Ver rijden en kort skiën

Soms werkt de wereld zoals 'ie moet werken. Er was voor het weekend prachtweer voorspeld, Helgard en Carsten hadden wel zin ergens heen te gaan, en ze mogen allebei "ledsager" zijn, i.e. met een van hen ernaast mag ik rijden.

Het de auto inladen werd opgeleukt door een zwerm rare vogeltjes.

Carsten had nog niet geski'd van het seizoen, dus we wilden het niet te bont maken. Op de kaart vond ik een heel mild winter-routetje. Heel ver weg! Andere kant van Kvaløya. Dus dat zou mij de kans geven uitputtend mijn rijgedrag te oefenen, en daarna konden we ontspannen wat van ons af skiën. Zo gezegd zo gedaan! Carsten had ook meteen door dat dat rek op mijn dak niet alleen goed is voor kajaks, maar ook voor ski's.



Rijden ging lekker! Ik krijg nou ook gevoel voor versnellingen, vanwege dat ellenlange landweggetje vol hellingen.





Helgard probeerde een foto te maken van mij achter het stuur, maar het werd een filmpje. Ook goed!

Het punt van aankomst was natuurlijk erg mooi. Helaas was de sneeuw nog wat rotsig, dus waren we wat beperkt in waar we heen konden. En het was ook nu al best lastige sneeuw: de wind had een deel verijsd en een deel opgestoven. Daat geeft van die leuke geen wrijving- heelveel wrijving contrasten. En ik was mijn vellen vergeten, dus ik besloot op mijn houten Leger des Heils ski's te gaan. Die ouwe troep heeft zonder vellen vast ook veel wrijving...



Met onze beperkte talenten en suboptimale uitrusting besloten we maar rustig aan te doen. Beetje spelen! Helling op, en weer af, en weer op, etc etc. Dikke pret!



Overigens is het inmiddels mørketid, dus de zon zie je niet meer; hoogstens zie je roze licht op bergtoppen. Dus al snel werd het vrij donker en moesten we terug naar de auto.


Op de terugweg gingen we nog langs de supermarkt. In de hal waren wat koters, zoals vaker gebeurd, wafels aan het bakken en verkopen. Daar hadden we wel zin in! Helaas, ze waren ontieglijk van zich af aan het klunzen. Het ging gewoon niet gebeuren dat we een herkenbare wafel kregen. Maar tot mijn vebazing konden ze dan wel geen wafels bakken, maar wat ze wel konden, was zich in onberispelijk Queen's English verontschuldigen! Ik had op moeten letten van welke school ze kwamen...

Eenmaal thuis ging ik boerenkool snijden. Ik had net van de week uitgevonden dat "mijn" supermarkt dat verkoopt! Hoera. Na de vorige skitrip had Laura snert gekookt, en ik vond dat er best op die lijn doorgeborduurd kon worden. Maar in Noorwegen koop je het koolvormig...

Nostalgie voor Laura, een nieuwe manier van boerenkoolbereiding voor de Duitsers! En alles bij elkaar een geslaagde dag.