Meer dwangmatig genieten

"Lui die op het punt staan te verhuizen gaan de er hele tijd op uit, dus ik ga wel een ander keertje mee!" Max, de gevonden Duitser van de zondag ervoor, sloeg de spijker op zijn kop. Ik wilde weer een berg op omdat er één dag mooi weer tussen alle regen en grauwheid was voorspeld. En omdat het kon. En omdat Rike uit het gips zou zijn. Ik verwachtte dat die niet zou kunnen wáchten om de natuur in te trekken!

Helaas, Rike kon na twee maanden in het gips (geen loopgips!) nauwelijks meer lopen. Van de keukentafel naar de plee was al een opgave. Geen Rike dus! Jammer. Later bedacht ik waarom mijn verwachtingen zo hooggespannen waren: het vorige gipsgeval was Audun, en die liet zich door details als botbreuken en gipsverbanden niet van blijmoedig heen en weer stekkeren weerhouden. En omdat die, links en rechts hartverzakkingen bij bezorgde naasten veroorzakend, zijn spieren en gewrichten (behalve zijn enkel dan) gewoon bleef trainen kon hij na het verwijderen van het gips gewoon wegbanjeren. Maar Rike heeft echt twee maanden niet gelopen! Ik heb redelijk op arme Audun staan foeteren, want ik zag hem al de boel volkomen vergnazen op die manier, maar ere wie ere toekomt: hij kwam ermee weg. En hij had er duidelijk baat bij! Rike betaalt nu voor haar verantwoorde gedrag. Ik hoop dat ze snel toch boven Jan is!

Maar goed. Geen Rike, want die kan niet lopen. Geen Max, want die had ineens te horen gekregen dat hij vrijdag een met een sollicitatie verband houdende presentatie moet geven. Geen Helgard want haar schoenen druipen nog steeds. Zo reed ik uiteindelijk weg met alleen Rafael!

We kozen een berg uit aan de andere kant van de vallei waar ik op zondag met Helgard en Max was geweest. Tverrfjellet meen ik dat hij heet. Een prachtberg! In een nietig stemmend landschap. Het is een beetje een raar genoegen nou, door zulke adembenemende landschappen lopen. Het is zo mooi! En ik ga er weg! Maar goed. Ik kan nóg zoveel van dit landschap houden; liefde an sich is waardeloos. Alleen als de omstandigheden ten faveure zijn doet het ertoe. En hier zijn de omstandigheden dat niet, en het beste wat ik kan doen is ervan genieten zolang het nog kan, en me erbij neerleggen dat ik het verloren heb zodra ik vertrek.

Het begin van onze route (geen pad te zien): stemmig herfstgevoel

Altijd scoren met mooie bloemetjes

Maar goed. We stekkerden omhoog en omhoog, terwijl het uitzicht fenomenaler werd. Boven vonden we een stukje uit de wind om koffie drinkend van het uitzicht te genieten. Het genieten ging me wat gehaperd af omdat mijn camera volkomen op hol was geslagen. Iedere foto die ik wist te maken kostte zeker tien minuten camera-klooien. Shit! Gauw nieuwe kopen. En daar zuiniger op zijn.

Rafael was zo vriendelijk een foto te maken van mij op de top! Met zijn telefoon.

Boven wachtte ons het uitzicht op de onvergevende bergen

Ik heb de grootste moeite een foto van ons twee te maken met de weigerachtige camera. Het is te zien! Gelukkig is Rafael de decoratieve kalmte zelve.

Maar goed. We boomden wat om ons heen met allerlei truien en jassen aan (het was juni, maar er viel een heel klein beetje sneeuw, en het was goed koud), tot het tijd was om terug te keren. We namen niet de makkelijkste route; veel geklauter en gedoe en door kromme berken heen worstelen. Maar we kwamen er! Blijft heerlijk, dat je na je werk dat soort dingen kan doen. En ik mazzelde met Rafael! Ik wil dit soort dingen nog heel veel doen, maar ik ga waarschijnlijk vaak alleen moeten; met Tana is zoiets verre van ontspannen en dat blijft waarschijnlijk ook zo, en zelfs als het dat niet was heeft ze na al haar rondgesjouw met Audun geen tijd meer voor andere mensen; Audun is (dus) ofwel de hort op met Tana, ofwel hard aan het werk om desondanks niet achter te raken, ofwel op veldwerk; Helgard gaat binnenkort naar de USA om ijskernen te mishandelen; Sanja en Johanna zitten op Svalbard; Mats zit op Svalbard of in Zweden... de zomer is een moeilijke tijd voor gezelschap in Tromsø. Dus dit is extra mooi meegenomen zo!