Het lijkt mode te zijn een verjaardag met een mooi rond getal qua leeftijd te vieren te hebben de laatste tijd. Arto werd 40, Fred Inge de gevaarlijke bibliothecaris was eind mei 40 geworden maar zat die dag op het vliegtuig naar Canada en was nu pas terug. Stuart de volkomen maffe politicoloog zou in juli 50 worden maar dan is hij op sabbatical, dus dat moest ook van tevoren gebeuren. Zo stapelden zich drie decenniale verjaardagen op in twee dagen.
Fred Inge begon. Het was een kalm feest! Vanaf 5 uur was men welkom. Ik dook om een uur of zeven op, en trof pas 6 rustig in de zon van bier en wiet genietende types aan. Langzaam veranderde het feest in de richting van meer mensen, vlees op de barbecue (gerookt rendier, oeh!) en vreemdere drank. Na een tijdje stond ik buiten, en kwam Laura juichend naar buiten springen, “twee-nul!” roepend. Ik rende mee naar binnen, en met een groeiend aantal dames keken we het laatste half uur van de wedstrijd Nederland-Frankrijk. Daarna ging het feest nog een tijdje op zijn Fred Inges door, met rare muziek en ruime hoeveelheden drank, en buiten zelfs een dansvloertje. Maar rond middernacht vond ik het wel weer best, want ik wist dat ik nog twee feesten door moest.
Zaterdag moest ik het een en ander in de stad doen. Toen dat gedaan was pakte ik alles wat ik nodig had voor de hele nacht feest en ging langs bij Tana, die terug was uit Griekenland. Ze had kans gezien om ondanks haar knie een mooie week te hebben. Maar de knie was flink pet. Gerit nam haar nog mee boodschappen doen, en daarna vertrokken we allemaal richting Arto. Die woont nogal onvindbaar, dus ik was er net tien minuten toen ik de rest vanaf de ballustrade naar binnen moest vlaggen. Bij Arto was het druk! De baby en de honden genoten van de aandacht, en wij genoten van een prima feest. Het was jammer om om elf uur weg te gaan, want het was nog op geen enkele manier aan het inkakken. Maar Stuart wachtte.
Met Steffen ging ik richting vasteland. Bij onze binnenkomst zakte de gemiddelde leeftijd acuut. Een mooie verzameling rare types had hij bijeen! Inclusief lieden die hem zeker 30 jaar voorop waren qua leeftijd, maar dat nergens een belemmering voor vonden. En stapels geblesseerde dames (Tana was helemaal op haar plaats geweest!).
Stuart en Jack, een van onze glaciologen, trokken vrij snel hun gitaren en bas tevoorschijn, terwijl Steffen zijn fles tequila trok. Die vond ook bij de bejaarden gretig aftrek. De muziek lokte nog een van de met krukken getooide dames naar de dansvloer, die ze uitgebreid met een lokale dandy (ze bestaan!) onveilig maakte. Carsten kwam ook nog ontspannen van beneden aankakken. Het geheel eindigde met Steffen die me probeerde muzikaal op te voeden, en woeste plannen over filmavonden. Toen was het vier uur en vond ik het wel best om naar huis te gaan. Ik liet een bezopen Steffen, als last man standing, achter in de goede zorgen van Stuart.
In één weekend 130 jaar bijeen gefeest... niet slecht!
No comments:
Post a Comment