Nederlandse bui

Op een kwade dag donderde mijn fietsbel ineens zomaar uit elkaar. En om de één of andere reden is het niet eenvoudig in deze stad een beschaafd “pling!”-fietsbelletje te kopen. Ik zag alleen maar van die nare “rring rring” bellen. Meestal met een lullig plaatje erop. Of erger, in de vorm van een hamburger of zo.

De dag dat ik Stuart hielp verhuizen brak me dat nog op. Al die pettoeristen op de brug, die je niet aan de kant kan bellen. Ze lopen ook allemaal aan de noordkant, waar de fietsers ook overheen moeten. Voetgangers kunnen kiezen. Als ze verstandig zijn nemen ze de zuidkant, dan worden ze niet van hun sokken gereden door engerds als ik...

Zolang de in het betreffende postje ("verhuizen is ook sport") genoemde warmbloedige Italiaan er nog bij was ging het top; die had wél een bel en kon al het spul voor zijn onwaarschijnlijk rappe wielen wegklingelen. Maar ik had hem maar bij twee van de zes oversteken bij me...

Ik was vandaag toch in een sjopbui, wegens de Pyreneeën, dus ik ging meteen maar even langs de fietsenhandel die ik nog niet gehad had. Niets! Ik vroeg het nog maar even voor de zekerheid. Hadden ze ze toch! Maar verdomden ze het die dingen ergens in zicht te hangen. Wie weet, hebben al die andere fietsenzaken ze ook wel, maar verstoppen ze die ook...

Anyways, ik kocht ook meteen maar een standaard. En ik monteerde beide onderdelen ook meteen maar. Daar voel je je meteen weer helemaal Nederlands bij! Fietsklussen... en dan zonder winterbanden... waar zijn mijn klompen?

En nou ben ik ook niet meer afhankelijk van uit het niets verschijnende Italianen!