Uiteenlopende muzikale genres

Tordis zingt in een koor! En het had uitvoering. Ze kan het niet laten het gezongene ook ten berde te brengen in het keukentje van NP, of tijdens de koffiepauze, of in het trappenhuis, of waar en wanneer niet eigenlijk. Daaruit had ik al kunnen afleiden dat het mijn genre niet was. Maar Tordis is wél mijn genre! Dorthe en Helgard hadden ook zin, dus we togen gedrieën naar het monumentale bankgebouw aan het kerkplein, alwaar ze in de feestzaal (kroonluchters-a-gogo!) hun muzikale talenten ten toon zouden spreiden. Onze komst trok de gemiddelde leeftijd van het publiek met decennia omlaag.

Het was niet echt een epitoom van hoge cultuur: niet al te geschoolde zangers die muziek met een aanzienlijk geingehalte veroorzaakten, maar tevens een informatieve overvlucht van Noorse evergreens, dan wel internationale evcergreens naar het Noors vertaald. Maar ook "California dreaming", in een prachtuitvoering. De moeite waard! Na afloop zagen we kans Tordis mee te tronen naar de kroeg voor een welverdiend alcoholvrij biertje. En zo was het tien uur, en leek het erop dat een kalme, verantwoorde dag ten einde liep.

Hoe kon ik mij zo vergissen!

Online geruchten eerder die dag spraken van een concert van een stelletje Australische maffo's. Stuart en Jack (Over laatstgenoemde nog niet veel op de blog, maar onterecht! Een van onze leidende glaciologen, en tevens goede vriend van Stuart. Ik hoopte al geruime tijd op een kans es met beide kerels in de kroeg te belanden, maar het kwam er steeds niet van) overwogen erheen te gaan, maar toen ik kalm en burgerlijk naar NP terugfietste (Rafael had me mijn auto na het lenen op het werk terugbezorgd ipv thuis - leuk is dat) was niets verder uit mijn gedachten.

Tot Jack pal voor mijn neus de straat overstak. Duidelijk op weg naar Blå Rock, de kroeg waar het concert zou plaatshebben. Ik moest nog rijden! De volgende dag zou er een woest feest zijn! En de dag erna nog een! Ik moet ook nog werken! Doe het niet! Neem een kopje thee en ga vroeg naar bed...

Maar zo werkt het niet. Dit was mijn kans! En luttele minuten later voegde Stuart zich bij ons en doken we de donkere, lawaaierige kroeg in. Verstandig is anders, maar nu had ik honderd jaar woeste mannelijkheid aan mijn zijde, en het vooruitzicht op onverdunde slechtkontmuziek. En al snel was er geen weg terug: bij de eerdergenoemde bank merkte ik dat mijn 2e en 3e fietsslot zo intens ongelubriceerd zijn dat ze een sleutel nauwelijks meer een argument vinden om zich, eenmaal gesloten, gewonnen te geven. Ik had hem dus maar op één slot gezet. Stuart had zich al verbaasd over de eclatante lichtzinnigheid (hij wist bij constatering niet eens dat het mijn fiets was! Maar het viel blijkbaar erg op) en bood aan zijn fiets aan de mijne te ketenen. O jee. Je lot in de handen leggen van de minst praktische en meest ongeorganiseerde man in een straal van zeker 1000 km. Ach ja. I felt lucky!

Twee bier later begon het voorprogramma. Nikkeby lufthavn, een lokale band. Niks mis mee! Stuart en Jack stonden bij de 1e tonen al geëngageerd mee te gesticuleren. En ik ben eigenlijk niet zo'n rocker (meer een poseur), dus het zegt niet veel, maar toch: de 1e punkrockband die ik een theremin in hun opstelling zag gebruiken. Een theremin? Ik leerde het woord ook ter plaatse; Stuart noch ik hadden er een term voor, maar Jack wist raad. Zo'n ding dat je niet aanraakt als je het bespeelt...

Een adempauze en weer wat bier verder begon het hoofdprogramma. We hadden er nog nooit van gehoord! The New Christs. Jack en Stuart, als boegbeelden van de lokale rock 'n' roll scene, kenden Nikkeby lufthavn natuurlijk, en waardeerden het. The New Christs kregen het voordeel van de twijfel. Maar dat namen ze! Ik verwachtte wat blagen, maar wat daar op het podium stond waren door de wol geverfde grootvaders der Australische rock. En rocken deden ze! Stuart hoorde drie akkoorden en muteerde terstond tot een intellectuele moshpit, Jack had ook geen aansporing nodig om het op een ongecoördineerd op en neer springen te zetten dat het een leven had, en ik klamme Hollander gaf me na luttele liedjes ook gewonnen en voegde me in het uitzinnig zwieren. Wat een lui! Vergeten waren de wekker, de auto, de lever, de oren.

Zelfs the New Christs houden er op een gegeven moment mee op. Zwetend probeerden ze zich door het publiek naar elders te begeven, maar dat ging niet al te rap wegens alle Noren en aanverwant spul dat de urgentie voelden hun appreciatie persoonlijk over te brengen. Ik gok dat ze in Australië stadions vullen. Dan is een kroegje in Tromsø wel even wat anders, maar zo te zien niet ten nadele!

Wij besloten gedrieën dat dit enig nabomen behoefde. Maar niet in Blå Rock. Een dergelijke band in een klein kroegje heeft zo zijn bijeffecten. Effectief doof, en liplezend, besloten we naar een ouwelullenkroeg om de hoek te gaan. Daar werden we ook al snel uitgebezemd. Dus ver na kinderbedtijd legden we het hoofd in de schoot en togen huiswaarts. Mijn weg voerde nog langs de frontman die, duidelijk ietsje kleumend, op straat stond, nog wat laatste fans te woord staand. Ik greep mijn kans ook mijn waardering nog uit te spreken, onderwijl de arme kerel mijn palestijnensjaal overhandigend. De rest van mijn verblijf buiten zou bestaan uit heuvelop fietsen. Hij had het meer nodig dan ik! En hij had alle warmte verdiend. Wat een nacht! Het was een goed idee in een de weg overstekende Jack en teken Gods te zien. De dag ervoor dwangmatig genietend op een berg, deze dag dwangmatig genietend in een voze kroeg: geef mij het beste van Tromsø in hoge doses!



ps Op de website van Blå Rock over dit concert: BE THERE OR BE A DØLL BRILLEJESUS!