Beunhaas Travels doet Noord-Noorwegen

Het is weer achter de rug! Ik zit weer achter mijn computer in mijn kantoortje. Nog daas, want het was een woeste week. Een hike van een week, in Februari, boven de poolcirkel, doet wat met je.

Vrijdag de 22e nam ik de laatste boot naar Finnsnes, met 12 liter kampeerbrandstof in mijn bagage. Omdat er tussen het aankomen van de laatste boot en het aankomen van de andere hikers nog zo'n 7 uur zat ging ik eerst maar es naar de bioscoop om wat tijd stuk te slaan. Atonement, een aanrader. Na de film pikte de vriendelijke dame van de jeugdherberg me op bij het internaat waar we aanvankelijk zouden slapen, en bracht me naar de jeugdherberg zelf. Daar kon ik nog even een paar uur pitten voor de rest aankwam. Een geweldig weerzien!

Na de ontmoeting werd de bagage herverdeeld (was ik mooi van 11 van die 12 liter benzine af) en gingen we, veel te laat, naar bed. De volgende ochtend pakten we in de stralende zon de bus naar het vertrekpunt. Het kon beginnen! Nog wat onwennig op de sneeuwschoenen begonnen we aan dezelfde route als marijn en ik in Augustus ook gedaan hadden. Bij het 1e meertje zagen we op een heuvel in de buurt nog wat buitensporters. Het zouden de enigen zijn die we de hele week zouden waarnemen.



Dat 1e uur zou later vrij representatief blijken. Mooi weer, mooi uitzicht, maar met die heldere lucht erg koud. Ga stil zitten en je verkleumt. Zeker als er wind staat. Meteen bij de 1e pauze moesten er al voeten opgewarmd worden...




We stoomden flink door, zodanig zelfs dat we pas in het bijna donker op een kampeerplekje uitkwamen. Daar merkten we dat die branders het bij temperaturen van zo'n -12 niet goed doen op de meegebrachte brandstof. Gelukkig stonden we in de buurt van een huis. En de bewoners waren, zoals je van Noren verwacht, erg begaan met buitensporters. Ze leenden ons hun auto om naar een benzinepomp te gaan en gewone loodvrije benzine te kopen: dat zou het bij koude wel goed doen. Schatten van mensen.



De dag erna gingen we weer met frisse moed op weg. Dieper Senja in.
Bij de 2e kampeerplek begon zich een routine in te zetten. Zodra er een plaats gekozen was zette men zijn tenten op, groef Onno een riante zitkuil voor kook- en socialise doeleinden, wasten de frissere types zich in de sneeuw en kon men gaan koken. Voor kampvuren was geen animo: na het eten wilde iedereen meteen naar bed. En zich daar dan in warme slaapzakken wurmen, al dan niet met een imposante laag fleecetruien aan.






In de loop van de week werd het landschap steeds hoger, en dus steeds mooier. We hebben de grenzen van de sneeuwschoenen afgetast met steile hellingen omhoog waar een trappetje in getrapt moest worden, en hellingen omlaag die eventueel traag en voorzichtig konden, of woest en leuk maar met risico op een misstap en dan overal sneeuw in je kleren. Intussen bleef het weer maar mooi. 's avonds was er meer dan eens adembenemend noorderlicht te zien.







Verder weten sneeuw en ijs ook fraaie vormen aan te nemen. De mooie ijspegelconstructies in de beken waarschuwden ons ook voor dat je het stromend water vaak niet ziet. En de sneeuwbedekking erop houdt niet altijd... de volgend efoto lijkt een neutraal landschap, maar bij hoge resolutie zie je dat Roelof bij een tot aan zijn middel door de sneeuw gezakte Thias staat. Hij kon er zonder gedoe weer uitgehaald worden, maar het resulterende gapende gat zei wel dat je met de winter niet moet spotten.






In de loop van de week begon zich slijtage voor te doen. vanzelfsprekend gingen mijn voeten pijn doen, maar deze keer waren er meer die daar last van hadden. Ook werd er een wat zwaar belaste knie bespeurd. En met de toenemende kou (of beeldden we ons dat in?) werd het steeds zwaarder om in verband met lunch (sneeuw smelten voor koffie: duurt lang!) en avondeten min of meer stil te zitten en het dus koud te krijgen. Maar op en neer springen geeft pijn...




Verder heb je in zo'n tent last van condens. Elke nacht werd je slaapzak natter en natter. Dus terwijl we tijdens het lopen ons steeds meer liepen te vergapen aan de bergen vreesden we de lunches en avonden ook meer en meer, en keken we meer en meer uit naar het terugkomen in de beschaving, en de droge bedden van de jeugdherberg.







De laatste loopdag beloonde ons nog even met prachtige uitzichten van het eiland af voor we in Å kwamen (zo heet het echt) waar we in de luwte van een schuur op de bus wachtten. Die bracht ons bij een pizzeria in Finnsnes waar ze zowaar pizza's in Marijn-compatibel formaat hadden. En met volle maag togen we daarna naar de jeugdherberg, waar we bij een lekker houtvuurtje bijkwamen van alle kou en andere ellende.








Ontspannen en gedouchet pakten we zaterdag de Hurtigruten naar Tromsø. We hadden nog anderhalve dag voor het bekijken van Tromsø, beetje shoppen, de geijkte bezienswaardigheden bekijken (Polaria, Polarmuseet, Kabelbaan), en erg veel nabomen in mijn woonkamer bij nog meer haardvuur. Met dank aan de bovenburen die hun logeerkamer uitleenden lukte het de hele bende aan de Heimveien onderdak te bieden.




En op maandagochtend was het wel weer mooi geweest met Tromsø. Het vliegtuig wachtte, en daarachter weer gewone werkdagen. Terug achter microscoop en computer. Maar met mooie herinneringen! En mooie foto's. En een verlanglijstje (donsjack! grote thermosfles!) voor de volgende keer. IJsland, misschien!