Nieuwe kansen

Het is een beetje gewoonte aan het worden op dinsdag te gaan klimmen met Celia. En deze keer was dat met de ouwe klimzut van Marijn. Die klimt niet meer, en ik vind het wel mooi om dan met zijn zut gewoon verder te klimmen. Ik had alleen kunnen verzinnen dat het spul wel rechtstreeks uit zijn aura of destruction komt. Zoals je op de foto (die schoenen zijn niet van Marijn geweest, overigens) kan zien is die karabiner al helemaal krom... en met klimmen moet je geen grapjes uithalen, dus ik ben bang dat de prachtige continueringsfilosofie toch moet wijken voor veiligheidsoverwegingen. Ik moet maar een nieuwe kopen.


Toen ik na het klimmen mijn fiets van het slot stond te halen zag ik overigens dat de skischansen, die niet ver van de klimhal staan, in gebruik waren. Goed zeg, ik zag nooit live skispringen.

Verder, bij tuiskomst besloot ik handelend op te treden. Toen we na een week van Senja kwamen lag er een pak sneeuw voor de deur. Daar zijn we toen met 11 man overheen gestampt. Dan krijg je het niet meer weggeschept, maar het wordt wel ridicuul glad. Hou ik niet van. Ik heb dus es gekeken of dat homocidaal-esque landbouwwerktuig (of wat is het) dat bij mij aan de muur hangt het ook doet als ijshouweel. En jawel! Als een zonnetje. Die heeft ook een tweede leven nou. En de stoep is weer keurig begaanbaar.


Tijdens het hakken werd ik ook nog op noorderlicht getrakteerd. Ik kon zien dat het heel mooi geweest zou zijn als Tromsø er niet onder lag. Maar dat doet het dus wel. Sterker nog, de stadionlømpen waren aan. Volgens mannen als Knut en Audun is het skiseizoen hier eigenlijk nog niet begonnen; Noren schijnen te willen skiën op dagen met veel licht. En omdat dit jaar Pasen zo vroeg valt is dat nu het begin van het seizoen. Het is nu al 12 uur per dag licht, en het wordt snel meer. En het is nog koud genoeg. Maar ondans dat het wintersportseizoen dus nog moet beginnen is het zomersportseizoen al wel losgebarsten. En was weer voetbaltraining in het stadion! Zeg maar dag tegen je noorderlicht. Maar, rare jongens, die Noren.

En daarna was het tijd voor een kopje thee en rustiger bezigheden. Ik was net mijn sokken aan het stoppen toen mijn moeder belde. Die was helemaal verbaasd dat ik me met dergelijks inliet. Terwijl zij het toch was die het me ooit nog eens geleerd heeft.

Maar ik vind het een goed idee al die wedergeboorte-achtige dingen te zien als een aansporing om Floor-gerelateerde sipheid zo goed mogelijk aan de kant te schuiven en me met hernieuwd elan in mijn werk te storten. En daar ga ik nu mee beginnen.