Madrugada live

Ze halen het niet bij Woven Hand, natuurlijk, maar toch is Madrugada de moeite waard. Dus Woven Hand haalde me naar Bukta, en Madrugada was de reden dat ik een kaartje voor het hele festival kocht, en niet een dagkaart.

Ik had ze al es gezien in het Patronaat. Dit zou heel anders worden! Waar deze jongens precies vandaan komen weet ik niet, maar het is ergens in Noord-Noorwegen. De leadzanger is nog familie van een van de studenten hier, dus misschien komt’ie ook wel van de Vesterålen. Ze zijn hier ook duidelijk de regionale trots. Ik verwachtte drukte...

Na een hoekige werkdag (artikelen schrijven blijft een stroeve bezigheid) wilde ik eerst nog even gaan kajakken. Madrugada speelde pas tien voor elf. Dus even na zessen ging ik naar huis, at wat, en pakte mijn dry suit in. Bij het boothuis kwam ik nog een van de dames tegen die laatst met Sanja en mij opgevaren waren. Ze zag verheugd dat ik nu verstandiger gekleed was! Sanja was er nu niet bij; die is nu bezig op de Vesterålen geïntroduceerd te worden aan de schapen van de familie van eerdergenoemde studente...

Het was helaas bijna windstil. Maar je kan niet alles hebben. Het was leuk langs het festival te varen. Op het rustige water, met heftige rock in je oor. En allemaal festivalgangers die naar je juichen en zwaaien. Op de terugweg voer ik toevallig wat dichter langs de kant. Dat gaf nog wat hilariteit, want de waterkant wordt door velen gebruikt als openluchtplee. Veel dichter bij de podia... en veel sfeervoller dan een dixie. Maar men rekende niet op privacy verstorende kajakkers.

Ik werd ook nog toegezwaaid door een van de vrijwilligers, die op dat moment op het strand stond, en in de gaten hield of er geen dronken festivalgangers al pissend in het water lazerden en verzopen. Het was een Nederlandse student, die ik al es in de kroeg en op de universiteit tegengekomen was.

Om tien uur legde ik de kajak weer terug, fietste naar huis, hing het pak uit, trok een iets schoner shirt aan, en fietste naar het festival. Ik ontweek nog een echte Noor die slingerend en kokhalzend net het terrein aan het verlaten was. Ik kwam kwart voor elf nog es aanzetten, dus ik kon zo doorlopen. En een paar minuten later kwam Madrugada het podium op.

Ze hadden er lol in

Er stond weer een man of 6000, en ze waren allemaal enthousiast. De band had er ook zin in! Ze gingen lekker. “Whatever happened to you” is een lekkere aftrap. “Look away Lucifer” wil ook wel. Gooie meezinger ook. Ze speelde ook wat waar ik niet zo weg van ben, maar dat gaf gelegenheid tot het maken van wat foto’s. Op Madrugada wordt gedanst hier, dus stond ik op een iets veiliger afstand. Niet goed voor foto’s, wel goed voor kniën.

Als je goed luistert hoor je het publiek meezingen...

In no time was het middernacht. Ze waren de laatste band, ze konden nog even een toegift doen, en dat deden ze ook. “Vocal”! En “The kids are on high street!” Mooi hoor.

Ze kregen de handen wel op elkaar.

Daarna liep het terrain heel keurig en probleemloos weer leeg, over die ene smalle uitgang. Er waren wat mensen die wel de hele breedte van het paadje nodig hadden, maar het viel me op dat dat allemaal geen gelazer gaf. Mooi hoor, dat probleemloze kleinstedelijke hier.

Bij de uitgang vond ik de Nederlandse student weer terug. Die meende dat ik ook echt per kajak was gekomen... ik moest hem teleurstellen. En hij mij: hij smeert hem binnenkort naar Bergen. Zo raken we de kaaskoppen in rap tempo kwijt hier!

Het was Tromsø, dus ik vond mijn fiets in pristijne staat terug. In Nederland was er vast wel iemand zo vriendelijk geweest over mijn zadel te kosten of in mijn helm te pissen. Maar hier niet! Dus ik fietste probleemloos niet naar huis, maar nog even bij Tana langs. Een mooie afsluiter van een alle kanten op gaande dag! Werk, sport, kunst en vrienden. Wat wil men nog meer.

Deze keer lagen er nog veel méér bootjes bij het strand...
Ik moet trouwens es leren dat soort overgangen wat netter te laten verlopen.