Bijna kerst

Toen ik dat postje schreef over de kerstoppas hadn't I seen nothing yet. Ik kreeg er nog stapels planten bij! En de sleutels van Tana en Arto. Om ook op privé-adressen residerende planten door de kerstvakantie heen te slepen.

Maar nu ga ik zelf ook bijna doen alsof het vakantie is. Marieke en Antero komen vannacht, en voor die tijd moeten er nog kerstinkopen gedaan worden met Helgard en Carsten.

En er is vast ook geen hond meer die de blog leest, maar voor het geval van toch is een kerstgroet misschien op zijn plaats. Maar wat is kerst? Voor mij eigenlijk iets slechts dat alleen per ongeluk soms toch goed uitpakt. Iedereen kent de overpeinzingen van niet-Christenen, speciaal die uit dysfunctionele families, over kerstmis. Maar iedereen kent ook de alomvertegenwoordigde drang om er toch wat van te maken. Al is het maar omdat afwezigheid van extreme knusheid altijd aandoet als gewoon, maar niet met kerst. En in de praktijk komt het meestal goed.

En dit jaar krijg ik bezoek! Dus dit jaar komt het vast goed. Verslag volgt...
En voor wie hier nog rondhangt: moge u allen ook een manier vinden om het goed te laten uitpakken!

Kwam, zag, overwon

Elke tweede vrijdag hebben ze hier de wijnloterij. Kansspelen met alchohol als inzet schijnen volkomen wederrechtelijk te zijn hier, maar dat schijnt niet te geven. De afdelingen organiseren het bij toerbeurt. Er diene koffie en taart te zijn, en wijn om te winnen.

Ik vind het over het algemeen maar niks. Ik ben dan aan het werk! En ik ben niet zo'n taart-eter. En wijn-drinker. De wijn wordt niet ter plekke genuttigd; dat vindt de directie niet goed, maar alsnog, als ik zo'n fles win moet ik hem weer aan andere mensen opvoeren.

Zo net voor kerst is het hier eenzaam. En deze keer hadden ze ook bisschopswijn en aquavit te verdelen. Dus ik dacht, ik doe es gek. Ik koop lootjes.

Ik wou net die kant op gaan toen ik een mailtje kreeg, met het bericht dat de nieuwste door NP-volk voortgebrachte spruit op bezoek was. Dan daar maar heen! Had de dame nog niet bewonderd.

Op een gegeven moment had ik het wel gezien met het wurm, en besloot op weg naar mijn kantoor te kijken of de wijnlotterij nog bezig was. En jawel! Ze waren net door de wijn heen, en begonnen aan de overige drank. Ik zat nog niet of mijn naam werd geroepen. Gløgg gewonnen! Noorse equivalent van glühwein. Toch leuk. Die komt wel op met kerst.

Nu nog leren rijden

Als ik dat voor elkaar heb ben ik klaar voor het rijbewijs. Alle verplichte onderdelen zijn afgerond, en als het goed is is alle bureaucratie in orde.
Het laatste verplichte onderdeel was de "sikkerhetskurs på veien". In de praktijk betekent dat: anderhalf uur theorie over inhalen en wat daar zoal bij komt kijken (en dat krijgen ze vol!), vier uur over de E8 scheuren, drie uur lang over landweggetjes navigeren, en dan weer anderhalf uur evaluatie. Over vier dagen verspreid, wel.
Het over de E8 scheuren was wel geslaagd. Grotere wegen dan die hebben ze hier niet. Wil je een snelweg moet je eerst het vliegtuig pakken naar Trondheim, 1100 km verderop. Maar de E8 is ook niet mis; die is bij vlagen driebaans! Ja, u hoort het goed. En ja, ik ben ook onder de indruk.
We waren met drie schoolauto's elkaar de hele tijd aan het inhalen. Best leuk. De voorste moet alleen wel flink onder de maximumsnelheid blijven, anders kunnen ze van de rest niet vragen dat ze er voorbij komen. En dan moet je wel af en toe naar de kant om overig verkeer er langs te laten.

Halverwege deden we een koffiepauze bij een haardvuur. Nog best knus, rijles! En dan terug. Op een gegeven moment scheidden onze wegen, en was het inhalen gedaan. Wat rest is ondanks het ijs op de weg toch de maximumsnelheid te rijden. Robert houdt niet van gemuts.

Het navigeren was eitje. Zoveel wegen liggen hier niet, dus één blik op de kaart is genoeg om vele tientallen kilometers vooruit te kunnen. Het is alleen lastig te peilen hoe ver je al bent; die pestdorpjes hier hebben meestal geen naambord, dus je moet wel in je hoofd hebben welke baai je moet hebben.

En dan nog even de evaluatie. Twee auto's hadden nog eland-ontwijk-praktijkles gehad! ik helaas niet. En dan met een filmpje vol bloederige ongelukken en huilende nabestaanden slotem ze af. Een vrolijke laatste noot voor we kunnen afrijden! Want de meesten in het klasje gaan die kant wel op. Mijn beurt komt 22 januari. Spannend...

Jarig

Wie niet in San Francisco op congres is zit al wel in zijn of haar vaderland de aanloop naar kerst te vieren. Er is geen hond! Dus ik dacht, ik vier mijn verjaardag dit jaar es thuis. Dat past...

Ik had "vanaf 8 uur" geroepen. Kwart over zeven besloot ik me maar es uit mijn klusbroek en in een feestelijker outfit te hijsen. Halverwege meende ik wat te horen. Stond Audun voor de deur. Die had 7 uur onthouden, en was bang dat hij laat was. Maar, gezellig!

En vanaf 8 uur stroomde het vol. Voornamelijk NP-volk, maar ook Celia en Steffen. En Tromsø is een kleine gemeenschap, dus bijna iedereen heeft elkaar al wel es ergens ontmoet.

Om een uur of tien, elf kwam de laatste club lui binnen. De Finnen met aanhang. Die waren eerst wezen skiën. En Finnen zijn onwaarschijnlijk gastvrij, dus daar hangt meestal nog wel wat aanhang aan. Dus ik kreeg een Tsjech, een Duitser en een Brit gratis. En toen was het echt vol! Ze zongen nog een Fins verjaardagliedje en gaven me een fluffy stuurhoes en dobbelstenen voor de auto! Kazig is goed.

Inmiddels had Fred Inge de regie gegrepen bij de muziek, daarbij bijgestaan door Steffen. Was te verwachten dat die elkaar wel zouden vinden. Twee maffe kale mannen met een nadrukkelijke passie voor muziek. En Knut was gewaarschuwd, dus ze konden met de volumeknop doen wat hen juist toescheen.

Kreeg ook nog een anthropogeen fossiel!

Ik hoefde maar één gast telefonisch binnen te loodsen (tis niet heel makkelijk te vinden), en iedereen had extra bier mee, en fetamuffins, humus, en pizzapunten (geeft een aardig beeld: 2/3 hippies en 1/3 hippe snelle lui) en maakte het zich gemakkelijk en vermaakte zich wel. En om twaalf uur kon ik niet onder ook nog in Engels toegezongen worden uit. En kreeg lidmaatschap van de Troms Turlag. Georkestreerd door Tana. Die in geest aanwezig was!
En ergens laat blies de laatste de fakkelkaars voor de deur uit en dook ik in bed. Goed feest!

Laura had nog iets geroepen over skiën op zondag. En dat leek me wel wat. Op je verjaardag moet je niet werken. Niet als het een zondag is, in ieder geval. Dus ik was verbazend vroeg uit mijn nest, en zag dat het geweldig weer was. Gelukkig vond Laura dat ook. Ik kreeg een half uur om met mijn fjellski bij het zwembad klaar te staan. We gingen Rødtind op!

Al vanaf het begin was het ontzettend mooi

Het heeft al een hele tijd niet gesneeuwd, dus de sneeuw is oud, veel beski'd, hard, en glad. En al na luttele tientallen meters merkte ik dat dan korte vellen, zoals ik heb, niet genoeg zijn. Ik gleed steeds terug.

De zon kan je vergeten, maar we hadden wel volle maan!

Met een hoop gladheid vermijdende omwegen, en steile stukken zijwaarts doend, zag ik toch kans boven te komen. Daar troffen we nog een kerel die ook in POMI werkt, met zijn éénogige husky. Hij koos de verticale weg naar beneden. Wij deden een kopje koffie en kozen een zo vlak mogelijke weg. Ik althans. Laura kan telemarken, en verkiest een middenweg, maar ik ben nog niet zo'n ster, en op dat soort oude sneeuw met veel richels verkies ik een subhorizontale weg.

Je bent nog niet op de top of Laura is alweer aan het flirten met een knappe hond

Zie het rafelige oppervlak, en de waanzinnige snelheid waarmee ik eroverheen spuit! En negeer het dat al aardig donker aan het worden is, en de camera lange belichtingstijd nodig heeft. En ook dat ik duidelijk langs een hoogtelijn aan het skiën ben...

Laura had ruim de tijd de mooie omgeving in zich op te nemen, terwijl ik met hele wijde zigzags naar beneden kwam. Soms overdreef ik het wat naar haar smaak, en dan hoorde ik in de verte iets als "waar ga je heen? We moeten déze kant op!" maar ik kwam er zo wel, zonder al te veel gelazer.

Het onderste stuk was onder de boomgrens, en toen was het echt al behoorlijk donker. En waren mijn spieren moe. Maar ook dat ging. Halverwege werd ik nog verblijd door telefoon van Roelof. Sta je daar in een schunnig mooi landschap in de sneeuw en krijg je zo'n telefoontje. Het beste van beschaving en natuur gecombineerd!

En eenmaal thuis was het zaak de onbeschrijflijke teringzooi op te ruimen, dit heuglijkerwijs onderbroken door telefoon van Lien en Wim, en aan het koken te slaan. Knut, Martha en de koters kwamen eten! Ze moesten wel wat borden meenemen want ik heb niet genoeg servies voor 5 man en 3 gangen. Maar dat kwam goed! Zo vonden het lekker, en het was gezellig.

's Avonds belden ook nog Marieke, Petra en Tana, wat er toe leidde dat ik iets te laat in mijn nest lag (met Tana heb ik momenteel een 6 uur tijdsverschil of zoiets, dat kan lastig zijn), maar bij elkaar was het een mooie dag! Moge het een indicatie zijn voor het hele jaar.

Schemer aan de horizon

De zon komt niet meer op, maar blijft wel lekker lang onder de horizon hangen. Zo kan je op een mooie heldere dag urenlang een oogverblindende roze schemering hebben.

En dat is mooi. En dat past mooi bij andere dingen die aan de horizon zijn komen gloren; ten eerste mijn oog. Oplettende bloglezers zullen het commentaar van JW gezien hebben, waarin hij me aanmoedigt de expertise van zijn echtgenote aan te boren. En haar opinie is: dat zou wel es gewoon kunnen zijn dat het vel van je oog (schijnt alleen hoornvlies te heten als het over je iris en pupil zit) is beginnen te zakken. Zoals het op een gegeven moment overal doet. En dat stelt me gerust.

Verder, ook de minder oplettende lezer zal misschien het postje over Floor gelezen hebben. Ik kreeg een brief! Het contact is dus niet verbroken. Of hersteld, 't is maar hoe je het wil zien. Goed nieuws in ieder geval. Midden in de mørketid gloort er toch positiefs.

De kerst-oppas

Het loopt tegen kerst, en het begint leeg te lopen hier in de gang. De meeste buitenlanders smeren hem naar hun moederland. Tevens naakt AGU, zo'n beetje het grootste aardwetenschappelijke congres dat er is. Dat trekt nog wat mensen weg. En das leeg. Maar dat betekent ook: een vol kantoor! Men kreeg er lucht van dat ik er wel zou zijn, zo rond kerst, dus ik heb een hoop gastplanten op tafel staan nu. Das wel knus! Drie planten zijn van een vent die in februari of maart pas terugkomt. Ik heb dus voorlopig een kantoor met oerwoud-geloofwaardigheid!

Oog: nog geen slot

Moeilijk typen, dit postje. Moet het later nog maar es nalezen om te zien of het niet vol fouten staat.

Ik was bij de oogarts! Ik was een beetje skeptisch, na mijn ervaringen met Noorse artsen, en die van anderen erbij. Maar deze kerel praatte echt met me, en keek echt naar mijn oog.

Om dat goed te doen gooien ze een goedje in je oog dat je pupillen verwijdt. En dan zie je meteen niks meer op de korte afstand. Ik kan nou niet de krant lezen! Maar fietsen gaat prima. Maar goed dat we zo een vergadering hebben, want achter de microscoop ben ik nou echt waardeloos, en artikelen lezen gaat ook niet.

De licht verontrustende blik die je krijgt van dat soort oogdruppels- en dit was drie uur later

Maar goed. De oogarts dus. Hij vond mijn ogen er top uitzien! Prima oogdruk, lekker dik hoornvlies, alles in orde. En dat het opkrult vond hij niet verontrustend. Ik heb zijn zegen om gewoon lenzen te gebruiken.

Hmmm. Ik ben er toch niet gerust op. Het kan toch niet normaal zijn dat je hoornvlies zomaar over je oogbal heen en weer gaat glibberen? Ik blijf het eng vinden. Maar goed. Als het zo blijft blijft het in ieder geval binnen de perken, als het uit zichzelf overgaat des te beter, en als het erger wordt ben ik van harte uitgenodigd terug te komen. En als de vellen er bij hangen hebben ze wat meer houvast.

Maar in de tussentijd vraag ik me een beetje af: ben ik nou een hypochonder? Mijn oog dondert uit elkaar, Marijn zag meteen wat ik bedoelde en schrok zich ook een hoedje, maar drie artsen op rij vinden me een toonbeeld van gezondheid. Er klopt iets niet! Ben ik het? Maar! Hoe dan, en waarom? Ellende met je oog is voor zo'n beetje iedereen een schrikbeeld, maar als een oogarts het allemaal top vindt, is het dan wel ellende? Beeld ik me vanalles in, of heb ik juist teveel fiducie in de medische stand?

Nou ja. De tijd zal het leren.

Sinterklaas

"I''ll have to cancel the event 2night. My flat was flooded (...)"
Veel Nederlandser kon het niet. Dorthe kwam niet naar onze Sinterklaasviering! Helaas met geldige reden. En Carsten moest werken. Maar verder kwamen we allen bijeen: twee Duitsers, een Finse, een Poolse, een Noorse en een Nieuw-Zeelandse. En ik.

Ik had van tevoren al een enorme hoeveelheid erwtensoep gemaakt met Helgard. En zij had een pan glühwein bereid. En Tordis had pepernoten gebakken! Alles was klaar. En echte Sinterklaassfeer was er niet; omdat niemand eerder aan Sinterklaas had gedaan was er niet echt dat gevoel van anticipatie. En geen sinterklaasliedjes, geen Sinterklaasjournaal, en geen etalages in de stad vol zwartepieten. Wel leuke mensen!

Al die debutaten moet je nog wel uitleggen dat het handig is op het pakje te schrijven voor wie het is, en het gedicht te bevestigen zodat duidelijk blijft wat waarbij hoort... dat soort dingen. Eén dame had de dinstructiemail niet goed gelezen en had geen gedicht gemaakt. Maar een kniesoor die daarop let.


We begonnen met een mooie stapel! En het gedichten reciteren kon een aanvang nemen. Patrycja kreeg een echt traditioneel Sinterklaasgedicht als spitsafbijter. Helgard kreeg het wat moeilijker: haar gedicht was een kruiswoordraadsel. In het Noors... dat duurde even.

Helgard worstelend met de puzzle. Op de voorgrond net zichtbaar: Tordis' zelfgebakken pepernoten!

Ik had in mijn instructiemail gezegd dat het idee is dat je mensen een beetje in de zeik neemt met het afgelopen jaar als inspiratie. En bij één van de dames kon je bij het doornemen van het jaar niet om het overlijden van haar vader heen. Dat raakte helaas een gevoelige snaar. Maar ook dat hoort bij Sinterklaas...

Dan was Tordis beter af. Die kreeg een gedicht zoals het bedoeld is, maar dan met de extra pret van de internationale sfeer er bovenop. Titel van het gedicht was iets als "hoe het onmogelijk is in Goethe-stijl een verhaal te vertellen". Dus het was een prachtig, bloemrijk, circumlocutief en epiphrastisch gedicht in gefingeerd Goethe-Duits, met na iedere strofe in kurkdroog Noors wat er eigenlijk mee bedoeld werd. Het was een relaas van een wandeling in de omgeving die plaats had gehad van de zomer... Tordis heeft overigens vele jaren in Duitsland gewoond, en spreekt dus prima Duits. Het kadootje was een dichtbundel van Goethe...

Dorthe was nog steeds thuis bezig de puinhopen het hoofd te bieden (dat huis is een tijdje onbewoonbaar! Sippe boel) maar die kreeg haar gedicht door de telefoon voorgedragen. Zo was ze er toch nog een beetje bij...

Bij elkaar een rare, maar mooie Sinterklaas!

Theorie gehaald!

Wat valt er over te zeggen? Ze zagen mijn kop, en wisten meteen dat ik dat typ met dat gezeur over ID was. Gelukkig wisten ze ook nog wat de uitkomst was van het gezeur. Dus ik kon aan de slag!
Twintig minuten en slechts twee fouten (7 is toegestaan) later had ik de theorie op zak. Lekker! Nou nog wat soepeler leren rijden en ik ben zo'n beetje klaar voor het praktijkexamen. Robert had de laatste les niets meer aan te merken op mijn gedrag in het verkeer. Maar ik schakel te weinig en te laat... volgende les ga ik me scheel schakelen!