Kajakcursus deel 2

Zondagochtend, in prachtweer en na een te korte nacht, was het tijd voor het echte werk! We trokken enthousiast "onze" kajaks uit de schuur en "onze" dry suits aan. Na wat inleidend gepraat gingen we de zee op, en oefenden nog even het een omgeslagene met twee man weer in een lege kajak krijgen. Daarna was het tijd voor theoretische slecht weer training: hoe je balans te houden als er grote golven aan komen en je omver dreigen te gooien. Bij gebrek aan grote golven moesten we onszelf maar uit balans brengen.

Bij rotweer kan het ook gebeuren dat je, als je omslaat, je kajak kwijt raakt omdat deze harder weggeblazen word dan je er achteraan kan zwemmen in je onhandige outfit. Dus we oefenden ook even het aan land brengen van een drenkeling. De geprefereerde optie is dat die ondersteboven aan de punt van je boot gaat hangen. Een lief gezicht! Zelf gaf ik de voorkeur aan iemand achterop liggend: das wel donders zwaar maar het trekt je niet zo uit koers.

Met wat kajaklozen konden we ook de slecht weer training uitbreiden. Je kan als mens best golven nadoen... Sanja bleef onder mijn geweld keurig overeind. Mij had ze binnen drie seconden om... misschien toch nog maar es oefenen op die dingen.

Sanja en ik in flatteuze kajakdracht

Het was nu tijd om met steeds minder mensen iemand uit het water te krijgen. Met één persoon kan je ook zonder moeite iemands kajak leeggooien, omdraaien en de bijbehorende er weer in laten klauteren. Als het iemand betreft met een wat onhandige massa-spierkracht verhouding is het even gedoe, maar het lukt uiteindelijk altijd wel.

Om wat gevoel te krijgen voor stabiel klauterwerk riepen ze ook ineens: ga twee aan twee liggen en wissel van kajak! En dan weer terug! Het is gewoon spelen, zo'n cursus.

Na de lunch, waarbij ik in 5 minuten mijn hele 0.5 l thermosfles koffie had leeggezopen - toch koud dat water - gingen we voor de jackpot. De rol! Ze deden het eerst even voor. Er verschenen al bezorgde passanten op de pier die Johnny, een van de instructeurs, ineens ondersteboven zagen gaan, en bang waren dat er iets mis was.

Om het niet meteen te moeilijk te maken begonnen we met een drijver aan onze peddel. Die heb je bij je om ook in je eentje weer zo'n kajak in te kunnen klimmen. Helaas is het in je eentje niet mogelijk het ding eerst leeg te gooien. Maar je kan niet alles hebben.

We begonnen rustig met 90 graden omkukelen en ons dan met een soepele beweging weer overeind te hijsen. Makkelijk! En daarna: 180 graden. De 1e keer wilde het niet. De tweede wel! Trots! Het is wel heftig oefenen, want je krijgt toch vaak wel wát water in je pak, en zo'n badmuts is al helemaal meer voor de sier. Dus als je een tijdje van je af eskimoot heb je het in het algemeen wel koud, en ik had zelf nogal last van een onderkoelend hoofd. Toen ik verschijnselen van knetterstonedheid begon te vertonen, van pure hoofdkou, deed ik het maar even rustig aan.
Op die manier was ik niet meer op mijn enthousiasmepiek toen ik de rol zonder drijver probeerde (het enige realistische scenario). Het lukte dan ook niet. Het zij zo. Ik weet niet wanneer ik nog es kan oefenen: als je lid wordt van de kajakclub kan je wel een kajak huren maar geen pak. En zonder pak, das wel echt koud. Ik ga het wel zien!

Bij het terugvaren aan het eind van het geheel meende ik bij het boothuis een bekende gestalte te zien. En jawel! Audun was zich aan het opmaken voor een solotochtje. Toen die begreep dat ik de kajakcursus met succes had afgerond vond hij dat we dan maar een keer per kajak de hort op moesten. Een uitstekend plan!