Allard

Alle stilstand is schijn. Alleen verandering is reëel. Men neme een stel van begin twintig, studenten, dat alle fouten maakt die je in een relatie maar kan maken. Zo'n beetje. Man met bindingsangst, vrouw die wil dat man aan haar neus ziet wat er is, dat soort dingen.
Dan een jaar of drie later. Dezelfde mensen, maar dan zijn het vrienden, en hebben ze alweer een hoop van hun fouten geleerd.
Een jaar of zeven later. De academische titels stapelen zich op, de man woont inmiddels in Noorwegen waar hij voor een oliemaatschappij werkt, maar hij is toevallig in Nederland en viert zijn verjaardag. De vrouw komt ook.
Een jaar of tien later. De vrouw kreeg ook een baan in Noorwegen. Wel zo'n beetje zo ver weg als maar kan, maar wel Noorwegen. En na een jaar mañana roepen belt ze de man es op. En ze maken een plan. De man gaat een keer op bezoek bij de vrouw! En het plan krijgt vorm. De man wil mørketid eens meemaken. Dus hij komt in de 1e helft van januari. En dan gaan ze samen een weekendje skiën, van hut naar hut, is het idee.

Een plan is ook maar een plan. U raadde het al, de man en de vrouw zijn Allard en ik. En het weekend nadert al ras als ik nog in mijn nest lig met die vervelende ontsteking. Dat wordt waarschijnlijk geen skiën... ik had al visioenen van Allard er maar in zijn up op uit sturen. Maar toen kwam Knut met de weersvoorspelling: vijf graden en regen. Schrap dat skiën maar.

Vrijdagavond kwam hij aan. Ik was nog wel ziek, maar al niet meer op zijn ergst, dus als een echte dame met de taxi vanaf de voordeur kwam ik hem halen vanaf de luchthaven. Een goed weerzien! En genoeg om over bij te kletsen met een kop thee erbij.

Op zaterdag regende het inderdaad. Ik voelde me niet in staat tot veel meer dan nogmeer thee drinken en een beetje in het haardvuur porren. Gelukkig was Allard daar ook tevreden mee. En die kon mooi in zijn eentje een wandelingetje maken, en onderweg meteen boodschappen doen. Ik heb hem twee keer zichzelf moeten laten amuseren omdat ik nog even naar bed moest. Maar dat gaf niet.

En antibiotica werkt snel! Zondag konden we al de hort op. Niet te veel buiten, maar, ik stond te springen om mijn indertijd nogal in auto's geïnteresseerde ex mijn auto en rijkunsten te tonen, en hij wou de omgeving wel zien, dus we gingen een stukje rijden! Tot mijn verbluffing was hij van beide danig onder de indruk. Onder de indruk raken van de derde factor, de omgeving, das nogal makkelijk.

Hij kreeg imposante, donkere, arctische landschappen in zijn mik.

Na het rijden moest hij natuurlijk mee naar boven gesleept worden. Wel leuk, zo'n gast die ook Noors spreekt! Het verschil in uitspraak viel me trouwens al op... de zuiderling. En daarna naar de stad: andere mensen mochten voor ons koken! Met de auto naar de stad, zelfs; ik had een week rijles gemist, en ik moet alle kansen aangrijpen. En in de stad oefenen doe ik niet zo veel. En misschien ook wel zo goed met een nog zwak gestel! Ik stond toch droog vanwege de antibiotica, en Allard is zo'n nette jongen die droog staan überhaupt niet zo erg vindt. We belandden in le Mirage, waar het eten geweldig was, en het toetje bewerkelijk.


Maandag deden we nog even het Polarmuseum, en troonde ik hem nog meer naar NP. Een afsluiter met warme choco en taart bij O.L. Aune, en het was alweer tijd voor de terugreis. Tana moest naar de luchthaven om haar huisgenoot te halen, en kon dus prima Allard een lift geven. En dan komt het moment dat hij door de securitycheck verdwijnt.

Het was al net zo'n bezoek als dat van Marieke en Antero, eigenlijk. Ik had me er heel wat anders bij voorgesteld, maar fysieke gesteldheden en kolereweer maakten dat het gewoon hele ontspannen weekenden waren, met veel bijzwatelen, thee en haardvuur. En helemaal goed! Voor herhaling vatbaar.

In de tien jaar sinds we elkaar leerden kennen is er heel veel veranderd. We zijn anderhalf keer zo oud en wijs geworden, we zijn nu werkende burgers met een publicatierecord, we wonen elders, we zijn oom dan wel tante geworden, we spreken Noors, Allard is zijn interesse in auto's kwijt en ik heb er net een gekregen, en ga zo maar door.

Maar eigenlijk zien we er nog precies hetzelfde uit.