat blijken altijd de grootste meesterwerken te zijn. Sterker nog: als je je amuseert dan heb je 9 euro door de plee gespoeld (of wat de toegangsprijs in Noorwegen ook mag zijn). Afgezien van een overeenkomstige voorkeur voor deprimerende omgevingen merk ik al wel dat open eindes jou meer boeien dan mij.
Everybody dies but me lijkt mij wel cool; zelfs als het verhaal tegenvalt is er nog Russisch decor om naar te kijken.

Henco

Margot said...

Ha, daar is hij!
Bedoel je met "er maar twee kennen" dat je er van maar twee gehoord hebt? Want u laat het inhoudelijk allemaal zo in het midden dat het klinkt alsof je er geen zag...

En, ja, boek everybody dies in het filmhuis! Hij is mooi.

En, dan heb ik vorig jaar echt een meesterwerk gezien. The rebirth! Trager wordt het niet. Maar mooi was hij.

Anonymous said...

Oja, ik zie de verwarring. Nee, kennen als in 'over gelezen, niet gezien'. Ik schaam mij diep.

Tja, helaas doen Maaike en ik geen filmhuis meer, maar ik kan uiteraard even subtiel hinten bij achtergebleven kennissen.
Wel kan ik nog even bij de filmrecenserende buurman vragen of hij toevallig wat titels heeft staan. En ik begrijp dat kijken naar een paar filmstills van de Aziaat goed genoeg is?

Henco

Margot said...

Beter een filmrecenserende buurman dan een verre vriend! Ofzo. Maar, ja joh, schroef je eigen peil van filmkennis es op.

En laat die filmstills dan wel een half uur op je scherm staan!