Prachtweekend!

Het vorige weekend had het geregend. Dat had ik alleen nauwelijks gemerkt, want ik was als een dolle manuscripten en sollicitatiebrieven aan het schrijven, en was nauwelijks buiten geweest. Maar ik vond dat ik dus wel een beetje buiten spelen had verdiend in het weekend erna. Hopen dat het weer mee zou werken...

Dat deed het. En hoe! Retekoud, maar zonnig! En de sneeuw was nog geen week oud, dus zou waarschijnlijk nog sneeuw zijn. De hort op! Iets waar Helgard het hartgrondig mee eens was. We zouden Stormheimfjellet op; Knut had die berg aangeraden. Mooi maar niet te moeilijk.

De berg naar keus!

Zo togen we op weg! Daar aangekomen stopte er nog een auto, met twee al iets oudere Noren, met hetzelfde plan. Wij waren dan wel zo'n 30 jaar jonger, maar zij waren al heel lang Noor, dus zij kwamen ons snel voorbij, aanbiedend het spoor te trekken. Zo togen we naar boven. En belandden in de zon!

Kijk nou toch!

Daar waar de zon scheen hadden deze en de wind vrij spel gehad. Ep de erste stukken was de sneeuw volkomen verijsd, en op de iets minder enge stukken was het tot harde sastrugi geblazen. Das te moeilijk skiën voor prutsers als wij. Dus we besloten lekker in de zon te lunchen, onze chaperones te verlaten, en na de lunch naar beneden te gaan, terug de sneeuw in.

Hier zie je de sastrugi. Zie ook de sporen van onze ski's: ze zijn hard! Je zakt er niet in weg.

Lunch in de zon! Dat was lang geleden. En zonnig is niet per se warm; dat donsjack had ik nodig... onze mannen hadden een thermometer in de auto, en zeiden dat het beneden -21° C was geweest. En op zo'n berg is het kouder...

En het stuk in de sneeuw was leuk! Ik zag kans meerdere alpiene turns te maken op mijn fjellski. Das hard werken, maar top als het lukt. Op die manier waren we alleen wel zó beneden. En het was nog steeds zo'n mooie dag! We besloten nog ergens langs de weg terug een skispoortje een waarschijnlijk pittoresque vallei in te hopsen tot we geen zin meer hadden. En zo gezegd zo gedaan.

De pittoresque vallei

Na een lekker stukje bonusskiën kwamen we weer terug bij de auto. En daar gebeurde waar ik al een tijdje een beetje bang voor was: hij wilde niet starten. Dat had hij na de lysløype met Tana ook al niet spontaan willen doen, en zij had me wat tips gegeven om het toch voor elkaar te krijgen; die Canadezen weten wel hoe ze een auto bij min veel aan de praat krijgen. Maar nu had ik alleen die herinnering, en een kompaan ui Hessen waar het nooit koud is, en het was niet genoeg. Choke helemaal uit, blijven proberen, zelfs nog flink gas bij geven met het gaspedaal, maar niks! En het huis waarbij we geparkeerd stonden was verlaten. We waren allebei te verlegen gewoon een auto van de weg te plukken en lief "help!" te zeggen. Dus ik belde NAV, een Noors soort ANWB. En die kwamen. En kregen hem wel aan de praat. Het geheim: afschuwelijk veel gas geven. Zoveel gas geven dat je zeker weet dat je de motor verzuipt. Alleen verzuip je de motor niet bij -25°C, of wat was het.

Weer wat geleerd! The hard way. Twee keer per jaar helpen ze je voor niets, en ik heb er nou één opgebruikt. Maar nu zou ik het zelf moeten kunnen!