Weekend met familie

Zowel mijn Nederlandse zus als mijn vader had zin om eens langs te komen. Ze waren van plan in twee opeenvolgende weekends te komen, maar per ongeluk kwamen ze toch allemaal tegelijk. Ik vond het wel gezellig zo.

Zo viste ik op vrijdagochtend mijn vader en stiefmoeder van de luchthaven. Prachtig weer! We zijn een beetje door de stad gaan slierten, eindigend met een goed bord zeehondenlasagne bij Skarven, tot het tijd was Petra ook te gaan halen.

Thuis bij de thee bedachten we een plan voor het weekend. Ik stelde voor: op zaterdag de bus naar Kroken pakken, daar Krokdalen in lopen, omhoog de berg op, overnachten in Skarvassbu, en dan zondag door Tromsdalen weer terug lopen. Petra leek het wat mild, maar zwaarder konden we het altijd nog maken.

Bij best fraai weer liepen we zo Krokdalen eens in. Ik verwachtte half door de gepensioneerden eruit gelopen te worden - die hebben tijd om hun conditie op peil te houden, maar 37 jaar jonger zijn en vaak de heuvel overfietsen blijkt toch zwaarder te tellen. Het ging niet heel rap. Al vrij snel kwamen we een ouwe kerel tegen die ons waarschuwde dat het nog moeilijk ging worden het riviertje over te steken. De stenen die erin liggen, waar je normaliter van de een naar de ander springt en zo oversteekt, lagen wegens overvloedig smeltwater 20 cm diep. Niet eenvoudig daar een beetje comfortabel overheen te komen.

Wim en Joke nog onder de boomgrens

Petra kon de verleiding van een sneeuwbal eind juni niet weerstaan


We probeerden rechts langs het riviertje omhoog te komen, maar de stenen werden te glad, en de sneeuw te verraderlijk geacht. We besloten terug te gaan. Jammer, het is een mooie tocht, maar als mensen zich er niet lekker bij voelen moet je het niet doen.

De pas aan het eind van Krokdalen zag er wat woester uit


Zo keerden we terug, tot een gesprekje met een lokale dame het vuur in Joke toch deed ontbranden (tenminste, ik gok dat dat de aanleiding was). Ze vertrok alsnog richting rivier. Wim vond dat niet zo zinvol want die wou toch niet meer naar die hut (veel te laat!). Petra beloofde nog mee te gaan als Joke eroverheen zou komen. En dat kwam ze! Gewoon op blote voeten erdoorheen. En das retekoud. Helaas weigerde Wim categorisch erachteraan te komen, weigerde Joke categorisch terug te komen (die wist hoe koud het was), en trok Petra het oversteken niet.

Petra doet een poging het riviertje over te steken


Daar zit je dan. De ene helft van je bezoek weigert iets te doen en de andere helft weigert het na te laten. Wat dan? De situatie loste zich maar niet op. Joke zei dat ze per se verder naar die hut wou, maar zo, zonder kaart, kennis van het terrein, telefoon, of niks vond ik dat niet verantwoord. Voor je het weet maakt ze een move zoals degene die Tana haar knie kostte, en kan dan niet even 112 bellen om dat iemand te vertellen. Dus ik ben haar maar een kaart, foon, en sleutels van huis en hut gaan brengen. Verdomde koud, inderdaad! Meteen begrijpelijk dat ze niet terug wou. Het gevoel in je voeten ben je dan wel kwijt.

Gelukkig besloot Joke toch mee terug te gaan, dus was daarmee het gevaar van een in de directe nabijheid van Tromsø kreperende Nederlandse toerist wel geweken. In de regen liepen we een uur of twee later van de bushalte naar le Mirage, waar we konden bijkomen van onze avonturen, met goed eten een een biertje, en uitzicht op de middernachtsmarathon.

In wat toevallig de rust van de wedstrijd NL-RU was gingen Wim en Joke naar huis. Petra en ik gingen nog even naar de voetbalkroeg voor de 2e helft. Sip! We hadden niet verwacht zo'n daverende nederlaag te zien. Maar wat doe je eraan.

De volgende dag liep Joke Knut tegen het lijf, die ons fietsen aanbood. Dat gaf ons de gelegenheid naar Kaldfjord te fietsen en daar op zeeniveau een wandelingetje te maken. Het was enorm bewolkt, dus hoger dan een meter of 200 moesten we ook niet komen, dan zouden we in de mist zitten. Joke wenste nog rendieren te zien, en die kreeg ze. Nog voor Dagtun liep er een groepje in de berm. Bij Kaldfjord lag er nóg een verzameling in het weiland, en daar waar we lunchten keutelde een solitair exemplaar rond. Het was een ontspannen wandelingetje, met naar omstandigheden prachtig uitzicht.

Op de terugweg kreeg het bezoek toch wel respect voor de heuvel. En honger. We zijn meteen doorgefietst, weer naar Skarven, waar de bacalao en en overige stoofpot smaakte. Wederom gingen Wim en Joke op tijd naar huis, waarna Petra en ik nog even bijboomden aan het haardvuur. Ik ben weer helemaal op de hoogte.

Nabomen in Skarven

Maandag nam ik het hele spul mee naar NP, gewoon, om es te laten zien waar ik werk. De 10 uur koffiepauze leent zich daar wel voor. Het is een beetje komkommertijd nu, en vrij leeg, maar gelukkig was Dorthe er. Die is belangrijk! En die hebben ze nou gezien en gesproken.

Na dat, en wat forams, en de ijsbeer in de hal beneden, scheidden onze wegen. Wim en Joke wilden nog even de stad in, en dan zo zoetjesaan es naar de luchthaven. Petra vloog pas dinsdag, dus met het prachtige weer besloten wij Fløya op te gaan. Het werd een ontspannen wandelingetje, met veel in de zon liggen.


Als bonus kwamen we ook of Fløya nog rendieren tegen. Hele fotogenieke!


Die rechter ligt wel heel poepig met al zijn voetjes naar de zon... en die ene met zijn kin in de sneeuw is ook geweldig.

Deze lag koninklijk op een verhoginkje de boel in de gaten te houden

Voor het diner vervoegden we ons in Compagniet, waar ik nooit was. Sfeervolle tent! Ik ben culinair gezien meer van het kroegvoer, maar dit had zeker ook wat.En zo was het alweer bedtijd, en dinsdag was het programma simpel: naar de luchthaven. En zo ging het.

Het was leuk al die lui Tromsø en de omgeving te laten zien. Het was ook heel knus om weer een beetje bij te bomen hier en daar, biertje erbij, niks aan de hand. Ik heb weer uitgebreid gehoord hoe het er in Nederland aan toe gaat, en als zij nou dit blog lezen weten ze ook waar het over gaat.

Ik ben alleen nu, na vier dagen kalm aan doen, wel weer toe aan het woeste Tromsøse leven... hard werken, als een malloot dat eiland over raggen op de fiets, hard sporten en hard feesten. Bring it on!