Zomerse imperfecties

Ik had zin es een stuk te gaan fietsen, dus toog ik naar Kvaløya. Er gaat een weg helemaal over het eiland heen. Het was mijn plan A om die es over te fietsen. Maar ik kwam uit bij plan B: naar het hoogste punt fietsen, en dan een wandelingetje.

Ik ken het stuk ten noorden van de brug niet heel goed. Ik ben wel es een eindje die weg het eiland over in gefietst; toen ging ik skiën met Audun en Helgard. Nu zag het er toch anders uit. Toen ik op een gegeven moment stil stond om een foto te maken had ik meteen mijn handen en armen vol vliegen. Irritante beesten! En als je omhoog fietst ga je niet hard genoeg om ze van je af te schudden.

Dit is maar drie kwartier fietsen van mijn huis. Een heel landschap zonder zichtbare menselijke invloed!

In net even meer dan een uur kwam ik op het hoogste punt aan. Daar zette ik mijn fiets tegen een paal, trok mijn bergschoenen aan, en liep omhoog. Helaas lag het pad in de luwte. Dan kan je praktisch gezien niet zo hard lopen dat je de vliegen voor blijft. En er zaten dazen tussen! Takkebeesten.

Je kon heel mooi vanuit het noorden lage bewolking de fjord in zien stromen

Zo snelde ik rusteloos omhoog; ik hoopte dat op de top het weer hard zou waaien. Maar nee! En om het nog erger te maken wilde mijn ene camerabatterij niet. Zo vond ik het wel weer best, en had geen zin naar nog een top verderop te lopen. Ik dronk dus maar een slok water en vertrok weer naar beneden.

Tromsdalstinden lag er ook weer fraai bij in de verte

Net voor ik terug was bij mijn fiets vond ik nog een uitstekend rotsblok (in beide betekenissen) waar het gelukkig wél zo hard woei dat ik er rustig mijn boterhammen op kon eten.

Twee dazen kregen me nog tegelijkertijd te pakken terwijl ik mijn fiets van het slot haalde. Naarlingen! Maar daarna mocht ik die weg weer af. Wat een feest. Dikke vinger voor de vliegen. Terug naar de brug ging met wind in de rug (mulbo huu!) dus dat was ook een feest. En terug op het eiland bedacht ik dat ik bijna langs Tordis’ huis zou komen, en dat ik daar altijd mag aanbellen. Deed ik! Ik trof er drie generaties Tordissen (of zoiets) aan. En limo. En wafels. En koffie. En sloten gastvrijheid.

Zo is urbaan doen op iemands terras toch nog te verkiezen boven woest door het lege landschap stampen. Is niet vaak zo hier!