Kerst met familie

Eén bloedverwant telt al! Met kerst zou Helgard haar broer op bezoek krijgen, en ik, voor het eerst, Marieke en Antero. Had ik zin in! En we hadden al snel bekokstoofd dat dat gecombineerd kon worden. In een antipathie-jegens-kerst-diner. Of zoiets. Dat vereiste wel wat voorbereidingen, en zo vertrokken net voor kerst Helgard, Carsten, Helgards broer Ulli, en ik richting de auto. Kerstinkopen! En na de kerstinkopen vertrokken we gezamelijk naar de luchthaven, om de auto daar neer te zetten. En dan met de bus naar de stad want we hadden honger gekregen. In de bus bedacht ik wel dat ik straal was vergeten een parkeerkaartje te kopen... onwennige chauffeurs, je zal ze de kost geven. Maar een boete zou leergeld zijn.
Na de pizza ging ik naar huis, voor de laatste voorbereidingen, en stapte daarna op de fiets. De auto had geen bekeuring onder de ruitenwissers! Gauw voor de resterende tijd maar toch een kaartje gekocht. En dan het fietsstatief es uitproberen. Even wrikken en poeren, en hij zat.
Met een wat verbaasde blik verschenen Marieke en Antero door de klapdeuren. Metropolieten, die niet gewend zijn dat je gastvrouw (m/v) je al vóór de bagageband kan begroeten! Maar op Tromsø landen alleen binnenlandse vluchten (daar vallen vluchten vanuit Svalbard ook even onder) dus dat kan hier. Marieke was nóg meer dame dan ze de vorige keer al geweest was! Maar dat zat eraan te komen. En Antero speelt golf dus die was al verloren.
Bij het verlaten van de parkeergarage sloeg de auto nog zeventig keer af, maar uiteindelijk kwamen we op weg. En kon ik ze in mijn huis verwelkomen! Daar dronken we nog thee tot 2 uur ’s nachts, en kreeg ik een nieuwe VA kalender en een hip hot reddingsvest. En daarna bedtijd.
De volgende dag was prachtweer, maar dat kregen mijn gasten niet helemaal mee, want die werden pas wakker toen de schemering alweer bijna voorbij was.

Je kan hier je fiets 's nachts aan de auto laten hangen. Heb overigens bijna geen foto's gemaakt; ik dacht er niet echt aan, en het had de ontspannen sfeer misschien bezoedeld.

Toch maakten we nog een wandelingetje door de uitgestorven stad. En verder ging de tijd prima op aan thee hijsen en bij-ouwehoeren. En “Perler for Svin” lezen. Marieke bleek de (oorspronkelijk Amerikaanse) strip in de Finse vertaling te kennen en al net zulke vanillevla in haar knieën te krijgen van het erin voorkomende varken. We vonden iets gemeenschappelijks!
De dag erna, na een wandelingetje rond Prestvannet, sprong er weer een vonk over. Ik had, naar aanleiding van een verblijf in een hut, het spel “Gruble” aangeschaft. Een soort van pim pam pet. Je krijgt een aantal categoriën in je mik, en een letter, en dan is het zaak ik al die categoriën minstens één, maar beter meer, voorbeelden met die letter te verzinnen. Alle talen waren toegestaan. Maar we vonden de categoriën wat saai. En verzonnen er nog een veelvoud bij... het spel is een stuk leuker als je niet alleen met dingen als groentes en hoodfsteden aan moet komen, maar ook met onhebbelijkheden, typisch mannelijke dingen of clichés.
En toen was het tijd voor het soort van kerstdiner. Onwennigerwijs gingen we met de auto! Ik heb steeds van die gasten die niet van fietsen houden. Marieke was vrijwillig als bob. En vanzelfsprekend was het gezellig! En lekker. Het was inmiddels wel volkomen petweer geworden (slagregen! Geen goed kerstweer), en Audun was op de fiets, dus die bood ik nog een lift aan. Leve het fietsstatief! Marieke ontwikkelde helaas een instantane aversie jegens mijn prachtige, gebruikersvriendelijke auto, maar reed ons toch allemaal naar huis.
Vrijdag probeerde ik mijn gasten nog wat van de omgeving te laten zien, maar het plan om dat op Kvaløya te laten plaatshebben strandde in een windsnelheid van 18m/s op de brug, en bij 20 schijnt hij dicht te gaan. Op het vasteland zagen we geen klap, omdat het volkomen petweer was. Maar zo had ik toch wat oefening. En Antero hielp me de banden op druk te krijgen! En eenmaal thuis zette ik mij aan het koken van pinnekjøtt. Voor het eerst! En het was een succes, al zeg ik het zelf.
In de tussentijd hadden we een kreet van Sanja vernomen: die zou zaterdag met de bus in Kilpisjärvi aankomen, en was bang dat ze in dit niemandsland net na kerst geen lift naar Tromsø zou kunnen krijgen, en vroeg of we backup wilden zijn. Marieke leek het wel een goed idee om default te zijn; nog een poging om wat van de omgeving te zien. Dus het programma voor zaterdag was duidelijk. En zo geschiedde! Ik reed de E8 op, allemaal nog weinig spannend, maar al na een paar minuten begon het, verrassing, weer volkomen rukweer te worden. Zware sneeuwval met harde wind. Feest! Het was al vrij snel een kunst te zien waar de hele weg liep. Ik hoef dan ook niet uit te leggen of er iets terecht kwam van dat iets van de omgeving zien. En ik durfde dan ook echt de maximumsnelheid niet te rijden. En velen met mij. En het was eng en inspannend rijden, maar het lukte! Zonder ongelukken reed ik naar de grens, waar Antero het overnam. En met Sanja eenmaal veilig op de achterbank stelde Antero voor zelf terug te rijden naar Nordkjosbotn, want de tijd begon te dringen en hij rijdt sneller. Daar wisselden we weer; tot schrik van een ieder, want bij het opstarten trok ik de choke volledig uit, en vergat hem snel weer terug te duwen, en als je op ijs haakse bochten wil maken wil je dat niet met een van brandstof hyperende motor. Maar na wat mooie vormen in de sneeuw in berm en middenberm te hebben geslagen kreeg ik de boel toch weer onder controle, en wederom onder de maximumsnelheid (het sneeuwde nog steeds), hetwelk mij de toorn van menige medeweggbruiker opleverde, reed ik terug naar Tromsø. En we waren precies op tijd terug om meteen naar boven door te hollen; we waren uitgenodigd bij Knut, Martha en de kinderen. Dat was, vanzelfsprekend, ook heel gezellig. En ging bijna helemaal in het Scandinavisch! Een beetje Fin spreekt Zweeds, en met wat goede wil kan je Noors en Zweeds gewoon tegen elkaar in gebruiken zonder al te veel verwarring. Wie zou dat 15 jaar geleden hebben zien aankomen: Saherzusters die in dergelijke talen tegen elkaar in aan het zwatelen zijn.

En zo waren we alweer bij de laatste dag beland. Ik moest hoognodig even langs alle planten die aan me toevertrouwd waren, en Marieke wou bij een benzinestation nog iets moois blauws kopen, en Antero wou nog even pitten op de bank. En daarna het laatste potje Gruble en het was alweer tijd om de taxi te verwelkomen!
Het was een bezoek geweest zoals ik me dat niet had voorgesteld, maar het was helemaal top. Niet bar spectaculair, maar dat had ook niet gekund met zulk weer. En lekker ontspannen en veel tijd voor bijzwatelen! Voor herhaling vatbaar!