AIO's en postdocs, één pot nat

Vandaag is er een meeting op Sommarøy, iets van 1 á 1,5 uur rijden van Tromsø. Het idee is dat Dorthe en ik daar een flinke presentatie geven, aan mede-wetenschappers én zij die het allemaal betalen, over de status van ons project.

Patrycja, die de 3e foramdame van het gezelschap is, is op vakantie; vandaar dat we het met ons tweeën doen. Helaas betekent dit wel dat we ook haar data moeten presenteren. En daar zit je toch minder in dan in die van jezelf. Verder is het ook zo dat data genereren op de manier die wij dat doen zodanig tijdrovend is dat het interpreteren wel eens een tijdje op de achtergrond verdwijnt.

Zo regelde Patrycja dat we vorige week woensdag rond vijven haar data kregen. Niet alleen ruwe spreadsheets maar ook kaarten, grafieken en wat dies meer zij. Dat gaf ons donderdag om er mee te spelen. Vrijdag was als werkdag wel verloren aan Lagerfest. Zaterdag vond ik dat ik vrij had verdiend. Zondag werd het werk hervat.

Bij elkaar is het toch best een hoop werk. Ik had me ingesteld op een lange maandag. Hoe waar. Ik was er half acht. En ik vind het wel belangrijk een beetje een goede indruk te wekken daar op Sommarøy, en daar wil ik best wat slaap aan opofferen. Zo buffelde ik door tot half één. Met nog een leuk schrikmoment om tien uur: mijn powerpoint deed "poef" en het leek er even op dat al het werk van de middag en avond daarmee weg was. Gelukkig had ik nog een recente versie naar een onwaarschijnlijke plek weggeschreven... die stond er nog.

Met de middernachtzon word ik nogal es wakker 's ochtends. En met zoveel werk aan de winkel besloot ik vanochtend om de gelegenheid maar een te grijpen om er ook echt uit te komen en de presentatie nog wat aan te scherpen. Om kwart voor vier.

Ik keek de printout op de bank door, met een kop koffie. En sinds kwart over vijf zit ik weer hier, op het instituut. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Wat zeer zeker te maken heeft met dat de laatste tijd op de VU het gebouw om 10 uur dicht ging en je maar te maken had dat je weg was tegen die tijd. En daar heerst geen middernachtzon. Maar dan nog. Ben je eenmaal van dat proefschrift af, maak je nog zulke dagen. Ach ja. Het heeft zijn vreemde charme. En de producenten van oploskoffie zijn er erg blij mee.

Benieuwd hoe het gaat gaan vanmiddag...